Χρονογραφήματα
Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς
Στη φύση το αρσενικό ήταν (κι ακόμα είναι) αγαθό εν επαρκεία!
Παλιά στην κοινωνία το πλεόνασμα της τεστοστερόνης στο ερωτικό ισοζύγιο εξισορροπούνταν με τον ευνουχισμό των δούλων και των νικημένων και τις άλλες απώλειες του ενεργού αντρικού πληθυσμού (πόλεμοι, μοναστήρια κ.λπ.).
Σήμερα εξέλιπαν αυτές οι περιπτώσεις όμως, όπως στην Αρχαία και τη Ρωμαϊκή εποχή, παρατηρείται μεγάλη απώλεια τεστοστερόνης με την μετάταξη που κάνουν οι του πρώτου (αντρικού) φύλου στο τρίτο!
Στην εξημερωμένη πανίδα οι παραπανίσιοι επιβήτορες πέφτουν ηρωικά μαχόμενοι στη μάχη της σεξουαλικής επιλογής. Για παράδειγμα στον καιρό των προβατοερώτων τα κριάρια διεξάγουν μεταξύ τους ομηρικές μάχες. Οι νικημένοι, αν δεν ψοφήσουν, περιφέρονται περιφρονημένοι από τα θηλυκά και καταλήγουν να τραγουδιούνται σουβλισμένοι στα γλέντια, παλιά των κλεφτών και τώρα των μερακλήδων. Όμως το δραματικότερο στη διαχείριση της ζωικής τεστοστερόνης ήταν οι επιλογές του τσοπάνη. Στα μπουλούκια του κρατούσε ένα κριάρι για είκοσι προβατίνες ή ακόμα χειρότερα για όλες τις γελάδες του χωριού υπήρχε μόνο ένα βόδι, όλα τ΄ άλλα πριν ακόμα απογαλακτιστούν γίνονταν ψητά στο φούρνο με πατάτες ή στειρωμένα μονόχια για κρεατοπαραγωγή.
Οι λόγοι που γινόταν η στείρωση ήταν πολλοί.
Τα μη τρωγόμενα, όπως ο γάιδαρος, τσουκανιόνταν για να πειθαρχούν και να υποτάσσονται στη βούληση του αφεντικού. Ένας βαρβατογάιδαρος είναι μεν κατά πολύ αξιότερος από έναν τσοκανισμένον, αλλά επίσης είναι περισσότερο επικίνδυνος. Ένας βαρβατόσκυλος στον καιρό των ερώτων, από φύλακας του κοπαδιού μετατρέπεται σε κυνηγό ερώτων, κάνοντας ερωτικές πειρατείες και μακροήμερα ταξίδια
Τα τρωγόμενα ζώα, όπως τα κριάρια και τα τραγιά τα τσοκάναγαν, για να παχαίνουν και να μην βρωμίζει το κρέας τους. Μέχρι και τα κοκόρια μονόχαγαν (τα γνωστά καπόνια). Ένα βαρβάτο κριάρι ή τραγί, εκτός από το ότι δεν τρώγεται με τίποτα, είναι επιπλέον και ακατάλληλο για οδηγός του ποιμνίου (γκεσέμι). Δεν είναι υπάκουο και πειθαρχημένο στον αφέντη. Τον καιρό μάλιστα των μεγάλων του ερωτικών μαχών ούτε κουδούνι δεν μπορούν να του φορέσουν.
Περί το τέλος του καλοκαιριού, τότε που ο Έρωτας αναθερμαίνονταν με την αυγουστιάτικη ραστώνη και η πιο σκληρή καρδιά ράγιζε όταν αντηχούσαν οι πλαγιές και τα φαράγγια από τα ρεκατά των τραγιών, που τσοκάναγαν οι σκληροί τσοπαναραίοι.
Τέλος ένα ιδιότυπο τσοκάνισμα, ανώδυνο σωματικά αλλά επαίσχυντο ψυχικά, υφίστανται οι διάφοροι πολιτικοί μας ταγοί, από το αόρατο (για μας το λαό) χέρι της Εξουσίας. Οι λόγοι είναι παρεμφερείς με αυτούς των γκεσεμιών. Όμως έτσι τους δίνουν το χρίσμα και τους κρεμάνε στο λαιμό το γκεσεμόκυπρο της όποιας εξουσίας τους, είτε με την ψήφο των προβάτων είτε όχι.
