Γράφει o Αλέξανδρος Χουλιαράς
Τα ζευγαρώματα των ζώων δεν γίνονταν ανάλογα με τους οργασμούς τους αλλά ανάλογα με το συμφέρον του αφέντη και των νεογέννητων. Οι φθινοπωριάτικες γέννες ήταν προβληματικές, γιατί μεσολαβούσε ο πάντα δύσκολος χειμώνας, ενώ επιθυμητές ήταν οι ανοιξιάτικες, που ήταν ευνοϊκές για τους γεννήτορες και τα νεογνά, που «τα ΄παιρνε το καλοκαίρι».
Έτσι στα ζώα με εννεάμηνο κύηση τα ζευγαρώματα κορυφώνονταν τον Ιούνιο, μηδέ εξαιρουμένης και της νοικοκυράς του σπιτιού!
Τα ανοιξιάτικα παιδιά είναι προϊόντα ιδιαίτερου ερωτικού οίστρου, που διαπότιζε και μύρωνε την καλοκαιριάτικη φύση. Άντρας και γυναίκα δουλεύανε μαζί και ζευγαρωτά ξεκουράζονταν το μεσημέρι τυλιγμένοι με μια βελέντζα ή μπατανία στην μεσημεριανή σιέστα, με ότι τούτο συνεπάγεται. Μάλιστα στην μακρινή Αργεντινή σεστιάδες έλεγαν τους καρπούς αυτών των ερώτων και ήταν τα καλύτερα παιδιά, γιατί συλλαμβάνονταν και βρεφομεγάλωναν με τον καλοκαιρινό οίστρο και με καλό καιρό. Από το θερινό γκάστρωμα είχε μεγάλη ωφέλεια κι ο νοικοκύρης. Αλλοίμονό του αν το καλοκαίρι είχε ετοιμόγεννες τη γυναίκα του και τη γαϊδούρα του.
Σ΄ ένα πάτερο του αχουριού καταγράφονταν τα ζευγαρώματα. Ήταν ένα είδος ληξιαρχείου. Η μπάλια έσυρε την… η σιούτα μαρκαλήθηκε την… κ.ο.κ. Μόνο γαϊδούρες δεν έβλεπες γιατί οι νοικοκυραίοι της είχαν για φόρτωμα. Η διαιώνιση γινόταν από τις γαϊδούρες των γύφτων, που ζευγάρωναν κατά βούληση, όπως τα… αφεντικά τους.
Οι ράτσες ήταν πάντα ίδιες και δύσκολα βελτιώνονταν με τη διαδικασία της σεξουαλικής επιλογής. Βέβαια οι νοικοκυραίοι πάντα έδιναν μεγάλη βαρύτητα στην καλή πηδηξιά και στο νταμάρι, όχι μόνο για τα ζώα, αλλά και για τους ανθρώπους. Για παράδειγμα έλεγαν: «πάρε γυναίκα από σόι και σκύλα από μαντρί».
Οι Αμερικάνοι στη δεκαετία του ΄50, αφού βελτίωσαν την ελληνική ράτσα, σκοτώνοντας συμμορίτες και μιάσματα, αποφάσισαν να βελτιώσουν και το λοιπό ζωικό κεφάλαιο του προτεκτοράτου τους. Έτσι στα κεφαλοχώρια έστησαν κτηνοτροφικούς σταθμούς με καινούργιες ράτσες ζώων και νέες τεχνικές. Μια απ΄ αυτές ήταν η τεχνητή σπερματέγχυση. Οι χωριάτες άκουσαν πως ένας καλοντυμένος κύριος, μ΄ ένα βαλιτσάκι στο χέρι, έρχεται και γκαστρώνει τις γελάδες.
Η γριά Διαμάντω δεν ήθελε ούτε ν΄ ακούει για τέτοια αίσχη. Όταν όμως “έσερνε” η γελάδα της, επειδή το τελευταίο βόδι στο χωριό είχε γίνει προ πολλού κοκκινιστό στην κατσαρόλα, με βαριά καρδιά κάλεσε το “γελαδογάμη”, όπως έλεγαν οι άθλιοι χωριάτες τον σπερματεγχύτη τους. Τον πάει στο κατώι και του λέει: “Να παιδάκι μ΄ εδώ θα κρεμάσεις το λύχνο και κει το παντελόνι σου, εγώ κλείνω τη πόρτα και φεύγω!”
Ο οργασμός της αγελάδας έχει φαίνεται, σημαντικό ερωτικό σημειολογικό βάρος. για τους οργιαστικούς βουκολόπαιδες. Ο ερωτόληπτος Μήτσος πήγε τη γελάδα του να “σύρει” στο βόδι της γειτονοπούλας του. Σαν τέλειωσε το ζευγάρωμα, λέει στην κοπέλα:
-Ωραίο δεν είναι αυτό που έκανε το βόδι στη γελάδα; Και η κοπέλα του απαντάει:
-Αφού σ΄ αρέσει, δική σου είναι η γελάδα, μπορείς να κάνεις ότι θέλεις!
Πάντως δεν είναι τυχαίες οι αβρόφρονες προσφωνήσεις των πιτσιρικάδων μεταξύ τους όπως: γελαδάρης και άλλα κακόηχα.
