Την τελευταία χρονιά της Γερμανικής Ναζιστικής κατοχής διαπράχτηκαν οι περισσότερες και μεγαλύτερες θηριωδίες από τον βάρβαρο κατακτητή. Οι σχέσεις τους με τους Συμμάχους τους Ιταλούς Φασίστες είχαν διαρραγεί. Το αντάρτικο των ελληνικών αντιστασιακών δυνάμεων βρίσκονταν σε έξαρση κι έτσι τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής προέβαιναν σε ομαδικές σφαγές και αντίποινα κατά του άμαχου πληθυσμού, για να κάμψουν το ηθικό των υπόδουλων. Τα ολοκαυτώματα στις Λιγκιάδες Ιωαννίνων, στο Χορτιάτη Θεσσαλονίκης, στο Κομμένο της Άρτας, στο Δίστομο έγιναν αυτή την περίοδο. Το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων είναι ίσως η μεγαλύτερη και ανήκουστη θηριωδία των Ναζί κατά την διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου πολέμου στη χώρα μας.
Η τύχη των Καλαβρύτων φαίνεται να προδιαγράφτηκε μετά την ήττα των Γερμανών στη μάχη της Κερπινής στις 20 του Οκτώβρη 1943,κατά την οποία σκοτώθηκαν δεκάδες Γερμανοί στρατιώτες και αιχμαλωτίστηκαν 78. Το ολέθριο σφάλμα και η αποτρόπαια πράξη των ανταρτών του ΕΛΑΣ, κατ’ αυτή την περίπτωση να εκτελέσουν τους αιχμαλώτους αποδείχτηκε δυστυχώς καθοριστική. Η “Επιχείρηση Καλάβρυτα” από τον Διοικητή της 17ης γερμανικής Μεραρχίας, που έδρευε στην Πελοπόννησο, Υποστράτηγο Καρλ Φον Λε Ζουίρ μπήκε σε εφαρμογή. Ο σκληρός Γερμανός Στρατηγός διέταξε για την δολοφονία των 78 αιχμαλώτων, οι στρατιώτες του να λάβουν τα πιο σκληρά αντίποινα εναντίον του άμαχου πληθυσμού και τα επέτρεπε όλα. Ήταν άλλωστε γνωστή η τακτική των Ναζί για κάθε σκοτωμένο Γερμανό στρατιώτη να εκτελούν πολλαπλούς αμάχους. Στις 4 Δεκέμβρη οι γερμανικές δυνάμεις άρχισαν να συρρέουν στην περιοχή από Πάτρα, Πύργο και Αίγιο που έδρευαν και σκότωναν άοπλους, μέχρι και μοναχούς μοναστηριών. Στις 9 Δεκέμβρη έφτασαν στα Καλάβρυτα δημιουργώντας ένα ασφυκτικό κλοιό γύρω από την πόλη. Καθησύχαζαν τους κατοίκους, ότι η αποστολή τους ήταν η εξόντωση των ανταρτών και όχι ο άμαχος πληθυσμός κι έτσι αρκετοί γύρισαν στα σπίτια τους που τα είχαν εγκαταλείψει και είχαν καταφύγει τριγύρω κρυπτόμενοι. Για να τους πείσουν περισσότερο πυρπόλησαν μόνα σπίτια γνωστών ανταρτών κι αναζητούσαν τους τραυματίες από την μάχη της Κερπινής. Ξαφνικά όμως το πρωί στις 13 του μήνα συγκέντρωσαν όλους τους κατοίκους στην κεντρική πλατεία και οδήγησαν τον άρρενα πληθυσμό άνω των 13 ετών σε μια επικλινή τοποθεσία, που ονομάζονταν “Ράχη του Καπή”, ενώ τα γυναικόπαιδα τα κλείδωσαν στο μεγάλο σχολείο. Σε λίγο διατάχτηκε πυρ από τον επικεφαλής της επιχείρησης και από τους 800 άρρενες συγκεντρωθέντες, σώθηκαν μόνο 13, κάτω από τα ματωμένα πτώματα των σκοτωμένων. Τα γυναικόπαιδα σώθηκαν χάρη στην μεγαλοψυχία ενός Αυστριακού στρατιώτη, που φρουρούσε την κλειδωμένη πόρτα του σχολείου και την άνοιξε. Αργότερα βέβαια σκοτώθηκε από τους Γερμανούς. Ο συνολικός αριθμός των εκτελεσθέντων εκείνης της γερμανικής επιδρομής ανέρχεται στους 1.101 ανθρώπους και από την γύρω περιοχή. Γι’ αυτό το ολοκαύτωμα αν και η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας το αναγνώρισε, καμία καταβολή αποζημίωσης στους συγγενείς των θυμάτων δεν καταβλήθηκε. Αλλά μήπως πλήρωσε και κάποιος, γι’ αυτή τη θηριωδία; Ασφαλώς όχι..!
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντής ε.α.-Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
