Ο επιστήθιος φίλος μου ο Παναγιώτης από τη Δράμα, από το 1977 συνοδοιπόροι από τα πρώτα μας τότε επαγγελματικά-υπηρεσιακά βήματα, έγινε η αφορμή να γράψω τις παρακάτω αράδες. Διάβασα προχθές μια αγανακτισμένη ανάρτησή του στο f/b:
«Θα συνιστούσα σε ορισμένους διαδικτυακούς φίλους να περιορίσουν τον οχετό τους …γιατί η βρώμα τους μπορεί να χαλάσει φιλίες… και δεν μιλάω για την πλασματική ζωή του f/b, αλλά την πραγματική».
Του έδωσα απόλυτα δίκιο και δια της ζώσης τηλεφωνικής επικοινωνίας μου το επιβεβαίωσα.
Το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας και το κινητό τηλέφωνο αποτελεί την προέκταση του χεριού μικρών και μεγάλων με τις πολλαπλές προσαρμοσμένες εφαρμογές του.
Η έλλειψη του ελεύθερου χρόνου, η ελαττωμένη ή ανύπαρκτη κοινωνικότητα στην συγκυρία των καιρών, απομακρύνει τους ανθρώπους μεταξύ τους και οι όποιες φιλίες χάνονται, χάνουν το βάθος τους και μένουν στην επιφάνεια.
Αποτέλεσμα, όλοι μας να περνάμε πολύτιμο χρόνο σε μια εικονική πραγματικότητα, αποκομμένοι απ’ την αληθινή ζωή. Η εικονική πραγματικότητα έχει καταπιεί την αληθινή, δυστυχώς. Είναι αλήθεια πως το διαδίκτυο διευκολύνει την επικοινωνία. Μας βοηθάει να ξαναβρούμε φίλους, με τους οποίους χαθήκαμε στο διάβα του χρόνου. Αποκτούμε καινούργιους ,τους λεγόμενους διαδικτυακούς, κι ας μην τους έχουμε δει ποτέ από κοντά και να μιλήσουμε δια ζώσης. Το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο οι φίλοι μας αυτοί μπορούν να παίξουν καταλυτικό ρόλο σε θέματα ψυχικής στήριξης και συμπαράστασης, όπως οι πραγματικοί μας φίλοι; Προσωπικά δηλώνω όχι!
Η απουσία της ουσιαστικής επικοινωνίας, μόνο ως σχολιασμός, φρονώ ότι επιφέρει την έλλειψη οικειότητας κι εμπιστοσύνης, έλλειψη συναισθήματος ψυχολογικής υποστήριξης και αμοιβαιότητας. Ίσως ο γνωστός Αργεντίνος συγγραφέας, Χόρχε Λουίς Μπόρχες να είχε δίκιο που έγραφε για την περίσταση: ‘’…Δεν μπορώ να αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου. Αλλά αν με χρειαστείς, θα είμαι εκεί μαζί σου! ‘’
Σαν επιστέγασμα στις παραπάνω σκέψεις θα μοιραστώ με τους αναγνώστες την συγκινητική ιστοριούλα πραγματικής φιλίας που μου θύμισε με την ανάρτησή του κάποτε ο διαδικτυακός και πραγματικός μου φίλος μου, ο Βασίλης : «…Ένας στρατιώτης αμέσως με την κατάπαυση του πυρός είπε στο αξιωματικό του: -Κύριε ο φίλος μου δεν γύρισε από τη μάχη, ζητώ την άδειά σας να πάω να τον ψάξω. Ο αξιωματικός αρνήθηκε και του είπε : – Δεν θέλω να ρισκάρεις την ζωή σου για έναν άνθρωπό που πιθανόν είναι νεκρός.
Ο στρατιώτης παρά τη διαταγή του αξιωματικού πήγε να βρει το φίλο του, μετά από μια ώρα επέστρεψε μεταφέροντας το σώμα του φίλου του θανάσιμα τραυματισμένο. Ο αξιωματικός με υπεροψία του είπε:
-Σου είπα πέθανε, πες μου άξιζε όλο το ρίσκο, για να βρεθεί το πτώμα του; Ο στρατιώτης του απάντησε:
-Για μένα άξιζε, όταν τον βρήκα ήταν ζωντανός και μπόρεσε να μου ψελλίσει: -Ήμουν σίγουρος ότι θα ερχόσουν!» Τι άλλο μπορείς να πεις!
