«Η αστυνομία ηθών δεν έχει καμία σχέση με τη δικαστική εξουσία και καταργήθηκε από τις αρχές που τη δημιούργησαν». Αυτά είναι τα λόγια του γενικού εισαγγελέα της χώρας, όπως τα μετέδωσε το πρακτορείο Isna.
Η χαρούμενη αυτή είδηση κάνει το γύρο του διαδικτύου και δίνει την ελπίδα ότι αργά και σταθερά κάτι αλλάζει.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι το σκληρό σώμα καταστολής που ήταν επιφορτισμένο με την επιβολή των αυστηρών νόμων κατά των γυναικών αποτελεί πια παρελθόν έπειτα από δύο και πλέον μήνες δυναμικών και αιματοβαμμένων κινητοποιήσεων, όπως διαβάζω στο efsyn.gr.
Η δολοφονία της Μαχσά Αμινί, αποτέλεσε την αφορμή για το ξέσπασμα οργής των τελευταίων εβδομάδων στη χώρα και αυτοί που κατηγορούνται ως υπεύθυνοι για αυτή τη δολοφονία και πόσες άλλες είναι τα Στελέχη της διαβόητης «αστυνομίας ηθών».
Η αστυνομία ηθών, γνωστή με το όνομα Γαστ- ε- Ερσάντ (περιπολίες προσανατολισμού) ιδρύθηκε υπό τον υπερσυντηρητικό πρόεδρο του Ιράν Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ «για να διαδώσει την κουλτούρα της σεμνότητας και του χιτζάμπ». Αποτελείται από άνδρες με πράσινη στολή και γυναίκες που φορούν μαύρο τσαντόρ, ένα ένδυμα που καλύπτει το κεφάλι και το πάνω μέρος του σώματος. Η αστυνομία αυτή ξεκίνησε τις περιπολίες της το 2006.
Το Σάββατο οι ιρανικές αρχές ζήτησαν από τη δικαιοσύνη και το κοινοβούλιο να αναθεωρήσουν νόμο του 1983 για την υποχρεωτική χρήση της μαντίλας προκειμένου να βρεθεί μια διέξοδος στο κίνημα διαμαρτυρίας.
Η μαντίλα έγινε υποχρεωτική στο Ιράν τέσσερα χρόνια μετά την ισλαμική επανάσταση του 1979. Σύμφωνα με τον νόμο του 1983, οι γυναίκες στο Ιράν – ντόπιες και αλλοδαπές–, ανεξαρτήτως θρησκείας, θα πρέπει να φορούν δημοσίως μαντίλα και φαρδιά ρούχα.
Από τις 5 Ιουλίου ένας νέος νόμος «για τη μαντίλα και τη σεμνότητα στη χώρα», τον οποίο προώθησε ο Ιρανός πρόεδρος Εμπραχίμ Ραϊσί, επέβαλε νέους περιορισμούς στις γυναίκες: βάσει αυτού, η μαντίλα πρέπει να καλύπτει όχι μόνο τα μαλλιά τους, αλλά και τον λαιμό και τους ώμους, όπως αναφέρει το άρθρο της efsyn.gr.
Έπρεπε, δυστυχώς, να χυθεί τόσο αίμα για να αρχίσουν να εξετάζουν το ζήτημα οι αρχές του Ιράν και φαντάζομαι όχι από ανθρωπισμό και κοινή λογική αλλά από το φόβο των ταραχών που δεν λένε να κοπάσουν τόσο καιρό μετά τη δολοφονία της Αμινί. Αυτό που τους θορυβεί περισσότερο, όπως κάθε εξουσία, είναι ότι παρόλο που ακολούθησαν και άλλες δολοφονίες γυναικών και ανδρών στις ταραχές για τη δολοφονία της Αμινί και για την όλη κατάσταση ανελευθερίας που επικρατεί στη χώρα, οι διαμαρτυρίες δεν σταματούσαν. Οι Ιρανοί έβγαιναν σταθερά στους δρόμους και ζητούσαν ελευθερία για τις γυναίκες και ίσα δικαιώματα για όλους, παρόλο που ήξεραν ότι μπορεί να μην γυρνούσαν ζωντανοί στα σπίτια τους. Αλλά έτσι μόνο αλλάζει η ιστορία. Κάποιοι θυσιάζονται, κάποιοι είναι διατεθειμένοι να θυσιαστούν για την αλλαγή και την πρόοδο και κάποιοι αργότερα κορδώνονται και καπηλεύονται αυτούς τους αγώνες. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, πονεμένη παγκοσμίως και με μεγάλα παραδείγματα στη χώρα μας και στον τόπο μας. ‘Όνομα και μη χωριό’ που λέγανε και οι παλιοί…
