Ένας αιώνιος πόλεμος για τις πατρίδες σε αυτό τον κόσμο μαίνεται. Η δική μου η πατρίδα είναι καλύτερη από τη δική σου και κυρίως είναι μόνο δική μου. Σε πολλές χώρες όχι μόνο συναντάται αυτή η πεποίθηση, αλλά καλλιεργείται κιόλας πολύ μεθοδικά μέσα στους αιώνες.
Φυσικά και εμείς οι Έλληνες έχουμε μεγάλη ιδέα για την πατρίδα μας και για εμάς τους ίδιους – εννοείται! Αλλά συλλογίζομαι σήμερα μια μέρα μετά την Εθνική μας εορτή της 28ης Οκτωβρίου, τι είναι αλήθεια η πατρίδα μας; Και σαν ανάμνηση ξεπηδά μπροστά μου ένα ποίημα – ολίγον τι εθνικοπατριωτικό ή τουλάχιστον έτσι είχε χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν – του Ιωάννη Πολέμη που έλεγε:
Τι ειν’ η πατρίδα μας ; Μην είν’ οι κάμποι ;
Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά ;
Μην είν’ ο ήλιος της, που χρυσολάμπει ;
είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά ;
Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά
κάθε νησάκι της, που αχνά προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά ;
Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της, χρυσή στολή,
που η τέχνη φόρεσε, και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί ;
Όλα πατρίδα μας ! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι, που ‘χομε μες στην καρδιά,
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου ακτίνα
και κράζει μέσα μας : Εμπρός, παιδιά !
Ιωάννης Πολέμης (από το Αναγνωστικό Ε΄Δημοτικού, Αθήνα 1964)
Το ποίημα αυτό φανερώνει όλες τις ομορφιές της χώρας μας απλά και τόσο ζωντανά που μας συγκινεί, αλλά κρύβει μια μεγάλη αλήθεια που θα έπρεπε να μας συγκινεί περισσότερο.
«…Όλα πατρίδα μας ! Κι αυτά κι εκείνα, και κάτι, που ‘χομε μες στην καρδιά, και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου ακτίνα…». Η πατρίδα μας δεν είναι μόνο οι ομορφιές της και τα μνημεία που μαρτυρούν ένα ένδοξο παρελθόν. Το να είναι κάποιος Έλληνας και να νιώθει χαρά γι’ αυτό, δεν είναι ένα αίσθημα που προέρχεται από τη φυλετική καταγωγή ή την τοπική προέλευσή του, αλλά από μια βαθιά αίσθηση αγάπης και τιμής προς αυτόν τον τόπο και το λαό. Όχι γιατί είναι απαραίτητα κάτι το τόσο σπουδαίο ή σπουδαιότερο από τους άλλους, αλλά γιατί σε κάποιους ανθρώπους τους ταιριάζει αυτή η ιδιοσυγκρασία και τους μιλάει στην καρδιά τους.
Είναι μεγάλη μας τιμή, κάποιος άνθρωπος που δεν κατάγεται από την Ελλάδα, να θέλει να είναι Έλληνας. Να θέλει να κρατά τη σημαία μας. Να θέλει να συμμετέχει στις γιορτές μας, αλλά και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής της χώρας μας.
Είναι ντροπή μας, σήμερα το 2017, να επιτρέπουμε να υπάρχουν ομάδες ή ακραία μορφώματα της ελληνικής κοινωνίας, που όχι μόνο παρεμπόδισαν αλλά και ακύρωσαν εθνική γιορτή στη Σαντορίνη, γιατί η αριστούχος σημαιοφόρος ήταν Αλβανικής καταγωγής.
Είναι αστείο να πιστεύουμε στην καθαρότητα του ‘αίματος’ και της καταγωγής ακόμη στις μέρες μας. Πώς μπορούμε να πιστεύουμε ότι εμείς όλοι που ζούμε στην Ελλάδα ή καταγόμαστε από αυτήν, είμαστε καθαρόαιμοι Έλληνες, όταν η επιστήμη της ιστορίας, της εθνολογίας και ανθρωπολογίας αποδεικνύουν καθημερινά το αντίθετο.
Ας επιλέξουμε λοιπόν να μην είμαστε αφελείς και κοντόφθαλμοι, γιατί πραγματικά δεν έχει καμία ουσιαστική σημασία από πού καταγόμαστε ή από πόσες προσμίξεις προήλθαμε. Γιατί όταν δεν έχουμε ανάγκη να κλεινόμαστε μέσα στα στενά όρια μιας φυλετικής πατρίδας, τότε θα ενωθούμε με την αληθινή μας πατρίδα, την ανθρωπότητα.
Ελένη-Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια