Πριν λίγες ημέρες πραγματοποιήθηκαν πανελλαδικά απεργιακές κινητοποιήσεις και συλλαλητήρια, απέναντι στο νέο εργασιακό νόμο που σύμφωνα με τους διαδηλωτές και απεργούς θίγουν τα εργασιακά δικαιώματα. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα σε ό,τι αφορά τα εργασιακά και γενικότερα την κατάσταση των παραγωγικών συντελεστών, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και οι εργαζόμενοι σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, της οικονομίας της χώρας μας;
Για αρχή ένα πολύ ενδιαφέρον κειμενάκι που αναρτήθηκε και που αναφέρει τα εξής ακόλουθα: ‘O υπουργός κ. Χατζηδάκης έκανε αιφνιδιαστική επίσκεψη (προ ημερών) στο ΕΦΚΑ Αγίας Παρασκευής. Τι είδε; Είδε ότι από τους 35 υπαλλήλους που απασχολεί συνολικά η υπηρεσία, απουσίαζαν οι 14. Απουσίαζε δηλαδή, το 40% του ανθρώπινου δυναμικού! Έρχεται και 3ήμερο βλέπετε. Ας το κάνουμε λοιπόν 4ημερο. Σε ποιον θα δώσουν αναφορά; Ο κ. Χατζηδάκης , μόλις αυτές τις μέρες έφερε και ψήφισε στην ολομέλεια της Βουλής τον νέο εργασιακό νόμο. Σε αυτόν όμως, η ηλεκτρονική κάρτα εργασίας επιβάλλεται μόνο για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Στο δημόσιο, ισχύουν άλλοι κανόνες. Είναι κοινός τόπος όλων των κρατιστών που κυβέρνησαν μεταπολιτευτικά (ακόμα και των πιο αξιόλογων, όπως ο κ. Χατζηδάκης) ότι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, στον τομέα της οικονομίας δηλαδή που παράγει τον όποιο πλούτο της χώρας, είναι εργαζόμενοι ενός κατώτερου θεού. Οι μανδαρίνοι της κρατικής νομενκλατούρας, αυτοί που έχουν πίσω τους τις πλάτες πανίσχυρων συνδικάτων και τον διαχρονικό τρόμο ψοφοδεών πολιτικών (γαλάζιων και πράσινων), κλείνουν και ανοίγουν το μαγαζί όταν γουστάρουν. Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί μπορούν’.
Γιατί μπορούν λοιπόν και κάπως έτσι περιγράφεται η γνωστή σε όλους μας πραγματικότητα στην οποία όντως υπάρχουν για το ελληνικό κράτος εργαζόμενοι κατώτερου επιπέδου που αντιμετωπίζονται με ανισότητα, αλλά επίσης υπάρχει και μια παραγωγική διαδικασία τριών ταχυτήτων, σε ό,τι αφορά την παροχή υπηρεσιών. Για παράδειγμα μια μητέρα που εργάζεται στο δημόσιο έχει έως και πάνω από ένα έτος δικαίωμα να πάρει γονική άδεια και επίσης αντίστοιχα δικαιώματα έχουν και οι πατεράδες που είναι διορισμένοι στο δημόσιο τομέα. Η αντίστοιχη άδεια μιας μητέρας στον ιδιωτικό τομέα διαρκεί μερικούς μήνες στην καλύτερη περίπτωση, που συνήθως ποτέ δεν εξαντλείται, μιας και η πίεση του ιδιωτικού τομέα ακόμα και με τον καλύτερο εργοδότη ή θα την αναγκάσει να γυρίσει στην θέση της συντομότερα από το προβλεπόμενο ή θα την αναγκάσει να εργάζεται εξ αποστάσεως ή και με μειωμένο ωράριο. Γιατί βλέπεις δεν υπάρχει νόμος που να χρηματοδοτεί τις επιχειρήσεις όταν οι υπάλληλοί τους αποφασίσουν να γεννήσουν Έλληνες πολίτες. Για τις περιπτώσεις των γυναικών που έχουν μια μικρομεσαία επιχείρηση, ένα κομμωτήριο, ένα κατάστημα ρούχων, ένα μίνι μάρκετ κτλ, και δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν υπάλληλο, ούτε λόγος. Μια γυναίκα αυτής της κατηγορίας πρέπει να επιστρέψει στη δουλεία της αμέσως μετά τη γέννα αν θέλει να τη σώσει, γιατί φυσικά στη χώρα μας δεν υπάρχει καμιά πρόνοια να στηριχτεί η επιχείρησή της για λίγους μήνες με κρατική επιχορήγηση ή ενίσχυση, κι ας είναι αυτές οι μικρές επιχειρήσεις που με τον οβολό τους στην εφορία κάθε τρίμηνο στηρίζουν το ελληνικό δημόσιο.
Δεν βλέπει άραγε το κράτος τόσες δεκαετίες αυτές τις ανισότητες και δεν παραδειγματίζεται από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που τις έχουν αμβλύνει μέσα από την εργασιακή τους νομοθεσία; Φυσικά και τις βλέπει και φυσικά έτσι μπορεί να μας κυβερνά όπως το βολεύει. Εργασία λοιπόν για κάποιους και χαρά για κάποιους άλλους…
