Όνομα: Βασιλική Γούλα
Ιδιότητα: Πρόεδρος Συλλόγου Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη Πάτρας ΖΩΗ ΓΛΥΚΙΑ
– Ταμίας Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σωματείων Συλλόγων Ατόμων με Διαβήτη
– Αν. Γεν. Γραμματέας Περιφερειακής Ομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία Δυτικής Ελλάδος & Ν.Ι.Ν.
-Ιδιωτική Υπάλληλος
Τόπος καταγωγής: Δυτική Φραγκίστα Ευρυτανίας
Τόπος διαμονής: Πάτρα Αχαΐας
ΕΠ. κ. Βασιλική, είστε πρόεδρος και ιδρύτρια του Συλλόγου Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη Πάτρας “ΖΩΗ ΓΛΥΚΙΑ”, ο οποίος φέτος έκλεισε 10 χρόνια από την ίδρυσή του. Πείτε μας λίγα λόγια για τον Σύλλογο.
ΒΓ. Ιδρύσαμε τον σύλλογο για τα άτομα με διαβήτη πριν 10 χρόνια και όλα αυτά τα χρόνια ούσα στο τιμόνι του συλλόγου αυτού είμαι πολύ περήφανη. Ο σύλλογος αυτός ιδρύθηκε αναγνωρίζοντας την ανάγκη των ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη να μπορούν να απευθυνθούν σε κάποιον για ενημέρωση, πρόληψη και διεκδίκηση των δικαιωμάτων του. Όλα αυτά τα χρόνια στηρίζουμε εθελοντικά όλα τα άτομα που έρχονται σε εμάς και έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε μια μεγάλη «γλυκιά οικογένεια», με δύναμη και καινοτόμες δράσεις, κάτι που μας έχει κάνει έναν από τους πιο δυναμικούς συλλόγους στην Ελλάδα.
ΕΠ. Ποια είναι η δική σας προσωπική ιστορία με τον διαβήτη;
ΒΓ. Νόσησα με Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 1 (νεανικό διαβήτη), στην ηλικία των 11 ετών, 6 μήνες αφότου έφυγε ο πατέρας μου από τη ζωή. Τότε τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα. Χάσιμο πολλών κιλών σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, συχνοουρία και πολυδιψία παράλληλα με μία πολύ βαριά «ίωση». Η γνώση και η πληροφορία δεν υπήρχε, έτσι και έφτασα στο Κέντρο Υγείας λίγο πριν το κώμα. Μεταφέρθηκα στο Γεν. Νοσοκομείο Καρπενησίου όπου και έγινε η πρώτη διάγνωση και μετά με διακομιδή στην Αθήνα. Το άκουσμα της διάγνωσης δύσκολο. Μετά από αρκετές μέρες νοσηλείας, πήραμε την κατάλληλη εκπαίδευση και ξεκίνησε το ταξίδι με τον συνοδοιπόρο μου, τον Διαβήτη. Υπήρξαν και καλές μέρες και κακές, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια όσο ζούσα στο χωριό μου ποτέ κανείς δεν με έκανε να αισθανθώ ότι είμαι διαφορετική, κάτι που εν έτει 2023 δυστυχώς συμβαίνει σε πολλά παιδιά με διαβήτη. Η τεχνολογία προχώρησε με τα χρόνια, τα φάρμακα εξελίχθηκαν και πλέον ζω με τον καλύτερο φίλο μου, τον διαβήτη, 30 χρόνια. Έκανα οικογένεια, έχω 2 υπέροχες κόρες και πλέον η διαχείριση του Διαβήτη είναι παιχνίδι με τα νέα ιατροτεχνολογικά προϊόντα.
ΕΠ. Ποιες είναι οι τεχνολογικές εξελίξεις στη θεραπευτική διαχείριση του διαβήτη και πώς έχουν βελτιωθεί από τότε που θυμάστε τον εαυτό σας ως διαβητικό παιδί;
ΒΓ. Σκεφτείτε ότι όταν νόσησα από τον Διαβήτη, έκανα την ινσουλίνη μου με σύριγγα και τρυπούσα τα δάχτυλά μου τουλάχιστον 8-10 φορές την ημέρα για να ελέγξω το σάκχαρό μου. Πλέον οι πένες ινσουλίνης έχουν βελονάκια που κοντεύουν να είναι αόρατα με το μάτι, αντλίες συνεχούς έγχυσης ινσουλίνης που δεν χρειάζεται να κάνεις όλη την ημέρα ινσουλίνη, (την κάνει σχεδόν μόνο του), και φυσικά νέες συνεχής καταγραφές γλυκόζης, όπου πλέον δεν χρειάζεται σε μερικές από αυτές να τρυπήσεις καν το δάχτυλό σου, φοράς έναν αισθητήρα στο χέρι σου και αυτό σου στέλνει όλες τις τιμές στο κινητό σου.
ΕΠ. Πριν από έναν χρόνο προβλήθηκε η 1η ταινία μικρού μήκους στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Διαβήτη με τίτλο “Ζω χωρίς να φοβάμαι”. Ποια ήταν και ποια συνεχίζει να είναι η ανταπόκριση του κόσμου;
ΒΓ. Η 1η ταινία μικρού μήκους για τον Διαβήτη δημιουργήθηκε από το σύλλογό μας, σε σενάριο – σκηνοθεσία της Ελένης Βασιλοπούλου και με την στήριξη της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος και των φαρμακευτικών εταιρειών. Πρωταγωνιστής της ταινίας μας ο ηθοποιός Αλέξανδρος Μπουρδούμης και όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί, προερχόμενοι από το ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας. Ο στόχος μας είναι να ευαισθητοποιηθεί το κοινό, είτε πάσχει από διαβήτη είτε όχι, και να ενημερωθεί ότι ο διαβήτης είναι ένας τρόπος ζωής όπου μπορεί να μην τον επιλέγεις αλλά θα πρέπει να τον υιοθετήσεις, για να ζήσεις καλύτερα με αυτόν. Ακόμη και σήμερα υπάρχει ανταπόκριση από φορείς αλλά και από σχολεία που προβάλλουν την ταινία και είναι ενθαρρυντικό.
ΕΠ. Υποστηρίζει η πολιτεία τα διαβητικά άτομα; Τι πρέπει να αλλάξει;
ΒΓ. Σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία της Η.Δ.Ι.Κ.Α για το 2023, το οποίο εξασφάλισε η Π.ΟΣ.Σ.Σ.ΔΙΑ , το πλήθος των μοναδικών πασχόντων από Σακχαρώδη Διαβήτη στην Ελλάδα, ανέρχεται στα 1.193.003 άτομα. Αγγίζει δηλαδή το 12% του πληθυσμού μας. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με σακχαρώδη διαβήτη στη χώρα μας χρήζουν άμεσης λύσης. To πιο σημαντικό είναι η υποστελέχωση των διαβητολογικών κέντρων και ιατρείων σε όλη τη χώρα και αυτό, γιατί δεν υπάρχουν αρκετοί ιατροί με εξειδίκευση στο Σακχαρώδη Διαβήτη, για να καλύψουν όλες τις ανάγκες. Ένα άλλο θέμα που μας απασχολεί είναι οι σχολικοί νοσηλευτές, τόσο για την άμεση τοποθέτησή τους όσο και την εκπαίδευσή τους. Σημαντικό είναι και το θέμα που έχει δημιουργηθεί με τον ετήσιο προϋπολογισμό για τον Σακχαρώδη Διαβήτη, καθώς θα πρέπει να αναδιαμορφωθεί, για να δοθεί πρόσβαση στα νέα ιατροτεχνολογικά προϊόντα και στους πάσχοντες από Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 2. Οι ανασφάλιστοι πάσχοντες στερούνται σε πολλές περιπτώσεις ποιότητας και αξιοπιστίας των αναλωσίμων, καθώς τα προμηθεύονται μόνο από τα Γενικά Νοσοκομεία της χώρας.
ΕΠ. Τι είδους δράσεις πραγματοποιεί ο σύλλογος και τι μπορεί να κάνει ο καθένας από εμάς ξεχωριστά, με σκοπό την ενδυνάμωση ατόμων με διαβήτη;
ΒΓ. Όλα αυτά τα χρόνια ο σύλλογός μας πραγματοποιεί διάφορες καινοτόμες δράσεις. Στόχος μας δεν είναι μόνο η ενδυνάμωση των ατόμων που ήδη πάσχουν από διαβήτη αλλά να ενημερώσουμε και το ευρύ κοινό, με προληπτικές εξετάσεις και να του μεταδώσουμε τις σωστές γνώσεις γύρω από τον Σακχαρώδη Διαβήτη. Ο διαβήτης είναι μία νόσος που μπορεί να συμβεί στον καθένα, σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωή του. Για αυτό, πρέπει να είμαστε ενημερωμένοι σωστά. Άλλωστε, όταν κάτι το γνωρίζεις, ξέρεις να το αντιμετωπίζεις. Μιλάμε ανοιχτά για τον διαβήτη και μέσα από τη συλλογικότητα μπορούμε να διεκδικήσουμε αλλά και να έχουμε πρόσβαση στη σωστή πληροφορία.
ΕΠ. Μια ευχή για το τέλος;
ΒΓ. Η ευχή μου είναι ότι μακάρι να έρθει η μέρα που δεν θα υπάρχει η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Διαβήτη αλλά η Παγκόσμια Ημέρα ίασης του Διαβήτη και, επίσης, όσοι έχουμε διαβήτη να τον αποδεχτούμε και να τον αγαπήσουμε σαν τον κολλητό μας φίλο, γιατί όσο τον προσέχουμε θα μας προσέχει και εκείνος.
