Γράφει ο: Μωυσής Μπερμπερής
Περιφερειακός Σύμβουλος Στερεάς Ελλάδας
Μέλος της ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Ευρυτανίας
Τριάντα χρόνια σήμερα, μετά τους πανηγυρισμούς μπροστά στην πύλη του Βρανδεμβούργου, μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, μετά τη βελούδινη ανατροπή του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Τριάντα χρόνια σήμερα, μιας γενιάς παρελθούσης και νέα τείχη της ντροπής έχουν υψωθεί ανά τον πλανήτη. Στο Μεξικό απ’ τον Τραμπ, την Ουγγαρία απ τον Όρμπαν, στον Έβρο απ’ τον Σαμαρά και αλλού.
Τριάντα χρόνια σήμερα και το ΝΑΤΟ, εγκεφαλικά νεκρό πλέον κατά Μακρόν, αναζητά διαρκώς νέους ρόλους και λόγο ύπαρξης. Αυτοπροσδιοριζόμενο ως θεματοφύλακας της παγκόσμιας ειρήνης και ως ο απόλυτος μονοκράτορας σπέρνει διαρκώς νέους πολέμους. Σε ένα ανελέητο κυνήγι εξοπλισμών και επεμβάσεων, στους όπου γης διερχόμενους αγωγούς πετρελαίου.
Τριάντα χρόνια σήμερα και στη σκιά του Μαυσωλείου του Λένιν και την Κόκκινη Πλατεία, δεσπόζουν πλέον ψηφιακές πινακίδες πολυεθνικών, της Κοκα Κολα και των MακΝτοναλντ και ως αντίδωρο δημοκρατίας, ελευθερίας και επίπλαστης ευημερίας. Και εκεί που κάποτε παρήλαυνε ο Κόκκινος Στρατός του Ζουκοφ, παρελαύνουν τώρα τα αρπακτικά της δημόσιας περιουσίας των Ρώσων , τουρίστες που ψωνίζουν μπάμπουσκες ,ναρκέμποροι και σωματέμποροι.
Τριάντα χρόνια σήμερα και η Μέρκελ αναστοχαζόμενη και σε μια έκρηξη ειλικρίνειας, διαπιστώνει ότι τελικά δεν ήταν και τόσο χάλια τότε, ή έστω όσο οι Δυτικοί προπαγάνδιζαν , για τη Λειψία και τη Δρέσδη.
Τριάντα χρόνια σήμερα και το μεγαλύτερο ποσοστό των Ρώσων πολιτών νοσταλγούν το παλιό καθεστώς της ΕΣΣΔ . Δεν λέω ότι είναι υποχρεωτικά η υπεροχή του υπαρκτού σοσιαλισμού. Είναι ίσως , η απώλεια της αίγλης τους ως χώρα, η δυσκολία της επιβίωσης σήμερα, η ανασφάλεια και ο φόβος για το αύριο, ότι εισπράττουν πλέον στο νέο καθεστώς.
Τριάντα χρόνια σήμερα και ο παγκόσμιος πλούτος συγκεντρώνεται όλο και σε λιγότερα χέρια με τις κοινωνικές ανισότητες να διευρύνονται. Με συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Με τους πολέμους και τις αναταράξεις να μαίνονται, δημιουργώντας εκατομμύρια ανέστιους.
Τριάντα χρόνια σήμερα, η Ευρώπη γηράσκει, με επέλαση του νοεφιλελευθερισμού και μη διδασκόμενη απ’ το σχετικά πρόσφατο παρελθόν της, θωπεύει τα αυγά του φιδιού, τα οποία διαρκώς πληθαίνουν και αποτελούν πλέον βάσιμο κίνδυνο.
Τριάντα χρόνια σήμερα ο Γέλτσιν πλέον έχει πεθάνει από κίρρωση του ήπατος, ο Γκορμπατσόφ προμοτάρει πίτσες και η Νέα Ευρώπη της Μέρκελ και του Λαϊκού κόμματος βάζει στην ίδια ζυγαριά το Άουσβιτς με το Στάλινγκραντ.
Τριάντα χρόνια σήμερα με τη σοσιαλοδημοκρατία στην Ευρώπη και την Ελλάδα, να υποχωρεί σε θέσεις και πρακτικές ακραία συντηρητικές και ως παρακολούθημα των κυρίαρχων νεοφιλελεύθερων απόψεων.
Τριάντα χρόνια σήμερα και στη χώρα μας έχουμε όπως και τότε για πρωθυπουργό έναν Μητσοτάκη και για αντιπολίτευση έναν Παπανδρέου και στην αναμονή έναν Καραμανλή.
Τριάντα χρόνια σήμερα και δέκα χρόνια μετά την μεγάλη καπιταλιστική κρίση οι κύριοι υπεύθυνοι της καταστροφής στη χώρα μας κλήθηκαν εκ νέου και ως παραδοξολογία να μας κυβερνήσουν, αμετανόητοι και με έντονα τα στερητικά σύνδρομα εξουσίας, χωρίς ποτέ βέβαια να έχουν απολέσει τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς, παρά μόνο για τέσσερα χρόνια τους κυβερνητικούς θώκους.
Τριάντα χρόνια σήμερα και οι προσήλυτοι της νέας τάξης πραγμάτων και του Νεομητσοτακισμού, αναμετριούνται με τις νέες τους επιλογές και την προσωπική τους συνέπεια. Ακόρεστοι, ευαγγελιστές της ορθοδοξίας του χθες, δεξιοί ιεροψάλτες σήμερα. Ο Θεοδωρικάκος είναι πλέον υπουργός του Μητσοτάκη και ο Τσίμας σιτίζεται στα φιλόξενα στούντιο του Σκάι, παλεύοντας να αποδομήσει το λαϊκισμό, μα πιο πολύ τον αριστερολαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Τριάντα χρόνια σήμερα, με ανυποψίαστους εθνοπαράφρονες και καθαρόαιμους πατριδοκάπηλους να κυνηγούν και να χλευάζουν φτωχοδιάβολους , ως τον απόλυτο υπαρξιακό μας κίνδυνο.
Τριάντα χρόνια σήμερα και η Ελλάδα σε μια διαδικασία ανάταξης, μετά από μια βαθειά και μακρόχρονη κρίση, με όπλο την εσωτερική υποτίμηση και με τις όποιες προοπτικές υπόσχεται και ως προπομπός , η δημιουργία του καζίνου στο Ελληνικό.
Τριάντα χρόνια σήμερα και το περιβόητο πρόγραμμα του αείμνηστου Π. Μπακογιάννη, που μας πρότεινε την τυποποίηση της ρίγανης και του τσαγιού όπως και την εκμετάλλευση της τρίχας αιγός, παραμένει μετέωρο και ακόμα ως νέο ζητούμενο, σε μια Ευρυτανία φοβική και αιμορραγούσα.
Τριάντα χρόνια σήμερα και στις νέες συνθήκες της τεχνητής νοημοσύνης και της αναπόφευκτης παγκοσμιοποίησης με νέα φαντάσματα να πλανώνται πάνω απ την Ευρώπη και τον κόσμο, ζητείται νέα πολιτική ανάλυση και νέα κοινωνική διέξοδος, μια νέα θεωρία αναγκών με γνησίως ανθρωποκεντρικά προτάγματα.
Τριάντα χρόνια σήμερα και αναπολώντας τη νιότη μου, προσπαθώ να βρω που είχα κάνει το λάθος, που προς στιγμήν πίστεψα, πως με την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την απόλυτη επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, είχε έλθει το τέλος της ιστορίας. Έχοντας πλέον και μια βεβαιότητα ότι τίποτα δεν χαρίζεται και ότι νομοτελειακά και αυτοδίκαια τίποτα δεν πραγματώνεται.
Τριάντα χρόνια σήμερα και θαρρώ πως είναι μεγάλη πολιτική ευκολία, το να συμπεραίνει κανείς αβίαστα, αν η ανθρωπότητα έκανε δυο βήματα μπροστά και ένα πίσω ή ακριβώς το ανάποδο. Θα δείξει…