Πριν από λίγες μέρες έγινε γνωστή η είδηση ότι έφυγε από τη ζωή η Μαριανίνα Κριεζή, στιχουργός των τραγουδιών της θρυλικής ραδιοφωνικής εκπομπής «Εδώ Λιλιπούπολη», αλλά και μεγάλων επιτυχιών, όπως «Τα ήσυχα βράδια» της Αρλέτας, το «Ενα λεπτό περιπτερά» του Στράτου Διονυσίου, το «Παραιτούμαι» της Δήμητρας Γαλάνη, το «Από πού τηλεφωνάς» των Λάκη Παπαδόπουλου και Μαργαρίτας Ζορμπαλά, το «Δεν έχω χρόνο» του Μιχάλη Χατζηγιάννη, το «Η ζωή είναι γυναίκα» της Ελένης Δήμου και πολλά άλλα.
Η Μαριανίνα Κριεζή είχε πολύ σημαντικές συνεργασίες στην ελληνική δισκογραφία, ενώ ήταν γνωστή επίσης από πολλά βιβλία που είχε γράψει ή είχε έμμετρα διασκευάσει στα ελληνικά.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947, μεγάλωσε στο Ψυχικό και κατάγεται από την Ύδρα. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών χωρίς να πάρει πτυχίο, και Διακοσμητική – Σκηνογραφία στα εργαστήρια της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, όπου ολοκλήρωσε τις εκεί διετείς σπουδές της. Το 1969 πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει σχέδιο υφάσματος, επέστρεψε στην Ελλάδα, εργάστηκε ως γραφίστρια.
Την άνοιξη του 1977 άρχισε να συνεργάζεται με το Τρίτο Πρόγραμμα όταν διευθυντής ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις κι εκεί έγραψε τους στίχους όλων των τραγουδιών της ραδιοφωνικής εκπομπής «Εδώ Λιλιπούπολη» ενώ συμμετείχε και στα κείμενα, ιδίως ως συγγραφικό δίδυμο με την ηθοποιό Άννα Παναγιωτοπούλου. Συνέπραξε επίσης, ως κειμενογράφος, σε επιθεωρήσεις της «Ελεύθερης Σκηνής».
Η αλήθεια είναι ότι μεγάλωσα με τα τραγούδια στα οποία έγραψε στίχους η Μαριανίνα Κριεζή, χωρίς φυσικά να το ξέρω, ίσως και μέχρι πρόσφατα, ότι όλα αυτά τα τρυφερά τραγούδια που γεμάτα γλύκα ακούγονταν από τα προγράμματα της ΕΡΑ τα είχε γράψει το ίδιο πρόσωπο.
Έχω ξαναγράψει για τη ‘διατριβή’ που κάνω στη Λιλιπούπολη τον τελευταίο χρόνο λόγω λαϊκής παιδικής απαίτησης(!) τα έχω ακούσει χιλιάδες φορές τόσο τα τραγούδια όσο και τα επεισόδια της Λιλιπούπολης. Αυτό που με εντυπωσιάζει κάθε φορά είναι πόσο εύστοχα, έξυπνα και γεμάτα εικόνες είναι τα λόγια των τραγουδιών ντυμένα βέβαια και με μια καταπληκτική μουσική.
Κάθε φορά που ταξιδεύουμε και ακούμε τη Λιλιπούπολη, πάντα υπάρχει ένα τραγούδι που ταιριάζει με την επικαιρότητα της ημέρας ή της εβδομάδας. Αυτή είναι και η μαγεία της γραφής της Μαριανίνας Κριεζή, είναι τόσο διαισθητική που περνά γλυκά και βαθιά την αίσθηση της ζεστασιάς, της χαράς, της νοσταλγίας κι ακόμα της διεκδίκησης ή της επιβολής.
Ποιος δεν ταξίδεψε με τα «ήσυχα βράδια», το «τσάι γιασεμιού» και φυσικά το «χρυσαλιφούρφουρο», τη «Ρόζα Ροζαλία» και πόσα άλλα ακόμα.
Αγαπημένα μου όλα της Λιλιπούπολης με πρωταγωνιστές το «Λαέ της Λιλιπούπολης», το «Χρυσαλιφούρφουρο», το «Μουσείο» και φυσικά το πιο νοσταλγικό «Αντίο Λιλιπούπολη». Με αυτό θα την αποχαιρετίσουμε κι εμείς με όλες τις ευχές και προσευχές για ‘Καλό Παράδεισο’…
Πότε θα ξαναδώ το Πόρτο Λίλι
και την αρχαία πόλη Παπούα Λίλη
πότε στη Λίλιτζα θα ξαναπερπατήσω,
πότε, αχ, πότε θα ξαναγυρίσω;
Αντίο Λιλιπούπολη, αντίο, αντίο,
παίρνω το πατίνι μου, το άλογο, το πλοίο,
παίρνω το τρένο της γραμμής, παίρνω τ’ αεροπλάνο
και φεύγω Λιλιπούπολη, τις ομορφιές σου χάνω.
Ποτέ δε θα ξεχάσω κάποια δύση
στο χρυσοκόκκινο φεγγαρονήσι,
αχ, Λιλιπούπολη τον κόσμο κι αν γυρίσω,
άλλο νησί δε θα ξαναγαπήσω.
Αντίο Λιλιπούπολη, αντίο, αντίο,
παίρνω το πατίνι μου, το άλογο, το πλοίο,
παίρνω το τρένο της γραμμής, παίρνω τ’ αεροπλάνο
και φεύγω Λιλιπούπολη, φεύγω μακριά, σε χάνω.
Αντίο, αντίο, … αντίο!