Σκέψεις για την αξιοποίηση της Λίμνης Κρεμαστών
Το ψυχικό μου συναίσθημα με αναγκάζει να διηγηθώ και να εκφράσω την αγάπη για την γενέτειρα πατρίδα μου και τον σεβασμό τους κατοίκους της. Θεωρώ καθήκον μου ιερό να αναφερθώ στα φυσικά προσόντα του τοπίου μας και στα πολλαπλά αγαθά χαρίσματα ανθρωπιάς και πίστεως των κατοίκων της. Επίσης θεωρώ καθήκον μου να αναφερθώ και σε διάφορες απορίες και προβλήματα για διάφορα γεγονότα που συνέβησαν, με αποτέλεσμα από τους περίπου χίλιους κατοίκους που ζούσαμε στο δημοτικό διαμέρισμα Χρυσόβων και Σιβίστας, και γνώρισα στα παιδικά μου χρόνια, δυστυχώς μέχρι στιγμής φθάσαμε στους δεκαπέντε. Όσο μια πολύτεκνη οικογένεια με τους μισούς εξ ημών άνω των ογδόντα ετών.
Πονώ και θλίβομαι γι αυτό το συμβάν. Και θα ήθελα να μου δοθούν κάποιες απαντήσεις. Ήταν αναπόφευκτο αυτό το κατάντημα ή έφταιξε κάτι; Το κατάντημα αυτό δεν προήλθε από αδυναμία φυσικής οικονομικής συνέπειας, αλλά από ανθρώπινη κρατική παρέμβαση. Γνωρίζουμε καλά όλοι μας ότι το Φράγμα των Κρεμαστών έγινε για το γενικότερο συμφέρον της χώρας μας και αυτό ήταν το τίμημα για όλους μας, αλλά μην ξεχνάμε ότι κομμάτι αυτής της χώρας είναι και ο χώρος που εξαφανίστηκε, η ποικιλόμορφη και γόνιμη φυσική επιφάνεια της γενέτειράς μας γης, βυθιζόμενης και μη ξανά εμφανιζόμενης, στον τεράστιο όγκο των υδάτων της τεχνητής λίμνης.
‘Όσοι από μας ζούσαμε κατά την αναχώρηση των συνανθρώπων μας, γνωρίσαμε τον πόνο, την θλίψη, την απώλεια’
Επίσης συμπατριώτες της γενικότερης χώρας είναι και οι κατοικούντες, χαρισματικοί και ευγενέστατοι, θεοσεβείς, αγωνιστές, δυναμικοί, αλληλοσυμπαραστάτες, τίμιοι, φιλόξενοι, πολύτεκνοι, συγγενείς μεταξύ τους, γονείς και φίλοι που δυστυχώς με αναγκαστική αποζημίωση εγκατέλειψαν τον τόπο τους, γνωρίζοντας ότι δεν θα ξαναδούν στην ίδια μορφή τον τόπο τους όπως τον ήξεραν. Διασκορπίστηκαν σε άλλους τόπους παρά τη θέλησή τους, κουβαλώντας μαζί τους τα πολύτιμα αγαθά τιμιότητας, ανθρωπιάς, αγωνιστικότητας και πίστεως και όλοι πρόκοψαν δίνοντας καλές εξετάσεις σε όσους τους γνώρισαν. Όσοι από μας ζούσαμε κατά την αναχώρηση των συνανθρώπων μας, γνωρίσαμε τον πόνο, την θλίψη, την απώλεια, και τους φρικιαστικούς θρήνους των παππούδων, των γιαγιάδων, των πολύτεκνων οικογενειών, των παιδιών και των μωρών, που σου ράγιζαν την καρδιά. Και όλοι όσοι φύγανε και αυτοί που μείναμε κουβαλάνε τόσα χρόνια τον πόνο και την θλίψη για το χαμό της γενέτειράς μας πατρίδας και τον διασκορπισμό του λαού της. Ως μόνιμος κάτοικος από γεννήσεως, ως τα γεράματα, ως πληγείς εξολοκλήρου της ιδιοκτησίας του πατέρα μου, ως ιερέας των ενοριών Χρυσόβων και Σιβίστας, ως ψηφοφόρος Ευρυτάνας τοπικών, δημοτικών, περιφερειακών και βουλευτικών εκλογών, θα ήθελα να μάθω και εγώ και όλοι και να λάβουμε με αξιοπιστία απαντήσεις από όλους αυτούς που κυβερνούν τον Ευρυτανικό λαό, γιατί δεν έγιναν προσπάθειες για πρόσβαση, μελέτη, αξιοποίηση και προβολή της λίμνης. Δεν είχε νόημα να ασχοληθούμε με κάτι τέτοιο ή δεν συνέφερε;
Η προ της λίμνης ομορφιά και γονιμότητα του τοπίου μας είχε προσόντα παραγωγικής, αποδόσεως και αναπτύξεως. Μετά τη δημιουργία της λίμνης απέκτησε προσόν τουριστικού ενδιαφέροντος που θα κινούσε το ενδιαφέρον των επισκεπτών για να απολαύσουν την παρθενική ομορφιά της δημιουργίας της φύσεως σε όλο της το μεγαλείο. Ο κάθε επισκέπτης με μία βόλτα κατά μήκος της λίμνης θα απολάμβανε την ηρεμία της και όλο το μεγαλείο της γύρω περιοχής, με ποικιλία δέντρων και ζώων που ζουν ελεύθερα και βόσκουν παραπλεύρως των λόφων και των φαραγγιών.
Με λίγο πατριωτικό ενδιαφέρον, μελέτη ενεργειών προσβάσεως στο χώρο της λίμνης, διαμόρφωση χώρων σε διάφορα μέρη στον περιφερειακό δρόμο της λίμνης, ηλεκτρικό φωτισμό και προβολή, θα έσφυζε ο τόπος από ζωή στα γύρω χωριά της δυτικής Ευρυτανίας. Θα είχε προσέλευση στη λίμνη για να απολαύσουν την ομορφιά του τόπου μας, τη φιλοξενία του κόσμου στα χωριά μας και θα γέμιζαν ξανά τα ίδια σπίτια έστω και εποχιακά για διακοπές. Θα δημιουργούνταν τρόποι για αξιοποίηση τουριστικών καταναλωτών και ανάπτυξη σε όλη τη Δυτική Ευρυτανία. Θα άνοιγαν ξανά οι εκκλησίες που δυστυχώς σήμερα είναι σχεδόν κλειστές λόγω ελλείψεως κατοίκων.
Θέλω να μου δοθεί μία γνήσια και ειλικρινής απάντηση. Είστε ευχαριστημένοι για την πλήρη αδιαφορία, για την απαξίωση της λίμνης και το άδειασμα του τόπου από ζωή. Ναι ή όχι για να ξέρουμε και εμείς τι συμβαίνει. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και πιστεύω πως και τώρα δεν είναι αργά αυτά που δεν έγιναν μέχρι σήμερα, μπορούν να γίνουν και τώρα, αρκεί μόνο να υπάρχει ενδιαφέρουσα μελέτη και προσπάθεια από τους εκπροσώπους μας και ο τόπος θα αξιοποιηθεί. Δυστυχώς η πλήρης αδιαφορία φέρνει την καταστροφή.
Ιερέας Βασίλης Ρεσίτης