Οι καρποί που θα μας σώσουν

Βατομουριές και μηλιές σε διάφορα σημεία της Κοπενχάγης θα είναι διαθέσιμα για να κόβουν και να τρώνε οι κάτοικοι, διαβάζω την είδηση στο enallaktikidrasi.com.
Όπως αναφέρει το άρθρο, το δημοτικό συμβούλιο της Κοπεγχάγης, της πρωτεύουσας της Δανίας, πρόσφατα αποφάσισε να φυτέψει δημόσια καρποφόρα δέντρα, όπως βατομουριές και μηλιές σε διάφορα σημεία της πόλης. Το σχέδιο είναι να τοποθετηθούν σε παιδικές χαρές, κοιμητήρια, αυλές εκκλησιών, πάρκα, αθλητικά κέντρα κλπ. σε μια προσπάθεια επανασύνδεσης των κατοίκων με την τοπική χλωρίδα και φαγητό.
Για την Astrid Aller, μέλος του δημοτικού συμβουλίου από το κόμμα των Σοσιαλιστών, που βοήθησε στην πρωτοβουλία, αυτός ο αστικός οπωρώνας είναι ένας τρόπος σύνδεσης των πολιτών με την κοινότητά τους. «Όλοι θεωρούμε την πόλη μας ως κάτι που κατέχουμε. Κι εμείς θέλουμε όλη αυτή η περιοχή να είναι κάτι που οι άνθρωποι να μπορούν να εκμεταλλευτούν και μέσα στην οποία να μπορούν πραγματικά να αλληλεπιδράσουν».
Αν μπορούν να φυτευτούν στην παγωμένη Δανία καρποφόρα δέντρα με καρπούς δωρεάν για το κοινό, ας φανταστούμε πόσα και με πόση ποικιλία καρποφόρα δέντρα μπορούν να φυτευτούν στην Ελλάδα με το εύκρατο κλίμα και το εύφορο έδαφος!
Ας σκεφτούμε πόσο σωτήριο θα ήταν για τους πολίτες που δεν μπορούν να αγοράσουν φρούτα και περιμένουν στο τέλος της λαϊκής να μαζέψουν τα πεταμένα και παραγινομένα φρούτα που αφήνονται για τα σκουπίδια.
Πόσο ευεργετικό θα ήταν για τα παιδιά μας να βλέπουν και να συμμετέχουν στην παραγωγική διαδικασία της ίδιας της φύσης και να μην πιστεύουν ότι τα φρούτα βγαίνουν από τα ράφια του σούπερ μάρκετ.
Πόσο θα παρακινούσε μια τέτοια κίνηση από το κράτος, τον κάθε πολίτη να φυτέψει σε κάθε κομμάτι γης του ή ακόμη και σε γλάστρα δέντρα και λαχανικά και παράλληλα πόσο θα του έδινε ώθηση να βγει στη φύση και να αναζητήσει τους άγριους καρπούς που βρίσκονται στην πόρτα του.
Πόσο θα μαθαίναμε όλοι μας πάλι από την αρχή ότι είμαστε ένα με το φυσικό περιβάλλον γύρω μας και όταν το φροντίζουμε, αυτό μας θρέφει, μας θεραπεύει και μας περιθάλπει…
Η πρόσφατη – ας την πούμε – ανάπλαση της Πλατείας Πάρκου στη Λαμία, όπου ξεριζώθηκαν όλες οι νεραντζιές που στόλιζαν, έδιναν καρπούς, μοσχοβόλαγαν την άνοιξη και φυσικά έδιναν τη σκιά και τη δροσιά τους το καλοκαίρι και αντικαταστάθηκαν με το απόλυτο τσιμέντο, αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα δυστυχώς είμαστε ακόμη μακριά νυχτωμένοι για το ποιοι είμαστε και το πώς μπορούμε να επιβιώσουμε σ’ αυτόν τον πλανήτη που βρεθήκαμε να ζούμε.
Βέβαια, η ελπίδα έρχεται από τους ανθρώπους που φυτεύουν στα σπίτια τους και στους κήπους τους, στους ανθρώπους που αρχίζουν να αξιοποιούν με καλλιέργειες τη γη των προγόνων τους, τους ανθρώπους που παίρνουν τα κουκούτσια από τα φρούτα που τρώνε και τα φυτεύουν σε ανοιχτούς κοινόχρηστους χώρους, στους ανθρώπους που σέβονται το φυσικό περιβάλλον και σε αυτούς που κατανοούν τη σπουδαιότητα της γης και της Γης. Κι ευτυχώς τώρα πια είναι πολλοί!