Πώς επικοινωνούμε με τα παιδιά μας για το διάβασμα; Τι κάνουμε στην άρνηση για μελέτη;
Άρθρο του Δρ. Νευροψυχολογίας Ιατρικής Σχολής Ηρακλείου Κρήτης-Παιδοψυχολόγος Σήφης Κουράκης
Πώς εμπνέουμε τα παιδιά μας να διαβάζουν; Τι τρόπους χρησιμοποιούμε; Πώς αντιμετωπίζουμε την άρνησή τους για διάβασμα; Ποια είναι η πιο ανώδυνη και αποτελεσματική μέθοδος; Για τις πιο βασικές αγωνίες και απορίες που απασχολούν όλους τους γονείς γράφει ο Δρ. Νευροψυχολογίας Ιατρικής Σχολής Ηρακλείου Κρήτης-Παιδοψυχολόγος Σήφης Κουράκης. O Σ. Κουράκης επισημαίνει πώς οι τρόποι επικοινωνίας ενός τόσο σύνθετου ζητήματος, διαφοροποιούνται ανάλογα με την ηλικία των παιδιών. Οι συμβουλές αφορούν σε παιδιά των πρώτων τάξεων στου δημοτικού.
Τι κάνουμε
Δεν μπορούμε να διαβάσουμε με τον ίδιο τρόπο και την ίδια συμπεριφορά ένα παιδί της Α΄ και έναν μαθητή της ΣΤ΄ δημοτικού. Ειδικά στις πρώτες τάξεις έχουν άρνηση πολλά παιδιά ακόμη και να πάνε στο σχολείο όπως και να οργανώσουν και να συστηματοποιήσουν το διάβασμα. Πρώτα από όλα, η άρνηση θέλει υπομονή. Δεύτερη επισήμανση, ο γονέας χρειάζεται να αφιερώσει χρόνο, κάτι που πολλοί γονείς δεν το κάνουν. Ένα τρίτο σημείο είναι ότι πολλά παιδιά στην Α΄ και στην Β΄ Δημοτικού προσεγγίζουν τη μάθηση με έναν παιγνιώδη τρόπο, ίσως γιατί δεν έχουν απογαλακτιστεί συναισθηματικά από την οικογένεια. Ππρέπει να βρίσκουν τρόπους όπως παραμύθια, παιχνίδια, αλλαγή ρόλων έτσι ώστε να βοηθούν το παιδί να ενσωματώνει τη μάθηση.
Τι οφείλουμε να κάνουμε
Πλησιάζουμε με στοργή το παιδί, εναλλάσσουμε τα μαθήματα με παιχνίδια. Βρίσκουμε σημαντικά κίνητρα, π.χ.; Εφόσον διαβάσουμε θα πάμε βόλτα; Δεν αναπτύσσουμε ανταλλαγματικές συμπεριφορές, αλλά τονίζουμε ότι ο χρόνος που αφιερώνουμε στο διάβασμα είναι συγκεκριμένος και ακολουθεί ελεύθερος χρόνος για παιχνίδι. Έχει σημασία να εντάξουμε το διάβασμα μέσα στο καθημερινό πρόγραμμα. Μπορούμε επίσης να συνεργαζόμαστε με το παιδί μας προκειμένου να καταρτίσουμε μαζί αυτό το πρόγραμμα.
Ακόμη και αν περάσει ο χρόνος διαβάσματος χωρίς το παιδί να μελετήσει, να μην κρατάμε θυμό γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει τη δεύτερη, τρίτη ή πέμπτη φορά το παιδί να προσαρμοστεί. Πρέπει να έχουμε πάντα μία καλή κουβέντα να πούμε για επιτυχίες και ικανότητες που έχουν τα παιδιά μας σε άλλους τομείς και όχι να εστιάζουμε σε κάποια αδυναμία π.χ. σε ένα μάθημα, στην ορθογραφία κ.λπ. Να παινεύουμε τα παιδιά μας, να δείχνουμε αγάπη και θαυμασμό. Ας λάβουμε υπόψη ότι σύμφωνα με έρευνες και μακροχρόνιες μελέτες, τα παιδιά που δυσκολεύονται να διαβάσουν, λειτουργούν καλύτερα σε μικρές ομάδες. Ας κανονίσουμε να διαβάσουν με έναν άλλον μαθητή. Θα βοηθούσαμε ιδιαίτερα αυτά τα παιδιά, αν μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε έστω ένα μισάωρο για μελέτη παρέα με έναν συμμαθητή τους.
Τι ΔΕΝ κάνουμε
Δεν αρχίζουμε το κήρυγμα. Δεν κάνουμε συγκρίσεις με αδέλφια και συμμαθητές. σε τόνο αυστηρό και συγκριτικό που πιθανότατα θα πληγώσουν και θα υποβιβάσουν την αυτοεκτίμηση του παιδιού. Επίσης ας αποφεύγουμε την επανάληψη της λέξης μάθημα. Να μην μιλάμε για τις επιδόσεις όπως π.χ. ;Διάβασες λίγο και δεν θα πάρεις καλό βαθμό αύριο?. Να μην προκαταβάλουμε την αποτυχία, κάτι τέτοιο δημιουργεί ενοχές στο παιδί και αυξάνει την άρνηση. Οι γονείς πρέπει να αλλάξουν τη στάση τους απέναντι στα λάθη. Όταν ένα παιδί κάνει πολλά λάθη αρχικά πρέπει να ελέγξουμε αν έχει διάσπαση προσοχής ή μικρή αδυναμία συγκέντρωσης. Να ξεκινάμε πάντα από το σωστό, και τα λάθη στο τέλος. Ο γονέας πρέπει να τονίζει περισσότερο τα θετικά σημεία. Επίσης τα λάθη θα ήταν καλύτερο να τα διορθώνει το ίδιο το παιδί ανοίγοντας το βιβλίο του. Η προφορική ορθογραφία είναι μία καλή πρακτική. Να βάλουμε το παιδί να μας πει προφορικά πώς θα έγραφε κάποιες λέξεις.