Μη σας φαίνεται παράξενο. Δεν υπερβάλλω και θα προσπαθήσω να τεκμηριώσω το οξύμωρο του τίτλου. Σε παλαιότερο άρθρο μου με τίτλο Η ΩΡΑΙΑ ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ ΚΟΙΛΑΔΑ ΑΧΕΛΩΟΥ οριοθέτησα χοντρικά την κοιλάδα και ήλθε η ώρα να εστιάσω στο επίκεντρό της, την ελλείπουσα ομορφιά της που αναδύεται ένεκα της εγκατάλειψης της στη τύχη της και στην απομόνωσή της. Το επίκεντρο το εστιάζω κάπου στις ακροτελεύτιες τοπικές κοινότητες Κέδρων και Νέου Αργυρίου από πλευράς Αγράφων, από δε πλευράς Αργιθέας στις ακροτελεύτιες τ.κ. Αργυρίου και Καταφυλίου. Κάπου εδώ συγκλίνουν και οι ακροτελεύτιες τ.κ. Βρουβιανών Αμφιλοχίας και Μεσοπύργου Γ. Καραϊσκάκη. Ιδού ο παραδεισένιος τόπος ενός κατώτερου θεού. Μακάρι να ήταν τόπος εξορίας. Είναι κάτι πολύ χειρότερο. Οι τόποι εξορίας επιβάλλεται να διαθέτουν πρωτοβάθμια υγειονομική περίθαλψη που εδώ δεν υπάρχει. Θεός φυλάξει από δάγκωμα δηλητηριωδών φιδιών που βρίθουν στην περιοχή, Θεός φυλάξει την έγκυο που τολμά να κατοικεί εκεί μακριά 100 χλμ από τα αστικά κέντρα του Καρπενησίου και της Καρδίτσας. Θεός φυλάξοι από καρδιοαγγειακά επεισόδια. Τέτοια παραδείγματα έχουμε πάρα πολλά στα χωριά μας. Φιδοφαγωμένοι που έτρεχαν με την ψυχή στο στόμα, γυναίκες που γέννησαν πριν φτάσουν στο Αγρίνιο και το χειρότερο κάποιοι με καρδιοαγγειακά επεισόδια πέθαναν αφού χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Πάμε χαμένοι. Και τι κάνουμε; Εγκαταλειμμένοι εμείς από την πολιτεία, εγκαταλείπουμε κι εμείς τον τόπο μας και όπου φύγει φύγει. Αν ήμασταν νησί θα ήμασταν καλύτερα. Θα μας πρόσεχε η πολιτεία, θα είχαμε τουρισμό θα είχαμε ανάπτυξη. Τη σημερινή εποχή περί το τέλος της Β δεκαετίας του 21ου αιώνα μεταξύ των προαναφερομένων κοινοτήτων έχουμε χωματόδρομους. Σε κόβει το λυπηρό αίσθημα της εγκατάλειψης με εξαίρεση τη δίμηνη καλοκαιρινή περίοδο που επιστρέφουν οι ξενιτεμένοι μας και ο πληθυσμός μας τριπλασιάζεται. Ανεβαίνουν οι χωριανοί μας να χαρούν και να γλεντήσουν. Το κακό καραδοκεί και δεν είναι πρωτοφανές. Τι συνέβη πάλι; Καρδιοαγγειακό επεισόδιο. Να σαι καλά γιατρέ Αργύρη ΝΤΑΛΙΑΝΗ που ήσουν αυτές τις ημέρες στα χωριά μας και η επέμβασή σου ήταν σωτήρια, η δε αυτοθυσία σου να συνοδεύσεις τον ασθενήσαντα 200 χλμ μέχρι το Νοσοκομείο στο Ρίο είναι αξιέπαινος. Το καλοκαίρι πέρασε και οι μόνιμοι κάτοικοι θα μείνουμε με το αποκαρδιωτικό αίσθημα της ανασφάλειας και εγκατάλειψής μας.