Τα μέτρα προστασίας για την εξάπλωση της ‘Όμικρον’ οδήγησαν στην ακύρωση του φετινού τελετουργικού για τον Αγιασμό των Υδάτων στο Καρπενήσι και υποθέτω και σε άλλες πόλεις της χώρας. Κατά την ταπεινή μου άποψη ο Σεβασμιότατος κ.κ. Γεώργιος έχασε φέτος μια μοναδική ευκαιρία να αλλάξει μια χωρίς λογική πρακτική που βρήκε στο Καρπενήσι όταν χρίστηκε Μητροπολίτης. Και εννοώ την πρακτική ο Μέγας Αγιασμός να γίνεται στην κλειστή, χλωριωμένη πισίνα του Κολυμβητηρίου, λες και ο Δήμος Καρπενησίου δεν έχει αρκετά τρεχούμενα νερά για γίνει. Πιθανά η αρχόμενη αστική κουλτούρα της πόλης οδήγησε ένα από τα κορυφαία Μυστήρια στην τετραγωνισμένη πισίνα και σε μια εν γένει τετραγωνισμένη λογική προσέγγιση.
Και φυσικά στην εποχή που ζούμε που τα Μυστήρια χρειάζονται και αυτά οξύμετρο για να μετρηθούν και που η ανθρώπινη, γήινη υπόσταση και τα μόριά της είναι το Α και το Ω, το να ακυρώνεται η ‘εκδήλωση’ του Μεγάλου Αγιασμού δεν είναι και μεγάλο θέμα. Και φυσικά ούτε λόγος για να μεταφερθεί στο άφθονο φυσικό περιβάλλον χωρίς συνθήκες συνωστισμού, στα γάργαρα ύδατα μας και να έχει και καμιά πιθανότητα ο Καρπενησιώτης ποταμός να εξαγνιστεί έστω και ενεργειακά. Και φυσικά το Μυστήριο έγινε στις εκκλησιές μας διά της ευχής «Μέγας εί Κύριε…», αλλά η παράδοση των Καθαγιασμών των Υδάτων στη θάλασσα, στις λίμνες και στα ποτάμια, έχει μια μεγάλη συμβολική και μυστικιστική δύναμη και πιθανά ένα φυσικό αποτύπωμα αν λάβουμε υπόψη μας την αποδεδειγμένη από την επιστήμη θεωρία ότι το νερό έχει μνήμη και τη διατηρεί μέσα στην κρυσταλλική του δομή.
Από τα αρχαιοελληνικά μυστήρια καθάρσεων με νερό, την μυστική κρήνη της Ακροπόλεως, έως τα λαογραφικά έθιμα της μεταφοράς του νερού από τις βρύσες του χωριού με στάμνες μετά τον Αγιασμό των Φώτων και το ράντισμα των χωραφιών με το Μέγα Αγίασμα, το νερό και η μυστικιστική του δύναμη, είναι βαθιά ριζωμένα μέσα στα κύτταρά μας. Για τον Αγιασμό των Φώτων ο καθηγητής του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Μιχαήλ Τρίτος, φωτίζει όσα τα κύτταρά μας έχουν ανάγκη. Την ύπαρξη του Φωτός στις ζωές μας, που γειώνεται σε μας ως υγεία, χαρά, αγάπη, ευημερία και αφθονία.
‘‘Η νίκη του φωτός απέναντι στο σκοτάδι και ένα νέο ξεκίνημα της ανθρωπότητας που σηματοδοτείται από τοχριστιανικό βάπτισμα και τον αγιασμό του κόσμου κυριαρχούν ως συμβολισμοί στη γιορτή των Θεοφανείων και στα έθιμα που τη συνοδεύουν. Η γιορτή των Θεοφανείων και το μήνυμά της ξεπερνούν τις στενές χωροχρονικές συναρτήσεις και αποσκοπούν να εντάξουν τον άνθρωπο στο μεγάλο μυστήριο της σωτηρίας. Έτσι ο χρόνος για τον άνθρωπο που συμμετέχει στον γιορταστικό κύκλο της Εκκλησίας δεν είναι μια μονότονη ροή ωρών ημερονυκτίων, εβδομάδων, μηνών και ετών, αλλά ενταγμένος στη λυτρωτική διάσταση αυτών των ημερών, του μεταφέρει το μήνυμα της εν Χριστώ αναγεννήσεως’’.
