Ένας σοφός έλεγε ‘‘Το μονοπάτι της αρμονίας και της προόδου είναι να συνεχίζεις να κάνεις το σωστό, μέχρις ότου να περάσει το ‘μάθημα’…’’. Όταν είσαι παιδί και έχεις μια μαμά που σου λέει διαρκώς ‘‘Δεν έχει σημασία τι θες, αλλά ποιο είναι το σωστό να γίνει…’’, όλα είναι πιο εύκολα στον μικρό κόσμο που ζεις και είναι τύχη να έχεις μια τέτοια μαμά, πριν έχεις για Δάσκαλό σου αυτόν τον σοφό… Το πρόβλημα αρχίζει όταν καθώς μεγαλώνεις και ο κόσμος σου μεγαλώνει κι αυτός παράλληλα με σένα, η αντίληψη του ‘σωστού’ πολλές φορές ‘αλληθωρίζει’ και κάποιες άλλες χάνεται υπό το πρίσμα της υποκειμενικότητας και της οπτικής γωνίας του Εγώ. Με όλο αυτόν τον κακό χαμό γύρω μας, τις τεράστιες αλλαγές των κοινωνιών της τελευταίας δεκαετίας, ίσως το πιο δύσκολο πράγμα είναι να κρατήσεις αυτή την εσωτερική αρμονία και την πνευματική διαύγεια για να κρίνεις πιο είναι το ‘σωστό’ σε κάθε περίπτωση. Και είναι αυτό το σημείο που αρχίζει η τεράστια κουβέντα ‘πως ορίζεται το σωστό;’… που οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο και αυτός με τι σειρά του οδηγεί στη διχόνοια και στην έριδα.
Άπειρες κουβέντες μπορούν να ξεκινήσουν, αλλά βλέποντας τις χθεσινές εικόνες μέσα από τη συνεδρίαση του Κοινοβουλίου στο Ισραήλ, μιας και ο πόλεμος στη Γάζα είναι ότι πιο οδυνηρό συμβαίνει, μας συμβαίνει, αυτόν τον καιρό… Διχόνοια και έριδα και κει για το αν θα αποφασιστεί να εκτελεστούν προς παραδειγματισμό μέλη της Χαμάς που έχουν φυλακισμένα οι Ισραηλινοί ή αν η βαρύτητα θα δοθεί σε επιλογές με στόχο την έστω και προσωρινή κατάπαυση του πυρός και την ανταλλαγή ομήρων Ισραηλινών που βρίσκονται στη Γάζα. Το πιο τρομακτικό είναι στο μυαλό μου ότι η κάθε μια από τις δυο πλευρές των Ισραηλινών που βρίσκονταν σε μεγάλη ένταση μεταξύ τους, θεωρούσε ότι η θέση της ήταν η σωστή. Αυτό φαίνεται χειρότερο ακόμα και από το να πιστέψεις ότι όσοι μιλούσαν για εκτελέσεις ήξεραν ότι η απόφαση αυτή θα έφερνε οδυνηρές συνέπειες για τους συμπατριώτες τους, και άρα δεν θα ήταν μια σωστή απόφαση, αλλά πιθανά να ήταν μια αναγκαία απόφαση για λόγους στρατηγικής. Ο φανατισμός και η απολυτότητα με την οποία μιλούσαν φανέρωνε το πόσο σίγουροι ήταν για το ότι η απόφαση της εκτέλεσης είναι η σωστή απόφαση.
Τι μπορεί να περιμένει κανείς από την ανθρωπότητα και από όλους εμάς, όχι όταν διαχωρίζουμε το λάθος και το επιλέγουμε, αλλά όταν δεν μπορούμε ούτε καν να διαχωρίσουμε τι είναι σωστό για μας, για τους άλλους, για τον κόσμο ολόκληρο. Θα συνεχίζουμε προφανώς να παίρνουμε το ίδιο μάθημα, ξανά και ξανά, μέσα από τον πόνο, τον θάνατο, την καταστροφή, μέχρι το Εγώ μας να υποχωρήσει και να μπορούμε να βλέπουμε, να σκεφτόμαστε και να πράττουμε πέρα απ’ αυτό… Το μάθημα λοιπόν συνεχίζεται μέχρι η Γη και ο Θεός να μας ξεβράσει…
