Της Στεφανίας Κοκοτίνη
Μπαίνουμε θέλω να πιστεύω στην καρδιά της κρίσης που έφερε ο COVID 19 στις ζωές όλων των ανθρώπων παγκόσμια. Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας σχεδόν από την αρχή της εμφάνισης του ιού και βάσει της κοινής λογικής το θέμα του κορωνοϊού θα μας απασχολεί μέχρι την άνοιξη του 2022, όπου και πιθανά θα έχει γραφτεί ο επίλογος με τον μαζικό εμβολιασμό. Έχουμε ακούσει και διαβάσει τόσα πολλά γι’ αυτό τον ιό και με βεβαιότητα θα γίνει η αφορμή για να αλλάξουν πολλά στις σχέσεις των πολιτών με το κράτος, στη σχέση του ανθρώπου με τον συνάνθρωπο και με τον εαυτό του. Μόλις χθες κυκλοφόρησε άλλη μια επίσημη έρευνα για τις συνέπειες του ιού με τα επιστημονικά πορίσματα να μιλούν για έναν στους πέντε που νόσησε και θα εμφανίσει ψυχική διαταραχή μετά τον κύκλο που θα κάνει ο ιός στις ζωές μας.
Συγκεκριμένα η έρευνα αναφέρει: ‘‘Ένα καθόλου αμελητέο ποσοστό ασθενών με Covid-19 – σχεδόν ο ένας στους πέντε- θα εμφανίσουν κάποια ψυχική διαταραχή μέσα στις επόμενες 90 μέρες από τη διάγνωση της λοίμωξης τους με τον κορωνοϊό SARS-CoV-2, σύμφωνα με μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα. Η μελέτη ενισχύει τις ενδείξεις από προηγούμενες μελέτες ότι η Covid-19, ιδίως η σοβαρή μορφή της, μπορεί να επηρεάσει την ψυχή, το νου και τον εγκέφαλο ανθρώπων χωρίς ιστορικό ψυχικών διαταραχών. Οι αγχώδεις διαταραχές, η κατάθλιψη και η αϋπνία είναι τα συχνότερα συμπτώματα μεταξύ όσων έχουν αναρρώσει από τη νόσο, αλλά στη συνέχεια εκδηλώνουν ψυχολογικά προβλήματα σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Επίσης αυξημένη είναι η πιθανότητα διάγνωσης άνοιας στους ηλικιωμένους άνω των 65 ετών που πέρασαν Covid-19.Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή ψυχιατρικής Πολ Χάρισον του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό ψυχιατρικής “TheLancetPsychiatry”, ανέλυσαν στοιχεία για 62.354 περιστατικά Covid-19. Διαπιστώθηκε ότι μέσα στο επόμενο τρίμηνο το 18% των αναρρωσάντων είχαν διαγνωστεί με άγχος, κατάθλιψη, αϋπνία ή άλλο πρόβλημα, ποσοστό σχεδόν διπλάσιο σε σχέση με το γενικό πληθυσμό την ίδια περίοδο’’.
Μα τι στ’ αλήθεια κάνει αυτόν τον ιό να συνδέεται τόσο στενά με τον ψυχισμό των ανθρώπων και με δεδομένο ότι δεν έχουμε προς το παρόν τους αριθμούς που να επιβεβαιώνουν το σενάριο μιας πανδημίας σαν αυτές που δοκίμαζαν την γη κάθε 100 χρόνια και που σίγουρα είχαν παρόμοιες συνέπειες. Μήπως ο ψυχισμός του πληθυσμού επηρεάζεται από τον σύγχρονο τρόπο πληροφόρησης που είναι και μαζικότερος και αμεσότερος και σε πολλές φορές κάτω από μια κοινή γραμμή σήμερα; Και όσοι μιλούν για τον ιό από το πρίσμα του ότι ήρθε για να μας θυμίσει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή και να μας κάνει να στρέψουμε το βλέμμα στον συνάνθρωπο, τα πραγματικά προβλήματα και την επιστροφή στη φύση, πότε θα καταγραφούν από μια έρευνα; Γιατί ο ιός είναι του πατέρα αν τον δεις σαν δημιούργημα του ανθρώπου που οι συνέπειες του επιστρέφουν πίσω σε μας, αλλά μπορεί και να γίνει ιός του Πατέρα, αν μας κάνει να καταλάβουμε ότι είναι καιρός το ‘εγώ’ να παραχωρήσει τη θέση του στο ‘εμείς’, σ’ ένα κόσμο όπου ο άνθρωπος αποτελεί ένα κομμάτι της αλυσίδας και όχι αυτόν που δένει με την αλυσίδα του ότι άλλο υπάρχει πάνω στον πλανήτη.