Μέρμηγκα δεν ζήμιωσα και άνθρωπο δεν θύμωσα…
Πολλές φορές μέσα στη δίνη των πολλών γνωριμιών και των διαφόρων ειδών ανθρώπων που βρίσκονται στο δρόμο μου, με τις ποικίλες προσλαμβάνουσες και αντιδράσεις, με τους διαφορετικούς χαρακτήρες, τις αξίες αλλά και τις βλέψεις, πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέμαι για το είδος μας. Το γένος του ανθρώπου. Πόσο διαφορετικοί είμαστε και πόσο ίδιοι σε πολλά σημεία. Πόσα σκοτάδια κουβαλάμε και πόσο φως. Τι αγώνα πρέπει να κάνει ο καθένας μας για να βρει το δρόμο του, αυτό που είναι η ψυχή του, αλλά και να κατανοήσει τη φυλή του μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Πόσο δύσκολο είναι να είσαι η ανώτερη έκφανση του είδους σου και όχι η κατώτερη.
Συχνά αναρωτιέμαι αν υπάρχει ακόμη το είδος του αγνού ανθρώπου, αυτού που δεν έχει δεύτερες σκέψεις πίσω από αυτό που λέει και από αυτό που κάνει. Αυτού που δεν θέλει κάτι από μένα, αυτού που δεν χρειάζεται να είμαι επιφυλακτική απέναντί του και κουμπωμένη, αυτού που η παρουσία του θα με ξεκουράσει και δεν θα με φορτίσει. Πολλές φορές αναζητούμε γύρω μας έναν άνθρωπο αυθεντικό με καθαρή ματιά και γεμάτη καρδιά, έναν άνθρωπο που δεν ασχολείται με το τι κάνουν οι άλλοι αλλά μόνο με τη δική του ζωή. Έναν άνθρωπο που δεν βλάπτει ούτε μυρμήγκι, πόσο μάλλον τον συνάνθρωπό του. Έναν άνθρωπο που είναι ένα με τη φύση και με τα υπόλοιπα πλάσματα που βρίσκονται και ζουν γύρω του. Έναν άνθρωπο που αφήνεται στη ροή των πραγμάτων και του σύμπαντος και την ακολουθεί αγόγγυστα. Έναν άνθρωπο που με την απλότητά του έχει κατακτήσει την πολυπλοκότητα της ύπαρξής του. Έναν άνθρωπο που επιλέγει το καλό συνειδητά και το πράττει, αντιμαχόμενος το κακό, χωρίς φανφάρες και πολλά λόγια αλλά με ουσία και πράξη. Έναν άνθρωπο του Θεού, με λίγα λόγια.
Έτσι όταν ξανασυναντήθηκα ένα πρωί με τα ποιήματα του Ζαχαρία Παπαντωνίου, αυτού του απλού διανοητή, με τις απλοϊκές εκ πρώτης όψεως εικόνες αλλά τις βαθιές αλήθειες του καθημερινού ανθρώπου, σοκαρίστηκα με τη μεγάλη συγκίνηση που μου προκάλεσαν ύστερα από τόσα χρόνια, οι στίχοι του. Απλοί, κατανοητοί και απόλυτα ουσιαστικοί, ακροβατώντας ανάμεσα στη φύση και τη μεταφυσική, χωρίς επιτήδευση.
Πόσα χρόνια πέρασα
κι ἄσπρισα κι ἐγέρασα
πάνω στὰ ψηλώματα
βόσκοντας τὰ πρόβατα!
Τὶς κορφὲς ἐπάτησα
καὶ νυχτοπερπάτησα
καὶ σὲ δέντρα γερικὰ
εἶδα κι εἶδ᾿ ἀγερικά!
Σὲ ψηλὲς ἀνηφοριὲς
σὰ κοτσύφι χύθηκα
κι ἔπεσα σὲ ρεματιὲς
καὶ ἀποκοιμήθηκα!
Πάνω στὴ καπότα μου,
φορεσιὰ καὶ στρῶμα μου,
εἶδα ῾νείρατα γυρτὸς
ξυπνητὸς καὶ κοιμιστός!
Σ᾿ ἀητοράχη ἐσκάλωσα
μὲ τὸ λύκο μάλωσα
κι ἄναψα τρανὲς φωτιές,
σὲ τετράψηλες κορφές!
Εἶδα τ᾿ ἄστρι στὸ βουνό,
ποὺ τὸ λεν᾿ Αὐγερινὸ
καὶ στὴ καθαρὴ βραδιὰ
χόρτασα τὴ ξαστεριά!
Μύρμηγκα δὲ ζήμιωσα
κι ἄνθρωπο δὲ θύμωσα.
Πῆρα τὰ μικρὰ τ᾿ ἀρνιά,
σὰ παιδιὰ στὴν ἀγκαλιά!
Μιὰ ζωὴν ἐπέρασα
κι εἶπ᾿ ὁ Θεὸς κι ἐγέρασα
καὶ τὸ χιόνι τὸ πολύ,
μοῦ ῾πεσε στὴ κεφαλή!
Ἄειντε προβατάκια μου,
περπατᾶτ᾿ ἀρνάκια μου,
πάμετε σιγὰ-σιγὰ
καὶ μᾶς ῾πῆρεν ἡ βραδιά..
Ὁ γεροβοσκός του Ζαχαρία Παπαντωνίου
Εδώ βρήκα ξαφνικά τον άνθρωπο που έψαχνα. Το σοφό και ταπεινό άνθρωπο του Θεού που θα ήθελα να γίνω.
Ελένη-Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια