Γιορτή της Μητέρας την Κυριακή και γιορτάσαμε όλοι μαζί μικρές και μεγάλες μαμάδες. Άκουγες χαρούμενες και γελαστές φωνές να λένε ‘χρόνια μας πολλά μανάδες’, από γυναίκες μεγάλες σε ηλικία που έχουν 8 και 10 παιδιά, μανάδες που έχασαν κάποιο παιδί τους, γυναίκες που αντιμετωπίζουν χρόνιες ασθένειες τα παιδιά τους, μικρότερες νέες μανούλες με τα μωρά στην αγκαλιά ή και κάποιες στην κοιλιά. Με ζεστασιά και με συμπόνια η μια για την άλλη, τόσο διαφορετικές και τόσο όμοιες όλες οι μάνες. Πολλές γενιές μανάδων, που συχνά συγκρούονται αλλά πάντα τις ενώνει μια βαθύτερη συνειδητότητα.
Όταν γίνεσαι μάνα βρίσκεσαι σε μια μόνιμη, διαρκή και κλιμακούμενη διαστρέβλωση, ιδιαίτερα το πρώτο διάστημα. Παύεις πια να είσαι άνθρωπος, γυναίκα, εργαζόμενη… είσαι απλώς μάνα. Μια μάνα που προσπαθεί να καταφέρει και όλα τα παραπάνω ανάμεσα σε κλάματα, ταΐσματα, κακά κλπ.
Αυτό που βιώνεις, απλά δεν μπορεί κανείς να το περιγράψει. Ένας τυφώνας τεράστιος ενέσκηψε μέσα σου και ισοπέδωσε τα πάντα. Τα καλά, τα άσχημα, όλα. Έτσι για να μπορέσει να υπάρξει χώρος για αυτό που σου συμβαίνει και κάθε μέρα όλο και γιγαντώνεται.
Δεν μένει τίποτα, μόνο η ανάμνηση, ένα αποτύπωμα μιας προηγούμενης ζωής, ενός άλλου ανθρώπου. Είσαι ένας νέος άνθρωπος που πρέπει να μάθεις να ζεις από την αρχή. Πρέπει να κινείσαι πρώτα απ’ όλα και κυρίως γύρω από ένα άλλο πλάσμα που στην αρχή σου φαίνεται σαν κάποιος να σου το άφησε στην πόρτα της ζωής σου και να σου είπε, ‘Ορίστε! Για να σε δω τώρα τι μπορείς να κάνεις!’
Αλλά μετά τον πρώτο –δραματικό (φευ!) – καιρό, αυτό το πλάσμα αναπτύσσει προσωπικότητα, χαρακτήρα και συναισθήματα. Κι εσύ γίνεσαι ο ταπεινός, καταγοητευμένος θαυμαστής και υπηρέτης αυτών. Και κάθε μέρα αυτό το πλάσμα σε κάνει να μην μπορείς να το αποχωριστείς με τίποτα. Είσαι τόσο ευτυχισμένη, τόσο κτητική και τόσο τρομοκρατημένη μη χάσεις ούτε μια ανάσα του.
Όχι δεν είναι μόνο αγάπη αυτό που νιώθεις. Είναι μια κατάσταση που δεν μπορείς να την περιγράψεις ούτε στον εαυτό σου. Είναι πολύ πάνω και πολύ πέρα από σένα. Είναι κάτι το υπερβατικό. Είναι μια θύελλα από απίστευτη δύναμη και τεράστια αδυναμία. Μια ανάγκη που σου δημιουργείται και μια εξάρτηση, ένας φόβος και μια ανείπωτη χαρά, μια ευαισθησία και μια σκληρότητα. Πώς είναι δυνατόν να φέρνεις στον κόσμο μια ζωή και να σκέφτεσαι τόσο συχνά το θάνατο; Το φως και το σκοτάδι, αγκαλιά…
Παλεύεις με ένα τεράστιο λουλούδι στην καρδιά και ένα μαχαίρι μπηγμένο στο στομάχι, να τα ισορροπήσεις αυτά τα δύο, ενώ παράλληλα να καλείσαι να είσαι και όλα τα άλλα. Τη μια το λουλούδι ζωηρεύει και ευωδιάζει, την άλλη το μαχαίρι στρίβει και σε ξεκοιλιάζει. Κι εσύ; Τι μπορείς να κάνεις άλλο, μανούλα; Γονατίζεις, ταπεινώνεις και προσεύχεσαι σε αυτή ΤΗ ΜΑΝΑ, που είναι πάντα δίπλα σου, που ξέρει το φως και το σκοτάδι σου και ξέρει καλά τον πόνο κάθε μάνας σε αυτόν τον κόσμο. Της παραδίδεις το παιδί σου. Της παραδίδεις τον εαυτό σου… και περιμένεις. Μήπως ανάψει εκείνη η φλόγα πάνω από το κεφάλι σου… και αντιληφθείς βαθύτερα ολόκληρη, την ελάχιστη ύπαρξή σου σε αυτόν τον κόσμο.
Ελένη Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια
