Της Στεφανίας Κοκοτίνη
Κάθε φορά που βρίσκομαι στο Λημέρι Ευρυτανίας, στην έδρα της εφημερίδας μας και ακούω μετά το σούρουπο τα αηδόνια να τραγουδάνε, γυρίζουν στο μυαλό μου οι στοίχοι του Σεφέρη…
‘Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες…Το φεγγάρι βγήκε απ’ το πέλαγο σαν Αφροδίτη· σκέπασε τ’ άστρα του Τοξότη, τώρα πάει νά ‘βρει την Καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τ’ αλλάζει. Πού είν’ η αλήθεια; Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης·’.
Ε! Πως είναι δυνατόν λοιπόν η εφημερίδα μας που ριζώνει σε αυτό το μικρό χωριό της Ευρυτανίας, των ογδόντα κατοίκων, συνδεδεμένο με τον θρύλο του Κατσαντώνη και με τόσα πολλά αηδόνια να τραγουδούν αδιάκοπα στις ρεματιές του, να μας επέτρεπε κάτι λιγότερο απ’ αυτό που αδιαπραγμάτευτα κάνουμε καθημερινά από την πρώτη μέρα που κρατήσαμε στα χέρια μας την ‘πένα’ του Ευρυτανικού Παλμού. Τ΄ αηδόνια δεν μας αφήνουν ήσυχες να ‘κοιμηθούμε’! Η αδιάκοπη λαλιά τους λοιπόν είναι αυτή που δίνει στο έργο μας, στις ζωές μας, στους στόχους και τα όνειρά μας, την τόλμη και τη δύναμη, τον στηθόδεσμο, τον ήλιο και το ανάστημα…
‘Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό το ανάστημα ίσκιοι και χαμόγελα παντού στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα·’
Γιατί τ’ αηδόνια μας τραγουδούν κάθε σούρουπο ότι είναι χρέος μας να πούμε σε ‘κείνους που θέλουν και μπορούν ν’ ακούσουν για τα ‘πουκάμισα αδειανά’, για όσα και όσους θέλουν τον κόπο, την ελπίδα και την ανάγκη των πολιτών να την οδηγήσουν στην ‘άβυσσο’ του προσωπικού τους ή των ολίγων όφελος…
‘… δεν το ‘χει μες στην μοίρα του ν’ ακούσει μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε πως τόσος πόνος τόση ζωή πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.’
Οι ‘αρχηγοί’ βλέπεις έχουν πάντα ένα στόχο συγκεκριμένο και σχεδόν προσωπικό, που σπάνια αφορά το καλό του λαού, αλλά αυτός ακολουθεί πειθήνια και στο τέλος μαθαίνει ότι όλα όσα νόμιζε βασίζονταν σε μια ψεύτικη ‘Ελένη’ και η πραγματική βρίσκονταν πολύ μακριά από κει που νόμιζε ότι είναι.
Τ’ αηδόνια δεν επιτρέπουν λοιπόν τον ‘ύπνο’ και εμείς θα παραμείνουμε άγρυπνες ν’ ακούμε κάθε φωνή και αν είναι αληθινή, θα την μεταφέρουμε σε όσους θέλουν και μπορούν να την ακούσουν. Εμείς θα συνεχίζουμε τον αγώνα μας κάθε λεπτό για να φτιάχνουμε ‘φωλιές’ για κάθε ‘αηδόνι’ που θέλει να ‘τραγουδήσει’. Εμείς θα πιστεύουμε πάντα στο δικαίωμα του κάθε πολίτη να ‘κελαηδά’ και να ‘πετά’ ελεύθερος. Εμείς δεν πρόκειται να υποχωρήσουμε σε οποιαδήποτε προσπάθεια να σταματήσουν αυτές οι φωνές, αλλά και η φωνή μας. Εμείς πιστεύουμε στη δικαίωση κάθε αγώνα για το δίκαιο και την ελευθεροτυπία, όπως αυτός που ξεκινάει σήμερα με την ντροπιαστική επίθεση που δέχεται η εφημερίδα μας, συρόμενη στα δικαστήρια. Εμείς πιστεύουμε ότι το κάθε ‘πουκάμισο αδειανό’, η κάθε ψεύτικη ‘Ελένη’ στο τέλος πάντα φανερώνονται. Εμείς πιστεύουμε στο ‘Αηδόνι ποιητάρι’, όχι μόνο επειδή εμπιστευόμαστε αδιαπραγμάτευτα την Ελληνική δικαιοσύνη, παρά τις φωνές που λένε ότι θέλει προσοχή αυτός ο ‘πόλεμος’ γιατί ‘φουσκώνει τη λάσπη μες το αίμα’, αλλά γιατί πιστεύουμε στο καλό, στο φως και στο τραγούδι! Εμείς θέλουμε να φανερωθεί αληθινά ‘τ’ είναι θεός, τι μη θεός, και τι τ΄ ανάμεσό τους’. Εμείς πιστεύουμε ότι το ριζικό τ’ ανθρώπου δεν μπορεί να ξαστοχήσει! Εμείς σαλπάρουμε σε ‘γαλαζόπλωρο καράβι’! Και όταν τ΄ αηδόνια γίνουνε περισσότερα, τότε πολλοί θα χάσουνε τον ‘ύπνο’ τους, μαζί με μας που θα μένουμε πάντα άγρυπνες!
‘Αηδόνι αηδόνι αηδόνι,
τ’ είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ΄ανάμεσό τους;
‘Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες.’!
