Ο Μωυσής Μπερμπερής λίγο πριν τις εκλογές μιλά για όλα στον Ευρυτανικό Παλμό
«…Υπήρξαμε κατά καιρούς τα κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας και στήσαμε από παλιότερα την παραγωγική μας βάση με όρους ακραία κρατικιστικούς και πελατειακούς. Το αδιόριστος Ευρυτάνας ήταν το πιο σύντομο ανέκδοτο…»
«…Mε τον κ. Μπακογιάννη αντιλαμβανόμαστε την κοινωνία με διαφορετικούς ιδεολογικούς κώδικες και με διαφορετικά βιώματα δυο ασύμπτωτων κόσμων με ταξικό πρόσημο…»
Το τακτικό μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ Ευρυτανίας και ο επί πολλά χρόνια ενασχολούμενος με την πολιτική και την τοπική αυτοδιοίκηση, Μωυσής Μπερμπερής, λίγους μόλις μήνες πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές και την σχεδόν σίγουρη υποψηφιότητά του στο πλευρό του Δημήτρη Αναγνωστάκη για την Περιφέρεια Στερεάς, ανοίγει τα χαρτιά του για πρώτη φορά, για όλα όσα αφορούν στα πολιτικά τεκταινόμενα της Ευρυτανίας, παίρνοντας παράλληλα θέση. Ακολουθεί η τοποθέτησή του για πρόσωπα και πράγματα.
Το κεφάλαιο Κώστας Μπακογιάννης για την Ευρυτανία
Υπάρχει μια δυσκολία να αποδομήσεις μια άποψη που κυριαρχεί στον τόπο μας αλλά και στην επικράτεια περί του ότι ο Κώστας Μπακογιάννης φεύγοντας αφήνει έργο στη Στερεά και την Ευρυτανία. Η δυσκολία έχει κύρια να κάνει με τους εξής λόγους:
Πρώτον γιατί πράγματι έγιναν αρκετά έργα αυτή την περίοδο κύρια στο νομό μας και μάλιστα μέσα σε ένα αυστηρό δημοσιονομικό πλαίσιο και δεύτερον και σημαντικότερο αφορά το επικοινωνιακό κομμάτι στο οποίο ο περιφερειάρχης και οι επιτελείς του είναι ασυναγώνιστοι αν εξαιρέσεις βέβαια το τελευταίο και ηθελημένα ή αθέλητα άστοχο , το ‘Η Αθήνα μας ανήκει’.
Το επικοινωνιακό τέμπο της περιφέρειας κινείται βολικά στη λογική του ό,τι έγινε αποτελεί αποτέλεσμα της δικιά της εργώδους προσπάθειας και ότι δεν έγινε είναι τρικλοποδιά της Κυβέρνησης. Σε μια υπερπροβολή του τομέα των τεχνικών έργων δίκην μονοθεματικού αντικειμένου της αυτοδιοίκησης και με μια ιδιοκτησιακή αντίληψη επί του αποτελέσματος.
Mε τον κ. Μπακογιάννη αντιλαμβανόμαστε την κοινωνία με διαφορετικούς ιδεολογικούς κώδικες και με διαφορετικά βιώματα δυο ασύμπτωτων κόσμων με ταξικό πρόσημο. Για να αποδώσουμε όμως τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, η οξυδέρκεια, ο κοσμοπολιτισμός, η επιτηδευμένη πολιτική ευελιξία, η νιότη και η όρεξη για δουλειά ως συγκριτικό πλεονέκτημα με παρελθούσες καταστάσεις δεν τίθενται εν αμφιβόλω στο πλαίσιο μιας ορθολογικής και δίκαιης αντιπαράθεσης και για τα δεδομένα του γεωγραφικού μας χώρου.
Όμως και σε παλιότερες εποχές όπως και σήμερα με τα δύσκολα δημοσιονομικά οι δημόσιοι και οι Ευρωπαϊκοί πόροι για το νόμο ήταν συγκριτικά γενναιόδωροι και έργα μικρά ή μεγαλύτερα λίγα ή περισσότερα πάντα γίνονταν γίνονται και θα γίνονται. Κρίνεται πλέον μόνον ο παράγοντας της σκοπιμότητας και του απτού αποτελέσματος.
Και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που η χρήση του δημοσίου αγαθού γινόταν με πρόκριμα τις πελατειακές και ψηφοθηρικές σχέσεις, για πολιτικές σταδιοδρομίες .
Κρίνω όχι μόνο δίκαιες τις όποιες κρατικές παρεμβάσεις στο νόμο αλλά ίσως και φειδωλές στο πλαίσιο μια ισόμετρης και ισοβαρούς ανάπτυξης που απαιτείται. Ήμασταν και είμαστε ένας δύσκολος ορεινός νομός με ισχνή παραγωγική βάση πληθυσμιακά αποδυναμωμένος και με ανεκμετάλλευτα τα όποια λίγα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα .Ουδέν νεότερον για το προκειμένω….
Και είναι μεγέθη μετρημένα για το νομό μας την τελευταία οκταετία η πληθυσμιακή συρρίκνωση η φτωχοποίηση η τρομακτική ανεργία και σε δυσαναλογία με την υπόλοιπη χώρα. Πανθομολογούμε περί ενός ερημοποιημένου νομού γερόντων.
Είναι εύκολα ανατρέψιμο τούτο και είναι αποκλειστική ευθύνη της αυτοδιοίκησης ? Όχι βεβαίως, όχι αλλά άλλο τούτο και άλλο να πουλάμε πολιτικά φύκια για μεταξωτές κορδέλες , η θεωρία των οάσεων μέσα στην εθνική Σαχάρα είναι αρκετά αδύναμη.
Το μεγάλο στοίχημα του κ Μπακογιάννη στην προεκλογική περίοδο ο δρόμος Καρπενήσι Λαμίας έμεινε στα χαρτιά. Οριακά ολοκληρώθηκε η παράκαμψη Μακρακώμης εργολαβία που είχε αρχίσει απ την προηγούμενη περιφερειακή αρχή. Να με κρεμάσουν στον πλάτανο είχε πει χαριτολογώντας ο περιφερειάρχης προεκλογικά αν με τη λήξη της θητείας μου δεν ολοκληρώσω το δρόμο. Ζητείται σχοινί…
Η ανεπάρκεια των κοινωνικών δομών & η τοπική οικονομία
Οι υποστηρικτικές κοινωνικές δομές για τις πάμπολλες ευάλωτες ομάδες πληθυσμού στο νομό και κύρια στα χωριά μας είναι τουλάχιστον ανεπαρκείς και ελάχιστα ενδιαφέρουσες για τη τωρινή διοίκηση. Και πιστεύω πως είναι τούτο πιο αναγκαίο από οποιαδήποτε ασφαλτόστρωση. Σε έναν νομό που η παραγωγική του δομή αναφέρεται κατά ενενήντα στα εκατό στον τριτογενή τομέα.
Το δυναμικό του κατασκευαστικού κλάδου που αποτελούσε στο παρελθόν τη ραχοκοκαλιά της τοπικής οικονομίας αδυνατεί πλέον να παρακολουθήσει τα τους νέους όρους ανταγωνισμού. Ο τουρισμός έχει πλέον σχεδόν μονοθεματική αναφορά στο μοναστήρι του Προυσού.
Υπήρξαμε κατά καιρούς τα κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας και στήσαμε από παλιότερα την παραγωγική μας βάση με όρους ακραία κρατικιστικούς και πελατειακούς. Το αδιόριστος Ευρυτάνας ήταν το πιο σύντομο ανέκδοτο. Και τούτο γινόταν οξύμωρα από ανθρώπους που ευαγγελιζόταν την οικονομική θεωρία της αγοράς. Αυτό πλέον δεν λειτουργεί και για μας ως πολίτες και γι αυτούς ως πολιτικούς. Αναζητάμε ένα λόγο που θα δώσει τη δυνατότητα στα παιδιά μας να επιστρέψουν στην πόλη που γεννήθηκαν.
Άρχοντες και αρχόμενοι. ‘…Αντιπαραγωγική δεσποτική κυριαρχία…’
Σε θεσμικό επίπεδο τώρα έχει διαμορφωθεί μια άγουρη και αντιπαραγωγική δεσποτική κυριαρχία και μια πατερναλιστική συναντίληψη αρχόντων και αρχομένων κάποιες φορές στα όρια του μεταφυσικού. Μια σχέση βέβαια με ιστορικές καταβολές αλλά και ενισχυμένη πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως από ένα παραθεσμικό σύστημα εξουσίας και ένα εκλογικό νόμο που έδωσε τέσσερα στα τέσσερα στην πλειοψηφούσα παράταξη στην εκπροσώπηση του νομού στο περιφερειακό συμβούλιο. Σε μια άνευρη πολιτική κοινότητα με ουσιαστικά ανύπαρκτη αντιπολίτευση η πλειοψηφία έπαιζε στο μισό γήπεδο. Οι αιτίες και οι ευθύνες σαφώς και είναι πολυπαραγοντικές.
Δε νομίζω όμως κανείς να έχει τη γνώμη ότι αυτή η κατάσταση βοήθησε την υπόθεση της σύγχρονης Δημοκρατίας αλλά και την παραγωγή ουσιαστικού αγαθού. Η ιστορική πολιτική παρακαταθήκη των αρχόντων βέβαια μέχρι στιγμής μόνο πιστώνει αλλά κάποια στιγμή στο όνομα του δικαίου μπορεί και πρέπει να χρεώσει. Και αποτελεί σχετική παραδοξολογία το αφήγημα για λαμπρές πολιτικές καριέρες κατ’ έργω και αναλογία της τοπικής αποδόμησης. Άβυσσος οι ψυχές και η κάλπη….
Οι αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου… με νέους πλέον όρους
Οδηγούμαστε στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Μάη του 2019 με νέους πλέον όρους. Ο νυν περιφερειάρχης δια της μεθόδου των σταδίων και του κατ’ επάγγελμα αυτοδιοικητικού αναχωρεί για το Κλεινόν Άστυ αφήνοντας δακτυλίδι σε διάδοχο ελάχιστα αναγνωρίσιμο στο νομό μας τουλάχιστον καθιστώντας μας προς στιγμήν επιφυλακτικούς για τις όποιες κρίσεις.
Επανεμφανίζονται στο περιφερειακό πολιτικό σκηνικό οι δυνάμεις τις κεντροαριστεράς μετά από μια πεντάχρονη αγρανάπαυση. Οφείλουμε όλοι να αναφωνήσουμε ‘Βρε καλώς τα παιδιά’ και να τους ρωτήσουμε σε πρώτο λόγο αν έχουν καμμιά πειστική απάντηση για την τόσο μακρά απουσία τους και μετά να κουβεντιάσουμε και για τα υπόλοιπα με απόλυτη εντιμότητα και ειλικρίνεια.
Η ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά θα είναι παρούσα στην επόμενη εκλογική μάχη με υποψήφιο περιφερειάρχη το Δημήτρη Αναγνωστάκη πιο ισχυρή πιο έμπειρη και πιο ενωτική αυτή τη φορά χωρίς εξαρτήσεις με προτάσεις και με διάθεση για ουσιαστική κοινωνική προσφορά.
Το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής βοηθάει την υπόθεση της ουσιαστικής συνεννόησης και των συνεργασιών. Όποιες άλλες σκέψεις περί του αντιθέτου είναι ακραία προσχηματικές και ατελέσφορες. Στα κεφαλαιώδη τουλάχιστον μπορεί και πρέπει να δημιουργηθούν συναντιλήψεις και συνεργίες έξω από παραταξιακά στεγανά και μικροεγωισμούς και σε προοδευτική κατεύθυνση.
Ποιος θα διαφωνούσε στο ότι κάποια στιγμή πρέπει να ξεκινήσει ο δρόμος Καρπενήσι Λαμία ή ότι πρέπει να στηριχθούν άμεσα κοινωνικές πολιτικές σε ένα νομό πάσχοντα;
Να αναστραφούν ατομοκεντρικές λογικές και σωτηριολογίες σε όφελος συλλογικών δράσεων για μια αυτοδιοικητική πολιτική που θα έχει ουσιαστική αναφορά στην τοπική κοινωνία και τις πραγματικές ανάγκες της.