Τι κοστίζει; Τίποτα! Ο καθένας σ’ αυτή την χώρα είναι ό,τι δηλώνει, δρα όπως τον συμφέρει και υποστηρίζει το οτιδήποτε! Και καλά εμείς οι κοινοί θνητοί, στο μικρό μας το χωριό, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει… Αλλά όταν αυτοί που ψηφίζουμε για να μας διοικούν και να κάνουν πιο εύκολη την καθημερινότητα μας, αρχίζουν τα κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις, φουσκώνουν και κομπάζουν για τα επιτεύγματά τους και μιλούν για ανθρωπιστικές ανάγκες με ουμανιστικό κίνητρο, αρχίζουν να προκύπτουν ερωτήματα… Διαβάζουμε και βλέπουμε λοιπόν διάφορα, μεγαλεπήβολα σχέδια, δηλώσεις με στόμφο και αμετροέπεια, φαμφαρολογίες που τις περισσότερες φορές δεν βγάζουν νόημα. Στόχος πάντα να δημιουργήσουν εντυπώσεις, να γεμίσουν με κάποιο τρόπο τα κενά από τις απούσες πράξεις ή να στραφεί παραπλανητικά η προσοχή των πολιτών κάπου αλλού, μακριά από τα σκάνδαλα και τη διαφθορά. Όλα ωραία και καλά, θα έλεγε κανείς ως εδώ και αφού εμείς ψηφίζουμε καλά να πάθουμε και καλά μας κάνουν. Αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε ένα τελευταίο που διάβασα περί ‘αγαστής συνεργασίας’…
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα με την σειρά. Το λεξικό μας ενημερώνει ότι η λέξη αγαστό μας δηλώνει: “Ό,τι αναμένουμε, ό, τι κάνουμε, αν είναι αγαστό, να είναι άξιο θαυμασμού. Κι αυτό γιατί ὁ ἀγαστός, ἡ ἀγαστή, τὸ ἀγαστόν προκύπτει από το ρήμα ἄγαμαι που σημαίνει θαυμάζω”. Συνώνυμα του αγαστός, εκτός από το θαυμάσιος, θαυμαστός, αξιοθαύμαστος, αρμονικός, τέλειος, είναι και ο αψεγάδιαστος, εξαιρετικός. Όταν τώρα η αναφορά γίνεται σε μια συνεργασία, μάλλον αναφέρεται αρχικά σε μια ουτοπική κοινωνία και πολιτεία, όπου θα υπήρχε το περιθώριο για εξιδανικεύσεις και αψεγάδιαστα αποτελέσματα. Και επειδή ως γνωστόν οι κοινωνίες μας και η πολιτεία μας απέχουν πολύ απ’ αυτό, όταν ακούμε για ‘αγαστές συνεργασίες’, μάλλον θα πρέπει να προβληματιζόμαστε τι κρύβεται πίσω απ΄ αυτές τις θεόσταλτες, ως άρτιες, συνέργειες.
Μήπως θα έπρεπε κάποιος να θυμίσει σε όσους κατέχουν θέσεις εξουσίας και το κεφάλι τους ‘φούσκωσε αέρα’, ότι εμείς οι κοινοί θνητοί δεν θέλουμε τα αγαστά, ούτε τα τέλεια, ούτε τα θαυμαστά και τα αψεγάδιαστα. Θέλουμε ανθρώπους με συναίσθηση όταν αποφασίζουν πως αξίζουν να ψηφιστούν για να μας διοικήσουν, που δεν χρειάζεται να τους θαυμάσουμε για κάτι, και θέλουμε απλά να κάνουν τη δουλεία τους. Να σέβονται όλους τους πολίτες, να μένουν μακριά από επιρροές και ιδιωτικά συμφέροντα, να εξασκούν την αρετή της διάκρισης, να σέβονται το δημόσιο χρήμα, να μην αντιμετωπίσουν τη δουλειά τους σαν πρόσκαιρη και τους εαυτούς τους σαν αιώνιους και άτρωτους, να σκύβουν το κεφάλι και να μην ξεχνούν ότι η θέση τους δεν είναι προνόμιο, αλλά είναι ευθύνη και δέσμευση. Ε! Και αν είναι αναγκασμένοι να πουν και κανένα ψεματάκι, γιατί πολιτική είναι αυτή και όλο και κάποια συμφέροντα και λυκοφιλίες παραμονεύουν, ας χαμηλώνουν τουλάχιστον τους τόνους και ας μην προσπαθούν να παρουσιάσουν το άσπρο, μαύρο.
Τώρα θα πει κάποιος… ‘Πλάκα μας κάνεις; Σε ποιον κόσμο ζεις και περιμένεις να γίνει κάτι τέτοιο;’. Σωστή απ’ τη μια μεριά η τοποθέτηση αυτή, αλλά από την άλλη να μην ξεχνάμε και όσα μας διδάσκει η πρόσφατη και όχι μόνο ιστορία. Αργά ή γρήγορα λοιπόν κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί αν εξαπατά και αν είναι γεμάτος ‘κοπανιστό αέρα’. Αργά ή γρήγορα τα σκάνδαλα αποκαλύπτονται, αργά ή γρήγορα η κάθαρση έρχεται και ο καθένας φανερώνεται. Μια σειρά από πρωτοκλασάτους υπουργούς και πολιτικούς της χώρας που βρέθηκαν στη φυλακή με βαριές κατηγορίες, να σκεφτεί κανείς, δεν θέλει κάτι άλλο. Γιατί η ίδια η ιστορία έχει μια αγαστή συνεργασία με τη νέμεση…
