Ο αστραπόβολος
Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς
Σε μια πρόσφατη νεροποντή έγινα θεατής θεαματικών αστραπόβροντων στον δασωμένον ορίζοντα, που μου ανέσυραν εφιαλτικές αλλά και κοσμογονικές μνήμες της βουκολικής μου ζωής. Φαντάστηκα γηραλέα και πανύψηλα έλατα να θρυμματίζονται από τα χιλιάδες volt των κεραυνών και στα σπλάχνα της γης να φυτεύονται αστραπόβολοι.
Αστραπόβολος ή αστραποβόλι είναι στην κυριολεξία, όπως γράφουν τα λεξικά, το σύμπηγμα, που σχηματίζεται στο έδαφος από μέταλλα και άλλες ουσίες κατά την πτώση του κεραυνού. Αερόλιθο ή ουρανόλιθο -κάτι σαν μετεωρίτη- τον ονοματίζει το λεξικό τού Δημητράκου. Είναι ένας μεγάλος βόλος, μεγαλύτερος κι από γούργουλας, όπως λέγαμε παλιά τις μεγάλες μπίλιες.
Τα αστροπελέκια πέφτοντας στα έλατα τα διαμελίζουν, τα πελεκάνε στη κυριολεξία. Όμως τις περισσότερες φορές στον αστραποβαρεμένο έλατο δημιουργείται ένα σχίσιμο, από πάνω μέχρι κάτω, που μικρός νόμιζα ότι αυτό το κάνει ο αστραπόβολος, που σαν βόλι διατρέχει τον κορμό του ελάτου.
Μου έλεγαν, πως τον αστραπόβολο τον ρίχνουν οι αγέρηδες, όταν δαιμονίζονται και πολεμάνε μεταξύ τους, για να σκοτώσουνε το Δαίμονα, που τρυπώνει μέσα στα δέντρα, στους ανθρώπους και στα ζώα. Ο αστραπόβολος αφού σχίσει τον έλατο και γενικά σκοτώσει τον Δαίμονα και όποιον άλλο φορέα του (άνθρωπο ή ζώο) θα πάει σαράντα οργιές μέσα στη γη και μετά θα ξαναβγεί στην επιφάνεια. Γι΄ αυτό έχει αντιδαιμονικές ιδιότητες και όπου τον έβρισκε ο κάθε… αδαιμόνιστος τον μάζευε. Μετά μανίας σκάβαμε στα ριζά των αστραποβαρεμένων ελάτων, για να βρούμε το μαγικό αστραπόβολο/
Όταν όμως, αργότερα στο σχολείο, έμαθα τι ανακάλυψε και τι έλεγε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος για τις αστραπές και τους κεραυνούς κι όταν είδα να φτιάχνουν αλεξικέραυνο στο Σχολείο μας, ξενέρωσα αλλά και φοβήθηκα.
Φοβήθηκα γιατί σκέφτηκα τώρα ποιος θα σκοτώνει τον Δαίμονα, που όχι μόνο δεν έφυγε από μέσα μας κι αναμεσά μας, αλλά τουναντίον στρογγυλόκατσε και τρωγόμασταν (και τρωγόμαστε και θα τρωγόμαστε) σαν τα σκυλιά;
Στη συνέχεια, άρχισα να φοβάμαι τους κεραυνούς και σχεδόν καθόλου τους Δαίμονες. Μάλιστα, ως βουκόλος, έτυχε να βρίσκομαι στο Βοϊδολίβαδο, στις υπώρειες της Τσιούμας, όταν μαύρα σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό κι άρχισαν να πέφτουν κατά ριπάς οι κεραυνοί δίπλα μου, στην κορυφογραμμή της Τσιούμας. Όχι «τρία αστροπελέκια επέσανε ένα ξοπίσω απ΄ τ΄ άλλο» που λέει σε μια «έμπνευσή» του ο Σολωμός, αλλά εκατόν τρία. Δεν τρομοκρατήθηκα περισσότερο άλλη φορά στη ζωή μου. Δεν πήγα να καλυφθώ στα μεγάλα έλατα, που αφθονούσαν δίπλα μου, παρά κάθισα σε μια πέτρα κατάλακα κι έφαγα όλη τη νεροποντή στο πετσί μου, χειρότερα από τα γελάδια που βόσκαγα. Έτσι συμβούλευε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, στον οποίον πειθάρχησα ευλαβικώς!
