Υποστράτηγος ε.α. Βασίλης Ν. Παπανικολάου
1934 -2022
‘‘Ήσυχος και γαλήνιος σε ηλικία 88 ετών έφυγε από τη ζωή για την αιωνιότητα στις 28 Μαΐου 1922 ο αγαπητός σε όλους Υποστράτηγος Βασίλης Ν. Παπανικολάου αφήνοντας πίσω του θλίψη. Η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε στις 31 Μαΐου στον Ι.Ν. του Αγίου Γεωργίου Ιλισίων και η ταφή έγινε στο κοιμητήριο Παπάγου μέσα σε ατμόσφαιρα γενικής θλίψης με την παρουσία της συζύγου του Καίτης και των παιδιών του Γιώργου, Νίκου και Θεοδώρας, συγγενών και φίλων της οικογένειας. Αλλά και η πατρίδα δεν τον ξέχασε και ο Αρχηγός της ΓΕΣ απέστειλε στεφάνι στη σορό του με την Ελληνική σημαία να καλύπτει το φέρετρο του και έξι ανώτεροι εν ενεργεία αξιωματικοί τον συνόδευσαν στην τελευταία επίγεια κατοικία του, μαζί με το πηλήκιο, τα παράσημα, τα μετάλλια και το σπαθί του.
Ο Βασίλης Παπανικολάου γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα του χρόνια της ζωής του στο Καρπενήσι και από τους γονείς του Νίκο και Θεοδώρα κληρονόμησε τη θερμή πίστη και τη βαθιά αγάπη στον άνθρωπο. Ήταν παιδί μιας φτωχής οικογένειας που του έδωσε μία πλούσια αγωγή και μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στο Καρπενήσι ο νεαρός Βασίλης γεμάτος όνειρα και ελπίδες ξεκίνησε από το Καρπενήσι για τον αγώνα της ζωής και αγωνίστηκε και πέτυχε με τα προσόντα του. Με την ισχυρή και αλύγιστη θέλησή του έγινε αξιωματικός του Ελληνικού στρατού με την εισαγωγή του στην Ανώτατη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων του 1952.
Ο εύελπις Βασίλης Παπανικολάου διακρίνεται στη σχολή για την επίδοση του, το αδαμάντινο ήθος του, την αφοσίωσή του στο καθήκον, την τιμιότητα του, την εργατικότητα του και το ευρύ πνεύμα συνεργασίας. Προσόντα που θα σημαδέψουν όλη τη σταδιοδρομία του κατά την οποία διέπρεψε και έφτασε αξιοκρατικά στα ανώτατα αξιώματα της στρατιωτικής ιεραρχίας.
Μετά την αποφοίτηση του από τη σχολή και την καθιερωμένη ορκωμοσία των Ευελπίδων τη χρονιά 1955-56 υπηρέτησε με εξαιρετική επιτυχία και πίστη την αποστολή του, το 1956 ως Ανθυπολοχαγός στην Ελευθερούπολη Καβάλας, το 1959 Υπολοχαγός σε Αλεξανδρούπολη και Σουφλί, το 1965 Λοχαγός σε Κύπρο και Λαμία, το 1970 Ταγματάρχης στα Τρίκαλα, 1972 έως ‘74 Ταγματάρχης στην 9η Μεραρχία Πεζικού Κοζάνης, το 1974 στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, το 1976-77 στη Σχολή Πολέμου Θεσσαλονίκης, το 1977-78 στη Χίο ως Διοικητής στο 218 τε. Το 1979 ως Αντισυνταγματάρχης στο 297 ΤΕ στη Χίο, το 1980 έως ’83 στην ΚΥΠ, ΤΟ 1983 έως ’85 Συνταγματάρχης στην 23η Μονάδα Επιστράτευσης Γιαννιτσών, το 1985 έως ‘87 Ταξίαρχος στο Γ’ Σώμα Στρατού. Το 1987 αποστρατεύτηκε με το βαθμό του Υποστράτηγου και για τις υπηρεσίες που προσέφερε στην πατρίδα τιμήθηκε με πολλά παράσημα και μετάλλια. Οι χιλιάδες στρατιώτες και αξιωματικοί που πέρασαν από κοντά του καθώς και οι συνάδελφοί του θα θυμούνται τη γεμάτη ευγένεια επιβλητική φυσιογνωμία του.
Με τη φιλοπατρία, τις αρχές, το αδαμάντινο χαρακτήρα του, την απέραντη καλοσύνη του και τον καλό του πάντα λόγο, ο Βασίλης Παπανικολάου δεν ήταν μόνο επιτυχημένος επαγγελματίας στρατιωτικός, αποδείχτηκε και ένας άξιος οικογενειάρχης. Πολύ νέος με την ευαισθησία και την αυτοπεποίθησή που τον χαρακτήριζαν δημιούργησε μία υπέροχη οικογένεια με την εκλεκτή της καρδιάς του Καίτη, το γένος Νασιοπούλου από τη Δωρίδα, με την οποία έζησε ευτυχισμένη, χριστιανική ζωή και την ευτυχία τους αυτή συμπλήρωσαν τα τρία παιδιά τους οι δίδυμοι Γιώργος και Νίκος και η Θεοδώρα, τα οποία με κόπους θυσίες φρόντισαν να τον ανατρέψουν και να τα μορφώσουν και αξιώθηκαν με χαρά να δουν και τα εγγόνια τους. Πάντα καμάρωνε Βασίλης για τα παιδιά του και τα εγγόνια του και τα συμβούλευε συνεχώς με αποκορύφωμα τη φράση ‘Λίγα λόγια, πολλά έργα και μεγάλη πίστη’. Σε όλη τη ζωή του υπήρξε πιστός και αφοσιωμένος σύζυγος και στοργικός πατέρας και παππούς, στάθηκε ακλόνητος δίπλα τους στις χαρές και τις λύπες. Ήταν ένας θαυμαστός άνθρωπος με πολλές αρετές καθαρός στην καρδιά και στην ψυχή, πιστός και ευλαβής άνθρωπος, με ανθρωπιά και αγάπη στον συνάνθρωπο ήταν γεμάτος αγάπη Ελπίδα και αισιοδοξία ήταν αγνός άνθρωπος με γαλήνιο χαμόγελο και παρηγορούσε τον πικραμένο και δεν αρνιόταν τη βοήθεια του υλικά και ηθικά σε κανέναν συνάνθρωπό του.
Ήταν άνθρωπος ταπεινός και καλοσυνάτος πάντα σταθερός στις αρχές του και ευχάριστος στις παρέες του και διακρινόταν για τη σεμνότητα και το ήθος του, την εντιμότητα τη συνέπεια του. Κοντά στην πίστη αφοσιώθηκε τα τελευταία 20 χρόνια στην ενορία Αγίου Γερασίμου Ιλισίων που τόσο που αγάπησε.
Ο Βασίλης αγαπούσε το Καρπενήσι όπου πάντα ανέβαινε σαν τακτικός προσκυνητής για να απολαύσει τις ομορφιές του, να αναπνεύσει καθαρά αέρα και να πιει δροσερό νερό, να αντλήσει νέες δυνάμεις, να ανανεωθεί και αναπολήσει τα διδάγματα των δασκάλων. Ο Βασίλης, ο θαυμαστός αυτός άνθρωπος με την χιουμοριστική πάντα διάθεση και την ευγενική συμπεριφορά ύστερα από μία σκληρή δοκιμασία τα τελευταία χρόνια της ζωής του έφυγε για την αιωνιότητα. Η ζωηρή ανάμνηση της μορφής του και των αρετών του ας είναι πιο βάλσαμο στον πόνο των δικών του’’.
Στυλιανός Κ. Κούρτης, φιλόλογος τ. Λυκειάρχης