Της Στεφανίας Κοκοτίνη
Θυμάμαι τόσο ζωηρά, είκοσι πέντε χρόνια πριν, την κυρία Μπακογιώργου στο μάθημα ιστορίας, στο κεφάλαιο για την χούντα, να ρωτάει την τάξη: ‘‘Η καταδίκη των συνταγματαρχών της χούντας έγινε από τη Δημοκρατία. Πιστεύετε ότι ο Ελληνικός λαός θα επέτρεπε ξανά μια δικτατορία;’’. Σήκωσα το χέρι… ‘‘Πες μας Κοκοτίνη’’. ‘‘Όχι κυρία δεν μπορεί ξανά αυτό να συμβεί στην ιστορία της χώρας’’ απάντησα. ‘‘Μπράβο! Η Δημοκρατία μας έκλεισε οριστικά αυτό το κομμάτι της ιστορίας’’ ήταν η θερμή απόκριση της καθηγήτριάς μου. Τη θυμάμαι εκείνη τη στιγμή τόσα χρόνια μετά, γιατί την ώρα που έδινα την απάντησή μου, η φωνή μου είχε δύναμη και καθαρότητα, αλλά θυμάμαι ότι το βλέμμα μου κοιτώντας την, να είναι θαμπό και την αμφιβολία κάπου στην άκρη του μυαλού μου. Το πνεύμα ήθελε να είναι αυτή η μόνη αλήθεια και την φώναξε, αλλά μάλλον ένα περίεργο ένστικτο μπήκε σαν εμπόδιο στο νου μου.
Σήμερα είκοσι πέντε χρόνια μετά, η θύμηση των δασκάλων μας με ιδανικά και αρετές, σαν της κυρίας Μπακογιώργου, παραμένει ακόμα τόσο ζωντανή μέσα μου, αλλά μάλλον η απάντηση που θα της έδινα σήμερα θα φανέρωνε και αυτό το μικρό κουτάκι στην άκρη του μυαλού μου, αυτή τη μικρή αμφιβολία. Η Δημοκρατία πάντα νικάει, τον φασισμό, τη μισαλλοδοξία, τον ολοκληρωτισμό και η χώρα μας πατάει πάνω σε αυτές τις ‘δάφνες’, αλλά αυτό προϋποθέτει πολίτες που ζουν και ανήκουν σε ένα κράτος δικαίου, ισονομίας, ευημερίας, κοινωνικής αρμονίας. Γιατί όταν αυτά χάνονται και έρχεται η φτώχεια, η εθνική και κοινωνική ανασφάλεια, η ανισότητα, η απειλή ή μεταβολή, η εξαπάτηση, ο λαός που είναι ο πυρήνας της Δημοκρατίας, βρίσκεται ουσιαστικά σε ‘αποσύνθεση’. Αυτή είναι η καλύτερη στιγμή για να χτυπηθεί από ‘σωτήρες’ που μπορούν να σώσουν τον λαό, να δώσουν ψωμί και δουλειά στον λαό, να δικαιώσουν τον λαό, να ορθώσουν τον λαό.
Τι θα συμβεί άραγε με τόσες πολλές ανοιχτές πληγές που έχει η κοινωνία μας, όταν οι Χρυσαυγίτες βγουν από τη φυλακή σε πέντε-έξι χρόνια; Τι θα γίνει με τους ιδεολογικούς και όχι μόνο, απογόνους τους που έμειναν εκτός φυλακής; Γιατί δεν χρεώθηκαν με ηθική αυτουργία για την καταδίκη τους για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, όπως έγινε με τη 17 Νοέμβρη; Πόσο κινδυνεύουμε σε μια δικαίωσή τους στο εφετείο, να γυρίσουν πίσω σαν ‘ήρωες’; Πόσο έτοιμη είναι συνολικά η κοινωνία μας να φτάσει κοντά σε αυτούς που τους έβαλαν στα κοινοβουλευτικά έδρανα και που είναι οι αδύναμοι; Πόσο αποφασισμένο είναι το πολιτικό σύστημα, η δεξιά και η αριστερά, να δουν την οργάνωση αυτή, όχι σαν μόρφωμα, αλλά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σαν δημιούργημά τους; Τι θα γίνει με την Ελλάδα που συνεχίζει να ψάχνει σωτηρία από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα των τελευταίων ετών;
Την ηθική αυτουργία αναζητούμε λοιπόν για το μέλλον μας. Και αυτοί που την έχουν σε μια Δημοκρατία είμαστε όλοι εμείς. Η ηθική αυτουργία βρίσκεται στην ψήφο μας, όχι για να μην ξαναμπεί στη Βουλή κάποιος ‘Χρυσαυγίτης απόγονος’, αλλά για να μην ξαναμπούν όλοι αυτοί που όργωναν για δεκαετίες το χωράφι που ‘φύτρωσε’ το ζιζάνιο. Όλοι αυτοί που δημιούργησαν το κράτος με τη μίζα, το αλισβερίσι και το μέσο, όλοι αυτοί που είναι πρόθυμοι πάντα να εξυπηρετήσουν ενεργούς και δυναμικούς ψηφοφόρους, όλοι αυτοί που γνωρίζουμε ότι δεν έχουν ήθος, αλλά μπαίνουν στη Βουλή επειδή έχτισαν δύναμη και καλές φιλίες στις πλάτες των πολιτών. Εκεί υπάρχει λοιπόν η ηθική αυτουργία.
