Παρακολουθώ εδώ και μήνες τη νέα ‘κανονικότητα’ που ακολούθησε μετά από σειρά ‘κανονικοτήτων’ τις τελευταίες δεκαετίες. Κάθε φορά γινόμαστε πιο ‘κανονικοί’ από πριν και όλη αυτή η τοποθέτηση μου προκαλεί μια ανατριχίλα και συνειρμούς πολύ σκοτεινούς.
Αυτό όμως που πραγματικά χτυπά μια από τις πιο ευαίσθητες χορδές μου, είναι το πώς θεωρούν οι κυβερνήσεις ότι θα πρέπει να είναι η παιδεία και η υγεία στη χώρα μας. Και δεν είναι πρόβλημα μόνο της σημερινής κυβέρνησης αλλά όλων όσων έχουν περάσει από την Ελλάδα, σχεδόν όλα τα χρόνια της σύγχρονης ζωής της.
Ήρθε η ώρα που το ποτήρι ξεχείλισε και ακριβώς επειδή έχουμε πέσει στο καζάνι της ‘κανονικότητας’, δεν κουνήθηκε φύλλο… Ήρθε η μέρα που ψηφίζεται διάταξη από την ελληνική βουλή, με την οποία εξισώνονται τα πτυχία των ελληνικών δημόσιων Πανεπιστημίων με τα πτυχία του οποιουδήποτε ιδιωτικού κολεγίου εγχώριου ή μη, για το διορισμό των εκπαιδευτικών, χωρίς καμία άλλη διαδικασία.
Πόσο κανονικό είναι ένα κράτος να ευτελίζει και να υποβαθμίζει από μόνο του, έναν από τους λίγους τομείς του που έχει πολύ υψηλό επίπεδο, ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά, επιστημονική αρτιότητα και αναγνωρίζεται παγκοσμίως;
Πόσο κανονικό είναι να υπάρχουν χιλιάδες εκπαιδευτικοί αδιόριστοι εδώ και χρόνια και ενώ κρατούνται σε καθεστώς ομηρίας με εκβιαστικές πολιτικές εκ μέρους της πολιτείας, ξαφνικά να μπαίνουν στο ‘κάδρο’ των διορισμών και οι πτυχιούχοι πολύ κατώτερων κολεγίων;
Πόσο κανονικό είναι αντί να στηρίζουμε τα Πανεπιστήμιά μας και να τα εξελίσσουμε σε δυνατά ‘χαρτιά’ της παγκόσμιας εκπαιδευτικής κοινότητας, τα ρίχνουμε όλα μαζί αδιακρίτως σε έναν κουβά ιδιωτικών συμφερόντων;
Αυτό όμως που με προβληματίζει περισσότερο είναι το πόσο κανονικό είναι να μην ‘ανοίξει ούτε ρουθούνι’ με μια τέτοια τροπή στην παιδεία, αν αναλογιστούμε πόσο μεγάλες κινητοποιήσεις και αντιδράσεις υπάρχουν κατά καιρούς για πολύ μικρότερης σημασίας θέματα.
Το μεγάλο κύρος των ελληνικών πανεπιστημίων και το χαμηλό επίπεδο των περισσοτέρων ιδιωτικών κολεγίων, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν. Έχοντας αποφοιτήσει από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, αυτό που ξέρω από πρώτο χέρι, είναι ότι πρόκειται για ένα πολύ δύσκολο Πανεπιστήμιο με πολύ υψηλό γνωσιακό και επιστημονικό επίπεδο και δικαίως κατατάσσεται στη 271η θέση παγκοσμίως και ακολουθούν και άλλα κρατικά πανεπιστήμια σε υψηλές θέσεις. Όπως βλέπουμε στον πίνακα του ΕΚΠΑ που δημοσίευσε η ‘Καθημερινή’, οι θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη των δημόσιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στη χώρα μας δεν έχει καμία σχέση με αυτές των ιδιωτικών κολεγίων, γεγονός που από μόνο του μαρτυρά την κατάφορη αδικία που θα υποστούν οι πτυχιούχοι, αλλά κυρίως τα ίδια τα κρατικά Πανεπιστήμια και το ίδιο το κράτος.
Δεν έχω κάτι εναντίον των ιδιωτικών σχολών και των κολεγίων, ίσα ίσα θεωρώ πολύ καλή και χρήσιμη την ύπαρξή τους. Η κονιορτοποίηση όμως όλων και η τάση να τραβήξουμε προς τα κάτω αυτό που είναι ήδη ψηλά, δεν με ενοχλεί απλώς, με τρομάζει κιόλας, γιατί τέτοιες κινήσεις αντικατοπτρίζουν τις προθέσεις σε όλους τους τομείς της κοινωνίας…
Προσοχή στην ‘κανονικότητα’ λοιπόν που μας πάει προς τα κάτω…
Ελένη Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια
φωτο εξωφ: www.ethnos.gr