Η γιαγιά Ελένη Χολέβα με την Ευρυτανική στάνη στο Σάρλοτ της Αμερικής
Πρωταγωνιστεί ίσως στο βίντεο με τα περισσότερα views ανάμεσα σ’ αυτά που αφορούν τους Ευρυτάνες της Αμερικής. Ο λόγος για την γιαγιά Ελένη Χολέβα, την Ευρυτάνισσα γιαγιά με την στάνη στο Σάρλοτ της Βόρειας Καρολίνα στην Αμερική, που έφυγε από τη ζωή πριν 1,5 χρόνο περίπου. Με δεκάδες δημοσιεύσεις και αφιερώματα ακόμα και στην εφημερίδα ‘Ελευθεροτυπία’ το υλικό του φίλου των Ευρυτάνων και αφοσιωμένου κινηματογραφιστή των Ευρυτάνων της Αμερικής κ. Γιάννη Γιαννακόπουλου, μας θυμίζει το πόσο ισχυρές είναι οι ρίζες της κουλτούρας μας για τον καθέναν από μας. Η γιαγιά Ελένη με τον αυθορμητισμό και την βουνίσια αμεσότητα στον λόγο της, θυμίζει παραπάνω σε μας τους Ευρυτάνες, πόσο βαθιά είμαστε συνδεδεμένοι με το περιβάλλον από το οποίο προερχόμαστε και πόσο μέσα απ΄ αυτό μπορούμε να νιώθουμε ασφαλείς και χαρούμενοι. Η ίδια μέχρι το τέλος της ζωής της παρέμεινε περιτριγυρισμένη απ’ αυτό το περιβάλλον, αλλά και από τα παιδιά της που δημιούργησαν μια φάρμα με ζώα και κτήμα για να την βλέπουν να είναι ενεργή, παρά τα 95 χρόνια της όταν γυρίστηκε το βίντεο.
Για μια καλύτερη ζωή άφησαν το χωριό τους, το Μουζίλο της Ευρυτανίας, τα αδέλφια Χολέβα και μετανάστευσαν στην Αμερική. Εγκαταστάθηκαν στη Βόρεια Καρολίνα και πρόκοψαν στις δουλείες τους. Τα χρόνια πέρασαν και μετά τον θάνατο του πατέρα τα παιδιά Κώστας, Γιάννης και Κατερίνα, πήραν την μητέρα τους στην Αμερική. Για να μην πλήττει της αγόρασαν μία φάρμα όπου η γιαγιά έχει τον κήπο της και την στάνη της.
Στη «Φάρμα Μουζίλο» η γιαγιά Ελένη λες και ξαναγεννήθηκε. «Πού να ‘βρω τέτοιο καλό στην Ελλάδα; Αν το ‘χα αυτό το καλό που ‘χω εδώ, θα γέραγα; Δε θα γέραγα. Εκατό πενήντα χρόνια θα πάγαινα με το νερό και τον αέρα που ‘χει. Εδώ είναι άλλος τόπος, άλλος κόσμος. Γλώσσα δε ξέρω να κρίνω. Κουβεντιάζω μόνον με τους Έλληνες και τα παιδιά μου. Δουλεύω δεν μπορώ να καθίσω στεναχωριέμαι. Θα δω τα παιδιά, τα εγγόνια μου και πίσω στη δουλειά. Στον κήπο ήμουνα κάθε μέρα και στην Ελλάδα και δούλευα με την τσάντα στα χέρια. Εδώ τον θέλω, τον ζηλεύω και τον φτιάχνω. Εδώ είναι καλύτερα που είναι τα παιδιά μου. Στο Καρπενήσι δεν έχω κανέναν έχουν φύγει όλοι, εδώ είναι τα παιδιά μου. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα έχω ζώα στην Αμερική, πίστευα ότι θα ‘ρθω για να ξεκουραστώ, αλλά τώρα που ήρθα στην Αμερική που να το είχα αυτό το καλό στην Ελλάδα. Μόνο εδώ που δεν ξέρω να κρίνω και έτσι κουβεντιάζουμε μόνο με Έλληνες και όταν πηγαίνουμε στην εκκλησία περνάω καλά εκεί».
Οι πόνοι στα γόνατα την ανάγκαζαν να κινείται πάντα με το μπαστούνι της, αλλά όπως έλεγε και η ίδια, αν δεν πονούσαν τα πόδια της, θα τους περνούσε όλους σε ταχύτητα. Με το μπαστούνι της κάνει και όλες τις δουλειές.
«Άμα δε με πονάγανε τα γόνατα θα ‘φτανα μπροστά απ’ αυτούς στη δουλειά, αλλά τώρα δε μπορώ, τώρα με περιποιούνται.». Σταυροκοπιέται, κοιτάζει στον ουρανό και λέει: «Τις κότες, να ‘χα τις κότες που γεννάνε εδώ, θε να ‘μουν πλούσια εκεί. Δόξα τω Θεώ και την Παναγιά, τίποτες άλλο δε θέλω».
Ο γιός της Κώστας Χολέβας μιλάει για την ιδέα της δημιουργία της φάρμας: « H μάνα μου ήταν μαθημένη πάντα στο χωριό να είναι μέσα στα ζώα και από τον πρώτο καιρό που ζούσε μέσα στην Πολιτεία στεναχωριόταν κάθε μέρα. Έτσι αποφασίσαμε και πήραμε αυτή τη φάρμα και η μάνα μας περνάει κάθε μέρα το πρωί τα ζωντανά και το μεσημέρι και το απόγευμα με τον κήπο της και την κρατάει αυτό στη ζωή. Δεν μιλάει αγγλικά και δεν ξέρει τίποτα άλλο εδώ, άρα το μόνο που την κρατάει είναι τα ζώα και ο κήπος της. Δεν ξεχνάμε ποτέ τον τόπο μας, από τα ζώα ξεκινήσαμε και πάλι στα ζώα τελειώνουμε. »
Ακόμα και η νύφη της η Αμερικανίδα έμαθε Ελληνικά για να μπορεί να συνεννοείται μαζί της και η γιαγιά Ελένη ‘μετακόμισε’ έτσι το μικρό Ευρυτανικό χωριό στο Σάρλοτ.
Η γιαγιά πίνει ένα κρασάκι που την τρατάρει η εγγονή της και συνονόματη Ελένη που λέει στο βίντεο: «Μου αρέσει που έχω τη γιαγιά εδώ, την αγαπώ πολύ, μαθαίνω κι εγώ απ’ τις δουλειές που κάνει. Πηγαίνουμε μαζί πέρα δώθε και μιλάμε όπως στα χωριά». Τις λέω: Θες βοήθεια γιαγιά; Οϊ δε θέλω. Γιαγιά, να το κάνουμε μαζί. Οϊ, δεν ξέρεις πώς να το κάνεις»