Πόσο εύκολα μπορεί να αντέξει μια κοινωνία την θλίψη ενός γελαστού παιδιού; Πόσο εύκολα μπορεί να δεχτεί τη διάλυση μιας τακτοποιημένης ζωής; Πόσο εύκολα μπορεί να δεχτεί τη διαφορετικότητα, το διαφορετικό lifestyle, την ελεύθερη επιλογή του ατόμου; Πόσο εύκολα μπορεί να διακρίνει το ορθό ή το μη, πέρα απ΄ τις προκαθορισμένες αντιλήψεις της; Πόσο εύκολα μπορεί να αντιδράσει και να αφομοιώσει πέρα από στερεότυπα και φασκιές;
Η δική μας μικρή κοινωνία μάλλον δεν μπορεί καθόλου εύκολα. Γερασμένη βαθιά, υποκριτικά ευτυχισμένη και τακτοποιημένη, επιτηδευμένα στοιχισμένη και οριακά ωραιοποιημένη, βρίσκεται σοκαρισμένη μπροστά στο τέλος μιας εποχής. Με το στόμα κλειστό, αλλά παράλληλα δυστυχώς φλύαρη, παλεύει να μην πιστέψει ότι το κακό που έβλεπε από μακριά, εύκολα χτυπάει και τη δική της πόρτα στα ξαφνικά. Και πίσω από την πόρτα η πατριαρχία κρατάει κόντρα για να μην μπει καιφωνάζει πως μόνο όταν κάποια γυναίκα φάει 30 μαχαιριές δικαιούται να μιλάει για ενδοοικογενειακή βία και μόνο όταν υπάρχει διείσδυση θεωρείται βιασμός.
Και πιο μέσα στο ίδιο σπίτι η γιαγιά, η μάνα και η κόρη που δεν πάνε για κυνήγι, μένουν πίσω στο σπίτι να κυνηγάνε τις σάρκες τους από πλήξη και έλλειψη επικοινωνίας και να θηρεύουν κατάθλιψη. Και δίπλα στο παράθυρο μπορεί να στέκεται πάντα ο άντρας για να την ‘κάνει’ όποτε θέλει, αλλά αν σταθεί στο ίδιο σημείο η γυναίκα, σίγουρα παρασύρθηκε απρεπώς από τους εραστές της. Και κάτω απ’ τις κουβέρτες το γελαστό παιδί μπορεί να κρύβει το σπαρακτικό κλάμα του, γιατί βλέπει όλη αυτή την αρρώστια και το ψέμα, αλλά δεν δικαιούται κουβέντα να πει και όταν θα ξεκουκουλωθεί πρέπει να μοιάζει πάντα χαρούμενο και ξένοιαστο. Θα πρέπει να φορέσει στο πρόσωπό του τη μάσκα της ευτυχίας για να σεταριστεί με την υπερευτυχισμένη κοινωνία και να μην τη διαψεύσει.
Πόσο μπορεί το γελαστό παιδί να αντέξει αυτή την φτιασιδωμένη ευτυχία; Πόσο καιρό μπορεί να υποκρίνεται ότι όλα είναι πολύ ωραία, ότι είναι χαρούμενο και αγαπημένο; Πόσα όνειρα και ‘θέλω’ πρέπει να καταπιεί για να χωρέσει μέσα σ’ αυτά τα μέτρα μια ζωής που δεν έχει περιθώρια για πολλές αποκλίσεις; Κι αν κάποια συντεταγμένη αλλάξει τι γίνεται με το παιδί που μπορεί να χάσει γέλιο του; Πόσο μπορεί η κοινωνία να του συγχωρέσει την αλλαγή αυτή; Πόσο επιεικής θα είναι μαζί του, όταν το γελαστό παιδί θα της φέρει το πρώτο δάκρυ; Και τι θα συμβεί όταν υπάρξει και ένα δεύτερο γελαστό παιδί και ένα τρίτο και περισσότερα και σιγά, σιγά η κοινωνία καταλάβει παρατηρώντας τα δακρυσμένα ζευγάρια μάτια ότι ήρθε η ώρα να μάθει πως το χαμόγελο πρέπει να το αναζητά εκεί για να είναι αληθινό;
