Είναι για όλους εμάς που βάζουμε καθημερινά το ‘λιθαράκι’ μας όλα αυτά τα χρόνια, μια πολύ μεγάλη χαρά, ηθική ανταμοιβή και ικανοποίηση, να επιβραβεύεται αυτή η προσπάθεια και επίσημα! Αυτό είναι ίσως το πιο εξωστρεφές και ‘λαμπερό’ τυπικό κομμάτι, μιας αξιολόγησης που όμως φτάνει άτυπα πίσω σε μας από τους αναγνώστες μας, όλο και περισσότερο καθημερινά και νοιώθουμε όχι μόνο ικανοποίηση, αλλά και βαθιά ευγνωμοσύνη. Θες όμως τώρα από επαγγελματική διαστροφή, θες από την έμφυτη ανήσυχη φύση, θες από την επιθυμία για διαρκή βελτίωση, θες από μια βαθιά πίστη ότι τα καλύτερα έρχονται… Το μόνο σίγουρο είναι ότι η χαρά αυτή είναι μόνο ένα σκαλοπάτι. Είναι το σκαλοπάτι που θα δώσει την έμπνευση, τη δύναμή, την ενέργεια για τον επόμενο στόχο, για το επόμενο σκαλοπάτι που είναι στο δρόμο μας.
Όλα αυτά τα χρόνια, μέσα από όλα αυτά τα βουνά – κυριολεκτικά και κυρίως μεταφορικά- που ανεβήκαμε και κατεβήκαμε, αυτή ήταν η σκέψη μας από την πρώτη στιγμή, όταν η προσπάθειά μας απαξιώνονταν. Μέχρι και σήμερα που μια μικρή, παλαιωμένη μειοψηφία, προσπαθεί τυπικά και άτυπα, ευθέως ή πλαγίως να τη χτυπήσουν. Εμείς έχουμε την ίδια σκέψη, ότι κάθε εμπόδιο, κάθε χτύπημα, κάθε δυσκολία είναι τα κίνητρα για αυτόαξιολόγηση και για πρόοδο. Γιατί κάθε μέρα αυτή την πενταετία και κάτι, από την στιγμή που πιάσαμε στα χέρια μας την πένα του Ευρυτανικού Παλμού, δεν υπήρξε ούτε ένα λεπτό να κλονιστούν οι αρχές και ο αρχικός στόχος που είχαμε θέσει, παρόλα τα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε. Γιατί όλα αυτά επίσης είναι τα σκαλοπάτια για τους επόμενους στόχους, για τα επόμενα σκαλοπάτια που είναι στο δρόμο μας.
Και με τη σκέψη σήμερα πιο απ’ αυτά τα σκαλοπάτια ήταν πιο ψηλό, πιο γερό και πιο σταθερό, με βεβαιότητα δεν υπάρχει κανένα δίλλημα. Οι επιθέσεις, η πίεση, οι αγωγές, τα σαμποτάζ, ‘τα συγγνώμη κάναμε λάθος’, οι εχθρικές άτυπες συσπειρώσεις και όσα δεν μπορούν να γραφτούν, όχι γιατί δεν μπορούν, αλλά γιατί θα έπρεπε να εκδίδουμε βιβλίο κάθε εβδομάδα και όχι εφημερίδα, όλα αυτά είναι το πιο ψηλό, το πιο γερό, το πιο σταθερό σκαλοπάτι, για ν΄ ανέβει κανείς πιο ψηλά. Και σήμερα κοιτάζοντας πίσω την αρχή, μπορεί να ακούγεται λίγο παράξενο, αλλά υπάρχει περισσότερη χαρά και ευγνωμοσύνη που ήρθαν στο δρόμο μας αυτά τα σκαλοπάτια, τα ψηλά και τα δύσκολά να τ’ ανέβεις. Κι απ΄ την άλλη κοιτάζοντας απ΄ την άλλη μεριά της διαδρομής που έρχεται, το μόνο που είναι βέβαιο είναι ότι αν υπάρχει ανηφόρα οδηγεί σε μια κορυφή που μοιάζει να δανείζεται λίγο κάτι απ΄ το χρυσό του σήμερα.
