«Έρχομαι από την καταιγίδα, έρχομαι από την λάσπη, τον ρημαγμένο παράδεισο, από το Πήλιο. Από τα αποκομμένα χωριά, από τα πεσμένα γεφύρια, τους βουλιαγμένους δρόμους, τα κατεστραμμένα σπίτια, τα γκρεμισμένα. Έρχομαι από τη λάσπη. Τους πνιγμένους ανθρώπους, τα πνιγμένα ζώα, τα πεσμένα δέντρα. Από τις κομμένες εθνικές οδούς. Από την κομμένη, την καμένη, την πνιγμένη χώρα μας.
Έρχομαι από τον Βόλο, που ο δήμαρχος της πόλης, πριν από τρεις μέρες -ο ανεκδιήγητος δήμαρχος- ανεβασμένος σε μία μπουλντόζα, φώναζε στην ερημιά -εκεί που δεν υπήρχε άνθρωπος- “Ήρθε το φαΐ και το νερό! Ελάτε να πάρετε!”. Για την κάμερα, κάνοντας προεκλογικό σποτ μπας και τον ξαναψηφίσει κανείς.
Έρχομαι από την χώρα που θα τον ξαναψηφίσουν όμως. Έρχομαι από τη χώρα που ξαναψηφίζουν -δεκαετίες τώρα- όσους μας ρημάζουν. Από τη χώρα χωρίς παιδεία, χωρίς υγεία, χωρίς πολιτισμό, χωρίς πρόβλεψη, χωρίς προετοιμασία, χωρίς πρόνοια, χωρίς έγνοια, χωρίς φροντίδα, χωρίς ευθύνη. Έρχομαι από τη λάσπη.’’
Σε δύο επτά ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, με τη δική του, πάντα λυρική, ματιά, εξευμένισε τον θυμό, και περιέγραψε με τον καλύτερο τρόπο την κατάσταση που βίωσε ο ίδιος και οι συνάνθρωποί μας στις πληγείσες περιοχές της Θεσσαλίας.
Περιουσίες, ο μόχθος μια ζωής, τα πατρογονικά, η καθημερινότητα χιλιάδων ανθρώπων μέσα στη λάσπη. Ελπίδες, πρόοδος, όνειρα, προοπτικές για ένα καλύτερο μέλλον, μέσα στη λάσπη. Εμπιστοσύνη, ισονομία, κράτος δικαίου, υγεία μέσα στη λάσπη. Πολίτες, εθελοντές, ζώα, πολιτικοί, μέσα στις λάσπες. Μια χώρα μέσα στις λάσπες. Μέσα στις λάσπες που είναι δεκαετίες τώρα, και που είμαστε και όλοι μαζί και είναι ακριβώς αυτό που επιλέγουμε στη Δημοκρατία μας.
Το τέλος μιας εποχής για την Θεσσαλία και τον κόσμο της που θα μείνει χρόνια χωρίς παραγωγή, χωρίς εισόδημα, χωρίς τους ανθρώπους της, γιατί κάποιοι θα αναγκαστούν να φύγουν για να επιβιώσουν. Γη που θα μείνει άγονη, αλλά που θα μπορεί να γεμίσει πάνελ και επενδύσεις παραγωγής ενέργειας. Γη που θα χαθεί και θα καταλήξει πιθανά σε funds, γιατί δεν θα υπάρχει εισόδημα για να πληρωθούν τα δάνεια.
Μέσα στη λάσπη μάθαμε, μέσα στη λάσπη προχωράμε και δεν φαίνεται να υπάρχει τίποτα που μπορεί να ‘καθαρίσει τα νερά’. Ο Θεσσαλικός κάμπος έμελλε να πληρώσει όλη αυτή τη λάσπη ξεπεσμού δεκαετιών και να χαθεί κάτω από το νερό. Στη λάσπη που δύσκολα ξεπλένεται και που το αύριο ξέρουμε πολύ καλά πιο θα είναι για μας που ερχόμαστε από τη λάσπη…