Μια ακόμη από τις ‘μορφές’ του τόπου αποχαιρετήσαμε τη Δευτέρα, τον Μπαρμπα Χαράλαμπο Ντόκα, ο οποίος έφυγε πλήρης ημερών και μετά από ταλαιπωρία με την υγεία του.
Ο Μπαρμπα Χαράλαμπος δεν ήταν κάποιος διάσημος Ευρυτάνας με περγαμηνές και άλλα σπουδαία επιτεύγματα, παρά μόνο ένα. Ήταν ένας απλός, καλός άνθρωπος.
«Η κατοχή και η αναγκαστική φυγή για επιβίωση στο Λουτρό Αιτωλοακαρνανίας, η επιστροφή και ο αγώνας από το μηδέν..τα όνειρα που είχε τότε σαν νέος κατάφερε να τα πραγματοποιήσει. Βέβαια ο αγώνας του τεράστιος για τις αντίξοες τότε συνθήκες. Κατάφερε παρόλο αυτά να παραμείνει κοινωνικότατος και με την παρουσία του σχεδόν καθημερινά στα κοινωνικά δρώμενα του Ραπτοπούλου αλλά και των Λεπιανών, από τα οποία ήταν η καταγωγή του. Ο μεγαλύτερος από τα αδέλφια του που δυστυχώς πέθαναν νεώτερα» αναφέρει ο γιος του Θωμάς στον αποχαιρετισμό του.
Ο Μπαρμπα Χαράλαμπος ήταν ο πρώτος φίλος που έκανα πριν από 8 χρόνια όταν πρωτοήρθα στο Ραπτόπουλο. Ήταν ο άνθρωπος που είχε φυσική ευγένεια και πηγαία καλοσύνη, γαλαντόμος με τρόπους δανδή, παρόλο που ήταν ένας απλός άνθρωπος του χωριού. Όχι μόνο δεν έφερνε ποτέ και κανέναν σε δύσκολη θέση αλλά πολλές ήταν οι φορές που προσπαθούσε να συμμαζέψει και τα ‘ασυμμάζευτα’ και τις χοντροκοπιές των άλλων. Διακριτικός, κοινωνικός και χαρούμενος. Ένας γλυκός άνθρωπος που πάντα μιλούσε με τεράστια αγάπη και περηφάνια για την οικογένειά του αλλά και τον τόπο του.
Ο Μπαρμπα Χαράλαμπος ήταν ξεχωριστή ‘μορφή’ για πολλούς λόγους. Αρχικά, εξωτερικά έμοιαζε πολύ με ήρωα από τον Αστερίξ, με την ίδια σπιρτάδα και χιούμορ που είχαν οι Γαλάτες της γνωστής ιστορίας. Ήταν μια εξαιρετικά συμπαθητική φυσιογνωμία και αποτελούσε το βασικό πυρήνα στα πειράγματα και τα αστεία στην καθημερινή μάζωξη των παππούδων στην πλατεία του χωριού. Το χαρακτηριστικό όμως, που τον ξεχώριζε πάντα ήταν μια αγνότητα άλλου τύπου που είχαν οι πιο παλιοί άνθρωποι του τόπου, χαρακτηριστικό που δυστυχώς φθίνει μαζί με το φευγιό των παππούδων αυτών.
Σήμερα, αφιερώνω αυτές τις λίγες γραμμές στη μνήμη ενός ανθρώπου που παρόλες τις δυσκολίες που πέρασε, απόλαυσε τη διαδρομή της ζωής του με στωικότητα και χαρά, με το κρασάκι που έβγαζε, με τραγούδι και καλαμπούρι. Αυτό το κείμενο το αφιερώνω σε όλες και όλους τους ηλικιωμένους πια που είναι η ψυχή των χωριών γιατί με τα χέρια τους τα έχτισαν, τα αυγάτισαν, τα δούλεψαν, τα τίμησαν. Εδώ μεγάλωσαν τις οικογένειές τους και δεν εγκατέλειψαν τα χώματα που τους έθρεψαν.
Φεύγοντας οι άνθρωποι αυτοί ερημώνει και αλλάζει ο τόπος. Φεύγει μαζί και η λεβεντιά που είχαν οι παλιοί, ένας κώδικας τιμής που κουβαλά το DNA μας και σήμερα χάνεται ολοένα και περισσότερο. Όχι δεν ήταν και δεν είναι όλοι άγιοι ή με ακέραιους χαρακτήρες. Ήταν όμως στην πλειοψηφία τους άνθρωποι που πατούσαν γερά στη γη και κουμαντάριζαν τη ζωή κατά πως έρχονταν κι αυτό τους έδινε τεράστια σιγουριά και δύναμη, μια δύναμη που λείπει από τη χώρα μας σήμερα…
Καλό ταξίδι Μπαρμπα Χαράλαμπε, να είναι πάντα γελαστή η ψυχή σου.
