Tον γύρο του διαδικτύου κάνει τις τελευταίες μέρες βίντεο στο Twitter όπου παρουσία του υπουργού Ανάπτυξης και Επενδύσεων Άδωνι Γεωργιάδη, CEO ασφαλιστικής εταιρείας μίλησε μάλλον με υπέρμετρη ειλικρίνεια στους εργαζόμενους της εταιρείας σχετικά με την ψήφο τους στις ερχόμενες εκλογές.Ο υπουργός επισκέφτηκε ασφαλιστική εταιρεία και εκεί τον υποδέχτηκε ο CEO της εταιρείας ο οποίος φαίνεται στο βίντεο να παίρνει τη σκυτάλη από τον υπουργό Ανάπτυξης, που χαιρετούσε το προσωπικό της εταιρείας σε ήπιο και μετριοπαθές ύφος, και να προχωρά σε ένα πρωτοφανές κήρυγμα απευθυνόμενος προς τους εργαζομένους του. Διακόπτοντας τον κ. Γεωργιάδη είπε:
«Μια άνω τελεία θα βάλω εγώ. Ο υπουργός τα λέει ήπια. Εγώ σας τα είπα χθες πιο έντονα. Δεν υπάρχει επιλογή εδώ, η δουλειά μας η καθημερινότητά μας, το μέλλον μας – εγώ θα τα πω άλλη μια φορά – εξαρτάται πάρα, πάρα πολύ από μια χώρα κυβερνημένη, με μία σωστή κυβέρνηση» αναφέρει στην αρχή και συνεχίζει αναφερόμενος στην περίοδο του 2015: «Ήμασταν παρέα όταν ήταν κλειστές οι τράπεζες παιδιά, και θυμόσαστε τι γινόταν, και στα τηλέφωνα και με τους συνεργάτες, και με τον κόσμο και με τις αποζημιώσεις. Εγώ δεν είμαι τόσο δημοκρατικός σε αυτά τα πράγματα, σας το έχω αποδείξει. Είμαι όμως δίκαιος. Και επειδή είναι άδικο να την πληρώσουμε όλοι επειδή κάποιοι έχετε αποφασίσει να επαναστατήσετε για τους χ, ψ λόγους πρέπει να το συζητήσουμε» αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Λιάγκας, με τον Άδωνι Γεωργιάδη να λέει στο τέλος του βίντεο «Εγώ δεν παρεμβαίνω σε αυτά ο καθένας ψηφίζει ό,τι θέλει», ενώ την επομένη σε ανάρτησή του δήλωσε: ‘‘Έκανε πλάκα’’, στην προσπάθειά του να διαχειριστεί το μάλλον αμήχανο για εκείνον περιστατικό και τις έντονες αντιδράσεις που αυτό προκάλεσε στο διαδίκτυο.
Ποιος να του το έλεγε του επιχειρηματία ότι το “χιουμοράκι” θα του κόστιζε ακριβά, μιας και μετάτο σάλο που προκλήθηκε από το βίντεο,φαίνεται ότι οι πελάτες της εταιρείας έχουν ενοχληθεί, όπως τουλάχιστον δείχνουν οι αξιολογήσεις της Google για τις κριτικές της εταιρείας. Προσπερνώντας τα δημοσιεύματα που ακολούθησαν για τις συμβάσεις με πολλά μηδενικά που έχει υπογράψει η εταιρεία με το δημόσιο, ας σταθούμε στο ότι ζούμε σε μια υβριδική μορφή δημοκρατίας που ‘‘δεν υπάρχει επιλογή εδώ’’. Αν αυτό γίνεται μπροστά σε μια κάμερα, παρουσία τόσου κόσμου, τι να υποθέσουμε ότι γίνεται πίσω από τις κλειστές πόρτες των γραφείων των εργοδοτών; Πόσο ελεύθερη είναι η βούλησή μας και η ψήφος μας και πόσο ισχυρή η δημοκρατία μας, όταν δεν ακούστηκε ούτε μια φωνή από το κοινό των εργαζομένων να αντιδρά και να αποχωρεί; Μια δημοκρατία που δεν έχεις επιλογές, τι πραγματικά είναι;
