Όνομα: Δέσποινα Παπαροϊδάμη
Ιδιότητα: Φοιτήτρια στο Τμήμα Χημικών Μηχανικών ΑΠΘ, Παίχτρια του Ηρακλή Θεσσαλονίκης στην Α1 Εθνική Κατηγορία Μπάσκετ Γυναικών
Τόπος Καταγωγής: Κερασοχώρι Ευρυτανίας
Τόπος Διαμονής: Θεσσαλονίκη
Από τον χώρο του αθλητισμού, ένα νέο, πολλά υποσχόμενο κορίτσι, στη στήλη του Ευρυτάνα αυτής της εβδομάδας.
ΕΠ. Δέσποινα, διαβάζουμε πως ξεκίνησες το μπάσκετ το 2012 στον αθλητικό σύλλογο “Αργοναύτες Αγρινίου”. Ποια ήταν η αφορμή της ενασχόλησής σου με το συγκεκριμένο άθλημα και πώς έχει εξελιχθεί μέχρι τώρα;
ΔΠ. Από πολύ μικρή ηλικία οι γονείς μου με μύησαν στον αθλητισμό. Αρχικά ασχολούμουν με την κολύμβηση για περίπου 4 χρόνια. Ωστόσο, σε ηλικία 10 χρονών αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ με κάποιο ομαδικό άθλημα και συγκεκριμένα με το μπάσκετ. Σημαντικό ρόλο στην απόφασή μου διαδραμάτισε, πέρα από τους γονείς μου, το σχολείο και οι φίλοι μου. Μετά από 11 χρόνια στον χώρο της καλαθοσφαίρισης, δεν μπορώ παρά να νιώθω ευγνώμων για τον άνθρωπο στον οποίο έχω εξελιχθεί.
ΕΠ. Ποιες από τις μέχρι τώρα “μπασκετικές” σου εμπειρίες έχουν αποτελέσει ορόσημο για εσένα;
ΔΠ. Στο μπάσκετ, όπως άλλωστε και σε κάθε άλλο άθλημα, υπάρχουν τόσο καλές όσο και κακές στιγμές. Θεωρώ πως η μέχρι τώρα πορεία μου στον χώρο αυτόν χαρακτηρίζεται από πολλές διακρίσεις και επιτυχίες. Μέσα σε αυτές σίγουρα ανήκουν οι κατακτήσεις 5 πρωταθλημάτων με την ομάδα «ΦΙ.ΜΠΑ. Πήγασος Αγρινίου» και οι προκρίσεις σε Β φάσεις των πανελληνίων Πρωταθλημάτων. Ωστόσο, ορόσημα στα 11 αυτά χρόνια αποτέλεσαν η συμμετοχή μου στην Εθνική Ομάδα παγκορασίδων και κορασίδων και η κατάκτηση της 2ης θέσης στο Πανευρωπαϊκό Πρωταθλήματος Κορασίδων Β κατηγορίας. Φυσικά, από τις σημαντικότερες εμπειρίες μου δε θα μπορούσαν να παραλειφθούν τόσο η άνοδος στην Α1 κατηγορία, μετά από την κατάκτηση του πρωταθλήματος της Α2 γυναικών με την ομάδα του Ηρακλή, όσο και η συμμετοχή μου στην μεγαλύτερη κατηγορία μπάσκετ γυναικών της Ελλάδας.
ΕΠ. Ταυτόχρονα με τη συνεργασία σου με την Α1 μπάσκετ, σπουδάζεις στο τμήμα Χημικών Μηχανικών στο ΑΠΘ. Πώς είναι μία τυπική σου μέρα;
ΔΠ. Η συμμετοχή μου σε μια ομάδα που αγωνίζεται στην μεγαλύτερη κατηγορία γυναικών σε συνδυασμό με τις υποχρεώσεις μιας πολυτεχνικής σχολής, όπως είναι το Τμήμα Χημικών Μηχανικών του ΑΠΘ, καθιστούν την καθημερινότητα μου αρκετά έντονη και απαιτητική. Συνήθως, τα πρωινά μέχρι το μεσημέρι παρακολουθώ τα μαθήματα της σχολής μου. Γι’ αυτό, πολλές φορές δεν προλαβαίνω να επιστρέψω στο σπίτι και πηγαίνω απευθείας στην προπόνηση, η οποία διαρκεί 2-3 ώρες. Ευτυχώς η απόσταση μεταξύ σχολής και γηπέδου είναι μικρή και δεν χάνω χρόνο στην μετακίνηση. Μετά το τέλος της προπόνησης ανάλογα με τις ακαδημαϊκές μου υποχρεώσεις, είτε θα ασχοληθώ με μαθήματα τις σχολής μου είτε θα αφιερώσω χρόνο στους φίλους μου.
ΕΠ. Έχεις βιώσει κοινωνικό ρατσισμό καθόλη τη διάρκεια της αθλητικής σου καριέρας ως γυναίκα μπασκετμπολίστρια;
ΔΠ. Δυστυχώς καθ’ όλη τη διάρκεια της αθλητικής μου καριέρας έχω βιώσει φαινόμενα κοινωνικού ρατσισμού είτε άμεσα είτε έμμεσα ως γυναίκα μπασκετμπολίστρια. Αρχικά, όπως όλες οι γυναίκες αθλήτριες, όχι μόνο της καλαθοσφαίρισης, έχουμε ακούσει στερεοτυπικά σχόλια σχετικά με την έλλειψη ικανοτήτων ή και «μυαλού» συγκριτικά με τους άνδρες. Το γεγονός αυτό υποδεικνύει την αδυναμία της κοινωνίας να ξεφύγει από κάποια καθορισμένα πρότυπα για τις γυναίκες. Μεγαλώνοντας πίστευα ότι όσο μεταβαίνεις από τις ακαδημίες σε γυναικεία τμήματα και ταυτόχρονα από μεγαλύτερες κατηγορίες η κατάσταση του γυναικείου μπάσκετ θα βελτιώνεται. Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν ισχύει. Συγκεκριμένα, όταν ένα σωματείο αποτελείται από αντρικά αλλά και γυναικεία τμήματα, τις περισσότερες φορές θα δίνεται προτεραιότητα στα πρώτα είτε σε λειτουργικά θέματα, όπως η σχεδίαση του εβδομαδιαίου προγράμματος και ο διαμοιρασμός ωρών του γηπέδου, είτε σε οικονομικά. Τέλος, το γεγονός ότι μέχρι πέρυσι με πολλή δυσκολία προβαλλόταν ένας αγώνας Α1 κατηγορίας γυναικών ή έστω της εθνικής ομάδας, μαρτυρά τη θέση που έχει το γυναικείο μπάσκετ στον ελληνικό αθλητικό χώρο.
ΕΠ. Ποιο είναι το προσωπικό σου ίνδαλμα και ποια είναι τα όνειρά σου για το μέλλον;
ΔΠ. Η αλήθεια είναι πως, όταν μου έκαναν αυτή την ερώτηση, από μικρή δεν είχα την απάντηση. Όσον αφορά το «μπασκετικό» μου ίνδαλμα ποτέ δεν είχα κάποιον/α αγαπημένο/η, καθώς αυτό που μου άρεσε ήταν να ξεχωρίζω τα θετικά του καθενός αλλά ποτέ δεν θεώρησα ότι ήταν αρκετά, για να νιώσω ότι θα ήθελα να του/της μοιάσω. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι ένα από τα μεγαλύτερα μου πρότυπα αποτελεί ο πατέρας μου, ο οποίος ασχολείται κι εκείνος με τον αθλητισμό. Δεν αγωνίστηκε ποτέ επαγγελματικά, αλλά συνεχίζει μέχρι και σήμερα καθώς είναι κάτι που τον γεμίζει. Θαυμάζω, το ήθος, την αγωνιστικότητά του αλλά ταυτόχρονα και την ηρεμία του. Όσον αφορά τα όνειρά μου, θέλω να βελτιώνομαι συνεχώς, καθώς έχω πολλά ακόμα να δώσω και να πάρω από τον γυναικείο αθλητισμό.
ΕΠ. Τι συμβουλές θα έδινες σε κάποιον που βρίσκεται στο ξεκίνημα της αθλητικής του καριέρας;
ΔΠ. Αυτό που θα ήθελα να μεταφέρω σε όσους ξεκινούν τώρα την αθλητική τους καριέρα είναι ότι πρέπει να έχουν υπομονή και επιμονή, να δουλεύουν σκληρά και φυσικά σε καμία περίπτωση να μη τα παρατούν με την πρώτη δυσκολία. Σίγουρα στη ζωή μας θα υπάρξουν εμπόδια τα οποία θα μας κάνουν να αναρωτηθούμε γιατί συνεχίζουμε, αλλά η δύναμη της θέλησης θα βγαίνει πάντα νικήτρια. Αυτό που έλεγα και συνεχίζω να λέω στον εαυτό μου όταν απογοητεύεται είναι ότι «Τα καλά πράγματα χρειάζονται χρόνο» (= Good Things Take Time). Ωστόσο, θεωρώ ότι στη ζωή μας μπορεί να αλλάξουν οι προτεραιότητες μας ή οι καταστάσεις να το φέρουν έτσι και να χρειαστεί να απομακρυνθούμε για κάποιο χρονικό διάστημα από τον αθλητισμό. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να επιστρέψουμε. Οπότε, η συμβουλή μου είναι να συνεχίζουν να βάζουν στόχους στη ζωή τους.
