Έκανα και στους δυο την ίδια ερώτηση, ‘Τι θα έκαναν αν μπορούσα να γυρίσουν το χρόνο πίσω’. Πήρα και από τους δύο την ίδια απάντηση. Και οι δύο μου είπαν πως αν μπορούσαν να γυρίσουν το χρόνο πίσω, θα κράταγαν τα παιδιά του ζωντανά. Αλλά για ποιο λόγο; Για να μπορέσουν να μεγαλώσουν, να πάρουν το όπλο και να μπορέσουν να σκοτώσουν τον εχθρό, πριν προλάβει να τους σκοτώσει αυτούς πρώτος.
Ήταν ένα ρεπορτάζ που μετάνιωσα που το έκανα. ‘Ήταν ένα ρεπορτάζ που δεν ήθελα να ακούσω αυτά που άκουσα. Γιατί; Γιατί τότε συνειδητοποίησα, 20 χρόνια πριν, ότι είχε σκοτωθεί η παιδική αθωότητα σε αυτό τον τόπο και όταν σκοτώνεται η παιδική αθωότητα σκοτώνεται και η ελπίδα και η ελπίδα για ένα ειρηνικό μέλλον σε αυτή την περιοχή κάθε μέρα και μειώνεται, κάθε μέρα δολοφονείται.’’.
Αυτή ήταν η συγκλονιστική ιστορία του Πέτρου Κατσάκου από το ROSA για ότι συνέβαινε 20 χρόνια πριν στον ματωμένο, ιερό αυτό τόπο και η άποψή του για το πως γεννήθηκε το σήμερα. Δεν αφορά κρίση για το ποιος ευθύνεται περισσότερο ή λιγότερο. Η ανθρωπότητα είχε, έχει και θα έχει πολέμους γιατί η παιδική αθωότητα σκοτώνεται αδιάκοπα, είτε από την πείνα, είτε από την απειλή, είτε από την προπαγάνδα. Σκοτώνεται για να δημιουργηθεί από την ‘μαγιά’ της η στρατιά όσων θυσιάζονται στο όνομα μια φυλής, μιας θρησκείας, μιας ιδιοκτησίας, ενός δίκαιου, ενός οράματος. Μόνο που αν αφήναμε τα παιδιά όλου του κόσμου να παίξουν και να μεγαλώσουν μαζί, με αποδοχή και αγάπη, δύσκολα να σήκωναν το όπλο να σκοτώσουν.