«Ασημιά κουδούνια αντηχούν στον δρόμο
πούθε πας μικρό μου ηλιοχιόνιστο
Πάω στις μαργαρίτες πέρα στο λιβάδι πράσινο λιβάδι σαν ζωγραφιστό
Πούθε πας μικρό μου διόλου δε φοβάσαι πέρα είν’ το λιβάδι ώρες μακριά
Η δικιά μου αγάπη διόλου δε φοβάται τ’ ανοιχτό τ’ αγέρι την δενδροσκιά
Τότε να φοβάσαι γιόκα μου τον ήλιο ακριβό μου αγόρι ηλιοχιόνιστο
Τα μαλλιά μου ο ήλιος τα ’καψε για πάντα κι είμαι ασπρομάλλης δυο χρονώ μωρό»
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος (απόδοση ποιήματος του Federico Garcia Lorca) Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη ερμηνεία: Τάνια Τσανακλίδου
Ο Federico Garcia Lorca ήταν ο σπουδαιότερος Ισπανός ποιητής και ηγετική προσωπικότητα της λεγόμενης «Γενιάς του ‘27», που εκτελέστηκε το καλοκαίρι του 1936 από τους φαλαγγίτες του δικτάτορα Φράνκο στη γενέτειρά του τη Γρανάδα. Ο σπουδαίος αυτός θεατρικός συγγραφέας και ποιητής της αγάπης και του θανάτου, θέλοντας να ‘αλλάξει’ τον κόσμο παρουσίαζε αριστουργήματα του κλασικού θεάτρου σε εργάτες και χωρικούς. Ο Λόρκα δεν ήθελε τυπωμένα τα έργα του, απήγγειλε την ποίηση και τα θεατρικά που έγραφε και τα έδινε για μελοποίηση μιας κι έτσι θεωρούσε ότι έμεναν ζωντανά.
Το παραπάνω ποίημα είναι το πιο αγαπημένο μου νανούρισμα – τραγούδι σε απόδοση στίχων από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και μουσική του Χρήστου Λεοντή και το παραθέτω για τον ποιητή που μιλά στην καρδιά μου. Για το Λόρκα που τόσο αγαπάμε οι Έλληνες.
Έτσι, για τα 41 χρόνια που κλείνω σήμερα και είναι σαν να πέρασε μια αιωνιότητα και …μια μέρα.
Για τα καταπράσινα λιβάδια και βουνοκορφές που αντικρίζω κάθε μέρα όταν ανοίγω τα μάτια μου και γεμίζει η ψυχή μου!
Για τα κουδούνια που αντηχούν στο δρόμο μου κι ας είναι λίγα τώρα πια… πάντα αγαπώ να με συντροφεύουν!
Για τη χαρά της ζωής που νιώθω μέσα μου, ακόμη κι όταν το έξω μου την προβοκάρει…
Για τα μαλλιά που τα άσπρισε ο καυτός ήλιος και δεν φοβάμαι πια. Τον ευχαριστώ τον Ήλιο που με τσουρούφλισε από νωρίς και με έμαθε να μη φοβάμαι το σκοτάδι ούτε το πολύ φως, αλλά να οδηγούμαι προς τον Αυτόν κι ας καίει…
Για την αγάπη που δεν φοβάται το αγέρι και τις σκιές… αυτή την ανυπέρβλητη, την ουσιαστική που δεν τη συναντάς συχνά.
Για τη δύναμη που κουβαλάμε μέσα μας κι ας μην το ξέρουμε…
Για τον κόσμο που αλλάζει και χρειάζεται ολοένα και περισσότερους μικρούς και μεγάλους ‘ηλιοχιόνιστους’ για να τον φωτίσουν…
Για τη μουσική, την τέχνη και την ποίηση που εξημερώνουν τα ήθη, γλυκαίνουν τις μέρες και γεμίζουν τις καρδιές μας με λίγη συμπαντική ουσία!
