Φτωχότερος από σήμερα ο πνευματικός κόσμος του Καρπενησίου, μετά την είδηση του θανάτου, του Νίκου Ζωρογιαννίδη ενός από τους σημαντικότερους πνευματικούς άνδρες του Καρπενησίου. Έφυγε χθες από την ζωή σε ηλικία 86 ετών μετά από σύντομη ασθένεια, ο Νίκος Ζωρογιαννίδης, ήταν επίτιμος Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Πολιτισμού, λογοτέχνης και ενεργό μέλος των τοπικών συλλόγων.
Βιογραφία
Ο Νίκος Ζωρογιαννίδης γεννήθηκε στο Καρπενήσι το 1932. Μετά τις πανεπιστημιακές του σπουδές στις νομικές και πολιτικές επιστήμες, σταδιοδρόμησε επί δεκαετίες ως στέλεχος σε υψηλές κρατικές θέσεις. Αρχικά θήτευσε στο υπουργείο Προεδρίας και κατόπιν στο υπουργείο Πολιτισμού ώσπου έφθασε στον βαθμό του Γενικού Διευθυντή και διατήρησε τον τίτλο του επίτιμου Γενικού Διευθυντή έως το τέλος της ζωή του. Επίσης διατέλεσε και Πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου. Τα τελευταία χρόνια συμμετείχε ενεργά στα κοινά και εξελέγη επί σειρά ετών στο Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Καρπενησιωτών και της Πανευρυτανικής Ένωσης. Τα τελευταία δυο χρόνια ήταν μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του περιοδικού του Συλλόγου Καρπενησιωτών «Καρπενησιώτικα».
Το συγγραφικό του έργο
Ο Νίκος Ζωρογιαννίδης έγραψε εφτά βιβλία πότε ορμώμενος από πολιτικές ανησυχίες, πότε αστυνομικά μυθιστορήματα (Γυναίκα μιας χρήσης) και πότε εμπνευσμένος από την ίδια την λογοτεχνία. Μεγάλη επιρροή στο συγγραφικό του έργο φαίνεται ότι άσκησε η θητεία του σε θέσεις της Εκτελεστικής Εξουσίας. Οι διευθυντικές θέσεις που κατείχε για χρόνια τον έκαναν να “διαβάζει” σωστά εκείνα που κρύβονταν πίσω απ’ τα παρασκήνια της Εκτελεστικής Εξουσίας, και μέσα από τα βιβλία του περιέγραφε τις δίνες των κομματικών σκοπιμοτήτων, που εκσφενδόνιζαν κάθε τι, που θα μπορούσε να ωφελήσει τον τόπο. Στο βιβλίο του ‘Αλησμόνητα λάθη’, αναφέρεται στην “εισβολή” των κομμάτων και του συνδικαλισμού στο χώρο της Εκτελεστικής Εξουσίας -τη μεγαλύτερη δεξαμενή ψήφων- ως το χειρότερο έγκλημα που έγινε ποτέ σε βάρος των Ελλήνων, περιγράφει πώς πολιτικοί, προσπαθώντας ν’ αναβαθμίσουν δήθεν την κοινωνία και να πατάξουν το κακό, με στόχο να πάρουν ή να κρατήσουν περισσότερο στα χέρια τους την εξουσία, το πολλαπλασίαζαν. Στο βιβλίο “Οι ακρίδες” δεν περιγράφονται επεισόδια ξεθωριασμένα, αλλά πράξεις Ελλήνων πολιτικών, “απόστολων του πολέμου κατά της τιμιότητας”, που έσυραν τον τόπο μας στον γκρεμό και την ανυποληψία. Περιγράφοντας με σάτιρα, χιούμορ και απλή γραφή την πλοκή των γεγονότων (παρανομίες, προδοσίες, μίση, αγάπες, αδικίες, απάτες, δολοπλοκίες, κομματικές σκοπιμότητες και έρωτες), “αποκρυπτογραφεί” την ψυχοσύνθεση των πολιτικών εκείνων, που οδήγησαν τον τόπο μας εκεί που τον έφεραν, αλλά και του λαού μας, που, ξεχνώντας τα λανθασμένα πολιτικά του βήματα, ξεγελιέται συνέχεια.
– (2017) Αναπάντεχα, Carpe Librum
– (2014) Αλησμόνητα λάθη, Carpe Librum
– (2012) Οι ακρίδες, Ζαχαρόπουλος Σ. Ι.
– (2004) Γυναίκα μιας χρήσης, Άγκυρα
– (1999) Μιλώντας μαζί της, Αρμός
– (1999) Πέντε κουβέρτες αγάπης, Άγκυρα
– (1995) Εγώ, ο υπουργός σου, Αρσενίδης
Επίσης συμμετείχε με τη συγγραφή σε δυο συλλογικά έργα: ‘Λαϊκός πολιτισμός και έντεχνος λόγος, Ακαδημία Αθηνών’ που εκδόθηκε το 2013και ‘Λοιποί τίτλοι Παπαντωνίου, Ζαχαρίας Λ., 1877-1940, Αλήθεια είναι εκείνο που δεν πρέπει να λέγεται΄ που εκδόθηκε το 2013.
Οι στενές σχέσεις και η συνεργασία με τη Μελίνα Μερκούρη
Ο Νίκος Ζωρογιαννίδης δούλεψε για πολλά χρόνια στο πλευρό της Μελίνας Μερκούρη την εποχή που εκείνη διατέλεσε Υπουργός Πολιτισμού, ως Γενικός Διευθυντής. Η Μελίνα Μερκούρη όσο διάστημα θήτευσε στο υπουργείο Πολιτισμού, αν και είχαν πολλές φορές διαφορετικές πολιτικές θέσεις, τον εμπιστεύθηκε. Συγγραφικός καρπός της στενής σχέσης που ανέπτυξε με την αείμνηστη Μερκούρη ήταν η συγγραφή του αφηγηματικού βιβλίου για τα χρόνια αυτής της καθημερινής επαφής και συνεργασίας, με τίτλο: ‘Μιλώντας μαζί της’. Το βιβλίο εκδόθηκε το 1999, πέντε χρόνια μετά τον θάνατο της Μελίνας Μερκούρη.
Το συγγραφικό έργο για τον Ζαχαρία Παπαντωνίου
Ανιψιός του σπουδαίου Ευρυτάνα λογοτέχνη Ζαχαρία Παπαντωνίου, ο Νίκος Ζωρογιαννίδης αφιέρωσε το έργο του: ‘Αλήθεια είναι εκείνο που δεν πρέπει να λέγεται-90 Παρισινά Γράμματα, Ζαχαρίας Παπαντωνίου’. Πρόκειται για την επιμέλεια των περίφημων Παρισινών Γραμμάτων που έγραψε ο Παπαντωνίου στο Παρίσι το 1908-1909-1910, τα οποία προλόγισε, επιμελήθηκε και εξέδωσε και κατάφερε μέσα σε 60 σελίδες να παρουσιάσει βιογραφικά, λογοτεχνικά, χαρακτηρολογικά τον Ζαχαρία Παπαντωνίου. Σκοπός της έκδοσης του τόμου ήταν να γίνει η αρχή της προβολής του “άγνωστου” έργου του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Τα κείμενα εμφανίζονται συγκεντρωμένα για πρώτη φορά και έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού καλύπτουν όλο το φάσμα των φιλολογικών, επιστημονικών, πολιτικών και αισθητικών αναζητήσεων και ρευμάτων της εποχής εκείνης.
Οι κριτικοί βιβλίου έγραψαν για τον ‘Έλληνα Τσέχωφ’
Για το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Εγώ ο υπουργός σου» (Εκδόσεις Αρσενίδη, 1995) γράφτηκαν κολακευτικές κριτικές, πολύ ενθαρρυντικές για τη συνέχεια. Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, στα «Νέα» της 10ης Μαΐου 1995, γράφει μεταξύ άλλων: «… όπου με διαβολεμένο κέφι και οίστρο, που θυμίζει Τσέχοφ των διηγημάτων, αλλά και Ψαθά και Γιαλαμά και Τσιφόρο…», η Λίλυ Δράκου στον «Ελεύθερο Τύπο» της 22ης Μαΐου 1995 γράφει πως «… ο αναγνώστης που με μάτια Χ ξεπερνάει την πικρή επιφάνεια, θα νιώθει ότι πίσω από το καυστικό χιούμορ κρύβεται ο πόνος: «γιατί να μην είναι ο άνθρωπος αυτό που θα μπορούσε, που θα έπρεπε να είναι;»» και ο Ν. Φ. Μικελίδης, στην «Ελευθεροτυπία» της 11ης Ιουλίου 1995, γράφει για το ύφος γραφής του Νίκου Ζωρογιαννίδη: «… κάτι ανάμεσα στο δικό μας Δημήτρη Ψαθά και τον Αμερικανό Τζέιμς Θέρμπερ…».
‘Άνθρωπος χαμηλού προφίλ, είναι ένας λόγιος χωρίς έπαρση και χωρίς επιδιωκόμενη παρουσία στων ιδεών την πόλη. Κι όµως, εργάζεται για να διασώσει ό,τι θεωρεί τιμαλφές αυτού του τόπου. Βέρος Ρουµελιώτης, µικρανεψιός του Ζαχαρία Παπαντωνίου, του Καρπενησιώτη «εστέτ», ο Ζωρογιαννίδης µας χάρισε πρόσφατα στις Εκδόσεις Αρµός µια έξοχη συλλογή από κείµενα του Παπαντωνίου που δίκην επιστολών έστελνε από το Παρίσι ως ανταποκριτής της εφηµερίδος «Εµπρός». Τι ευφορία γραφής, ποιος πακτωλός πληροφοριών, πόσο εύρος θεµάτων. Οι ενενήντα αυτές δηµοσιογραφικές ανταποκρίσεις, το ένα έκτο από το σύνολο που δηµοσίευσε µέσα σε περίπου τρία χρόνια (1908-1911), σχεδόν µία κάθε δύο µέρες (!) έχουν και χάρη, και περιγραφική δεινότητα, και ειρωνική κριτική, και κοινωνιολογική µατιά και ψυχολογικά κριτήρια αλλά κυρίως ευαισθησία και εκλαϊκευµένη λογιότητα. Μάθηµα δηµοσιογραφίας, χρονογραφίας και λογοτεχνικότητας’.
Το τελευταίο αντίο θα πουν συγγενείς και φίλοι την ερχόμενη Παρασκευή 19 Οκτωβρίου και ώρας 15.00 από τον ιερό ναό των Αγίων Θεοδώρων στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.
