Δευτέρα πρωί και για άλλη μια φορά οι ειδήσεις είναι μαύρες. Εκτός από τις σταθερές αξίες -το τελευταίο εξάμηνο τουλάχιστον- τα νέα για την αύξηση των κρουσμάτων κορωνοϊού στη χώρα μας, οι μάσκες και τα lockdown, οι προκλήσεις της Τουρκίας που μυρίζουν πόλεμο, άλλη μια θεομηνία έπληξε διάφορες περιοχές της χώρας και είχαμε νεκρούς. Αυτή τη φορά έφτασε στην κεντρική Ελλάδα ένας πρωτοφανής για μας κυκλώνας (!) και με τον όγκο βροχής που έπεσε γκρέμισε σπίτια, δρόμους και υποδομές στην Κεφαλονιά, Ζάκυνθο, Καρδίτσα, Αργιθέα και πολλές άλλες περιοχές. Η σκέψη μου να σχολιάσω τις παρεμβάσεις, τις υποδομές κλπ, είναι έντονη, μέχρι που έλαβα το πρώτο μήνυμα από το σύμπαν, ότι η αλλαγή δεν έρχεται απ’ έξω αλλά από μέσα από τον καθένα μας. Σε ένα βιβλίο που διαβάζω τις τελευταίες ημέρες του Ρόμπιν Σάρμα, υπήρχε η φράση ‘να είσαι το φως που φωτίζει το σκοτάδι. Να γίνεσαι ο φάρος για τους άλλους’. Έλαβα το μήνυμα αλλά η μέρα προχωρούσε και πρώτη μου τάση και η φύση της δουλειάς συνέχιζε, να ασχολούμαι με τις αρνητικές ειδήσεις. Περίπου το μεσημέρι και αφού, είχα ήδη αποφασίσει να γράψω για την επικαιρότητα σε αυτό το άρθρο, ήρθε το δεύτερο μήνυμα από το σύμπαν. Μια εξαιρετική κυρία και ιδιαίτερα αγαπητή αναγνώστρια του Παλμού από την πρώτη μέρα, με πήρε τηλέφωνο για κάποια υπόθεση και μεταξύ άλλων μου είπε: «Αγαπητή μου, εμείς γινόμαστε η αλλαγή που θέλουμε. Επιλέγουμε κάθε στιγμή ποιοι θέλουμε να είμαστε…». Μετά από αυτή τη φράση, ξαναήρθε στο μυαλό μου η πρωινή στιγμή αφύπνισης που γρήγορα κοιμήθηκε… Μετά από αυτό, δεν άργησε να ‘ρθει και το τρίτο και καλύτερο μήνυμα άνωθεν. Σε ένα τηλεφώνημα από το βαφτιστήρι μου, αφού μου αφηγήθηκε όλα όσα γίνονται στο σχολείο του, πόσο χαίρεται που ξεκίνησε το σχολείο και βλέπει τους φίλους του, ότι έχει μια πολύ καλή δασκάλα και πόσο μεγάλη βλακεία είναι να φοράνε όλη τη μέρα μάσκες, μου είπε να με βάλει ανοιχτή ακρόαση για να μου διαβάσει κάτι και άρχισε να μου διαβάζει ποιήματα! Το πρώτο καταπληκτικό το έγραψε ο ίδιος για τον Αύγουστο (εργασία για το σχολείο) και το άλλο ένα παιδικό ποίημα που δεν το είχα ξανα ακούσει για το Σεπτέμβρη. «Ο Σεπτέμβρης είναι αγόρι κι έχει ολόχρυσο καπέλο και χρυσό το πανωφόρι. Τα παπούτσια του είναι φύλλα που έχουν πέσει απ’ τα πλατάνια και τα μάγουλά του μήλα. Με του ανέμου τα ποδάρια τρέχει δίχως να τον βλέπεις. στων βημάτων του τ’ αχνάρια διαμαντάκια θε να βρεις σταγονίτσες, σταγονίτσες μιας ολόχρυσης βροχής. Ο Σεπτέμβρης είναι αγόρι κατεβαίνει από τα δάση κατεβαίνει από τα όρη κι έρχεται για να χτυπήσει μια πελώρια καμπάνα το σχολείο ν’ αρχινήσει. Ο Σεπτέμβρης πάντα δες έχει όλα τα παιδάκια φίλους και συμμαθητές.
Ρένα Καρθαίου, Στα μονοπάτια του ήλιου, εκδ. Πατάκη, Αθήνα, 2002»
Όπως μου το διάβαζε ο μικρός ‘σοφός’ μου, μια γλύκα, μια ζεστασιά και μια αισιοδοξία απλώθηκε μέσα μου. Μια σιγουριά ότι το φως δεν είναι τόσο δύσκολο να απλωθεί τελικά, ούτε χρειάζεται μεγάλα και βαρύγδουπα λόγια. Η εικόνα του Σεπτέμβρη να τρέχει με κατακόκκινα μάγουλα στα βουνά και τα ποτάμια όλο χαρά, σχηματίστηκε μπροστά μου. Όταν μάλιστα μου είπε ότι τον Σεπτέμβρη τον ζωγράφισε σαν μικρό καουμπόι, με καπέλο και πορτοκαλί μπότες, ήμουν σίγουρη, ότι το σύμπαν έριξε το δυνατό του χαρτί στο τέλος της ημέρας…
Ελένη Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια