Ποια είναι άραγε τα όρια ανοχής της κάθε εποχής, της κάθε κοινωνίας, του κάθε ανθρώπου; Σίγουρα πάντως σε μια εποχή με γρηγορότερα κοινωνικά αντανακλαστικά απ΄ ό,τι στο παρελθόν, με μεγαλύτερη και ταχύτερη διάδοση της πληροφορίας, με εντονότερη συμμετοχή των πολιτών σε όσα συμβαίνουν γύρω μας, έστω και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με αυξανόμενη τάση για συλλογικότητες και ομαδική δράση και με αμεσότερη παρέμβαση και της πολιτείας σε θέματα που απασχολούν την κοινωνία, θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον τι θα έλεγαν οι πολίτες, οι συλλογικότητες, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το Κοινοβούλιο, η Ευρωβουλή σε μια πιθανή καταδίκη της εφημερίδας.
Γιατί το να σέρνεις με αοριστίες ευθιξίας ένα μέσο στα δικαστήρια και μάλιστα εις διπλούν, δεν μπορούμε να το ‘πειράξουμε’ μέχρι να δούμε τι θα αποφανθεί η δικαιοσύνη. Αλλά ποια θα ήταν η θέση τους στο άκουσμα της καταδίκης ενός μέσου ενημέρωσης για λόγους ηθικής βλάβης ζητώντας ένα υπέρογκο ποσό, ούτε καν για την άσκηση κριτικής, αλλά για την απλή αναφορά του ονόματος ενός αιρετού που ψήφισε ο λαός; Και ποια άποψη θα είχαν άραγε οι συλλογικότητες για την απαίτηση ενός αιρετού να λάβει χρήματα ως αποζημίωση ηθικής βλάβης απέναντι σε έναν καρκινοπαθή; Ποια άποψη θα είχε το Ευρωκοινοβούλιο σε μια ακόμα προσπάθεια που καταγράφεται στη χώρα μας, που διαφημίζεται ως προπύργιο της δημοκρατίας, να φιμωθεί και να ελέγξει την ελευθεροτυπία με κυρώσεις; Γιατί όσο το θέμα της ευθιξίας πολιτικού απέναντι στην ελευθεροτυπία δεν περνάει το τούνελ, μικρή η ζημία, αλλά τα ‘αυτιά’ του κόσμου μας σήμερα έχουν αλλάξει και τα νέα ταξιδεύουν γρήγορα.
Η αναμονή λίγων μηνών θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον μιας και η εποχή των έντονων ζυμώσεων και πιέσεων που βιώνουμε καθημερινά σήμερα σε όλα τα επίπεδα, δημιουργεί κάθε μέρα πρωτόγνωρες καταστάσεις και δεδομένα που κανένας μας δεν πίστευε ότι θα συνέβαιναν. Με σιγουριά πάντως η ελευθεροτυπία, η υπεράσπιση και η προστασία των ανθρώπων που το έχουν ανάγκη, ο σεβασμός στη γυναίκα και στην ανθρώπινη ζωή, θα βρίσκονται όλο και περισσότερο στο αυξανόμενο ενδιαφέρον της εποχής, της πολιτείας και των ανθρώπων της κοινωνίας μας. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που προκαλούν με τη στάση τους και αντιστέκονται σε κάθε αλλαγή που συμβαίνει γύρω μας και θα προσπαθούν να γίνουν τροχοπέδη σε έναν κόσμο που αλλάζει πολύ και δεν είναι πια όπως τον ήξεραν. Η εφημερίδα πάντως δεν αγαπάει τα ‘άτιτλα’ και ούτε τα φιλικά χτυπήματα συναίνεσης στην πλάτη και αυτό είναι το πρώτο και τελευταίο άτιτλο κείμενο που γράφεται εδώ. Γιατί το μέλλον θα έχει μόνο μεγάλους τίτλους για να διαβάζονται και από πολύ μακριά…