Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιάρας
Όταν ενσκήπτουν κακοκαιρίες, και εννοώ τις βροχές και τις καταιγίδες, και γίνομαι θεατής θεαματικών αστραπόβροντων στον ορίζοντα, μου αναδύονται εφιαλτικές αλλά και κοσμογονικές μνήμες της βουκολικής μου ζωής. Φαντάζομαι γηραλέα και πανύψηλα έλατα να θρυμματίζονται από τα χιλιάδες volt των κεραυνών και στα σπλάχνα της γης να φυτεύονται αστραπόβολοι.
Αστραπόβολος ή αστραποβόλι είναι στην κυριολεξία, όπως γράφουν τα λεξικά, το σύμπυγμα, που σχηματίζεται στο έδαφος από μέταλλα και άλλες ουσίες κατά την πτώση του κεραυνού. Αερόλιθο ή ουρανόλιθο -κάτι σαν μετεωρίτη- τον ονοματίζει το λεξικό του Δημητράκου. Είναι ένας βόλος μεγέθους όσο ένα μεγάλο στρόγγυλο καρύδι. Τα αστροπελέκια πέφτοντας στα έλατα τα διαμελίζουν, τα πελεκάνε στη κυριολεξία. Όμως τις περισσότερες φορές στον αστραποβαρεμένο έλατο δημιουργείται ένα σχίσιμο, από πάνω μέχρι κάτω, που μικρός νόμιζα ότι αυτό το κάνει ο αστραπόβολος, που σαν βόλι διατρέχει τον κορμό του ελάτου.
Μου έλεγαν, πως τον αστραπόβολο τον ρίχνουν οι αγέρηδες, όταν δαιμονίζονται και πολεμάνε μεταξύ τους, για να σκοτώσουνε το Δαίμονα, που τρυπώνει μέσα στα δέντρα, στους ανθρώπους και στα ζώα. Ο αστραπόβολος αφού σχίσει τον έλατο και γενικά σκοτώσει τον Δαίμονα και όποιον άλλο φορέα του (άνθρωπο ή ζώο) θα πάει σαράντα οργιές μέσα στη γη και μετά θα ξαναβγεί στην επιφάνεια. Γι΄ αυτό έχει αντιδαιμονικές ιδιότητες και όπου τον έβρισκε ο κάθε… αδαιμόνιστος τον μάζευε.
Άλλος μύθος πιο απαισιόδοξος μας λέει ότι ο Θεός κυνηγάει το διάβολο με τον κεραυνό, και ρίχνει τον αστραπόβολο για να τον σκοτώσει. Αυτός όμως καταφέρνει και ξεφεύγει διότι ενώ ο αστραπόβολος μπαίνει μέσα στη γη 40 οργιές αυτός πάει 41. Τον αστραπόβολο το «ξερνάει» η γη μετά 40 ημέρες, στο ίδιο σημείο όπου και έπεσε. Όταν όμως, αργότερα στο σχολείο, έμαθα τι ανακάλυψε και τι έλεγε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος για τις αστραπές και όταν είδα να φτιάχνουν αλεξικέραυνο στο Σχολείο μας, ξενέρωσα αλλά και φοβήθηκα. Φοβήθηκα γιατί σκέφτηκα τώρα ποιος θα σκοτώνει τον Δαίμονα, που όχι μόνο δεν έφυγε από μέσα μας κι ανάμεσά μας, αλλά τουναντίον στρογγυλόκατσε και τρωγόμασταν (και τρωγόμαστε και θα τρωγόμαστε) σαν τα σκυλιά;
Στη συνέχεια, άρχισα να φοβάμαι τους κεραυνούς και σχεδόν καθόλου τους Δαίμονες. Μάλιστα, ως βουκόλος, έτυχε να βρίσκομαι στο Βοϊδολίβαδο, στις υπώρειες της Τσιούμας, όταν μαύρα σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό κι άρχισαν να πέφτουν κατά ριπάς οι κεραυνοί δίπλα μου, στην κορυφογραμμή της Τσιούμας. Μπροστά σ΄ αυτά τίποτα δεν ήταν ο στίχος του Σολωμού: «Τρία αστροπελέκια επέσανε, ένα ξοπίσω απ΄ τ΄ άλλο» που μας έλεγαν στο σχολείο. Δεν τρομοκρατήθηκα περισσότερο άλλη φορά στη ζωή μου. Δεν πήγα να καλυφθώ στα μεγάλα έλατα, που αφθονούσαν δίπλα μου, παρά κάθισα σε μια πέτρα κατάλακα κι έφαγα όλη τη νεροποντή στο πετσί μου, χειρότερα από τα γελάδια που βόσκαγα. Έτσι συμβούλευε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, στον οποίον πειθάρχησα ευλαβικώς! Τα επόμενα αστροπελέκια τα έζησα μέσα από το τραγούδι του Διονυσίου: «Στης αγάπης μου το στέκι / έπεσε αστρπελέκι».
