«Να προσπαθείς να γίνεις κάποιος που θα προσφέρει στους άλλους». Αυτό είναι το μότο του παγκοσμίου φήμης καρδιοχειρουργού κ. Αυξέντιου Καλαγκού. Συμβουλή που κληρονόμησε από τον πατέρα του και προσπαθεί να την κάνει πράξη κάθε λεπτό της ζωής του.
Ο 53χρονος Κωνσταντινουπολίτης, διευθυντής της Καρδιοχειρουργικής Κλινικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Γενεύης, είναι ξακουστός όχι μόνο για την επιστημονική του επάρκεια αλλά και για την πολύτιμη προσφορά του στον συνάνθρωπό του όπου αυτός και αν μένει και σε όποια οικονομική κατάσταση και αν βρίσκεται.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που τον αποκαλούν «φύλακα άγγελο» των άρρωστων φτωχών παιδιών, και όχι άδικα. Τα τελευταία 14 χρόνια έχει χειρουργήσει περισσότερα από 13.000 άπορα παιδιά, μέσα από πρόγραμμα του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Coeurs pour tous» («Καρδιές για όλους») που ο ίδιος έχει ιδρύσει. Ταξιδεύει από τη μια άκρη της Γης στην άλλη χαρίζοντας ξανά τη ζωή σε παιδιά με σοβαρά καρδιακά προβλήματα. Αρκεί ένα μήνυμα, ένα τηλεφώνημα, για να αναλάβει δράση.
Και πού δεν έχει πάει. Μαρόκο, Αλγερία, Μαυρίκιο, Σενεγάλη, Λίβανο, Συρία, Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία, Ινδία, Βιετνάμ, Σερβία, Ερυθραία, Μολδαβία, Ουκρανία, Ρουμανία, Κύπρο και τελευταίως Ελλάδα. Στην Ελλάδα, το όνομά του έγινε ευρέως γνωστό μετά τη συνεργασία που εξασφάλισε το Νοσοκομείο Παίδων «Μητέρα». Ο κ. Καλαγκός μεταβαίνει στην Αθήνα μία φορά τον μήνα (αναμένεται να έλθει την προσεχή εβδομάδα) και κάνει, κατά μέσο όρο, τέσσερα ως πέντε χειρουργεία.
Η φιλανθρωπική δράση τού επίσης γιατρού πατέρα του έπαιξε καταλυτικό ρόλο στον τρόπο ζωής του κ. Καλαγκού. «Ο πατέρας μου ήταν παθολόγος, διευθυντής της Παιδιατρικής Κλινικής του Νοσοκομείου Βαλουκλή στην Κωνσταντινούπολη. Στην περιοχή του Αγίου Στεφάνου είχε μια μονοκατοικία και εκεί έκανε ιατρείο. Από το πρωί ως το βράδυ ήταν με τους ασθενείς του και δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα εξέταζε δωρεάν φτωχούς ανθρώπους. Η φιλανθρωπία, η αλληλεγγύη, η ιατρική ως λειτούργημα υπήρξε βίωμα μέσα από την οικογένεια» λέει ο κ. Καλαγκός. Η προσφορά του πατέρα του ήταν τόσο σημαντική σε βαθμό που αναγνωρίστηκε και από τους Τούρκους. Έδωσαν το όνομά του σε δρόμο της περιοχής του Αγίου Στεφάνου.
Ανεξίτηλη έχει μείνει στο μυαλό του και στην ψυχή του η περίπτωση της Ελγκα από τη Γεωργία, του προκαλεί ακόμη και σήμερα, 15 χρόνια μετά, συγκίνηση όταν τη φέρνει στο μυαλό του. Το κοpιτσάκι ήταν τότε επτά ετών με καρδιακή ανεπάρκεια τελικού σταδίου. «Οι γονείς της πούλησαν ό,τι είχαν και δεν είχαν προκειμένου να πάνε στην Τιφλίδα για να υποβληθεί η μικρή σε χειρουργική επέμβαση. Η επέμβαση έγινε και όλα πήγαν καλά. Λίγο πριν βγει από το νοσοκομείο η μικρούλα Ελγκα ήρθε και με βρήκε. Στα χέρια της κρατούσε ένα ξύλινο κουτί. Μου το έδωσε και μου είπε: «Δεν έχω κάτι άλλο να σας δώσω. Ξέρω ότι αυτό δεν έχει μεγάλη αξία. Το είχα όμως στο δωμάτιό μου και έχω βάλει μέσα όλα τα φιλιά μου». Το ξύλινο αυτό κουτί το έχω πάνω στο γραφείο μου και το κοιτάζω κάθε πρωί προτού ξεκινήσω τη μέρα μου. Κάθε φορά που το κοιτάζω σκέφτομαι τι είναι αυτό που έχει πραγματική αξία στη ζωή. Και προχωράω…». (Πηγη: tovima.gr)