‘Ονομα: Βασιλική Θεοδώρου
Ιδιότητα: Ηθοποιός και συγγραφέας
Τόπος κατοικίας: Αθήνα
Τόπος καταγωγής: Γρανίτσα
Στάση ζωής: ‘‘Μια άχρονη και άχωρη κινητικότητα που αγκαλιάζει αδιαίρετα τον κόσμο’’
Από την παρουσίαση τον Απρίλιο του ‘‘Υποψήφιος Άνθρωπος’’
Η Βασιλική Θεοδώρου δεν είναι απλά και μόνο ένα μήλο που έπεσε κάτω απ΄τη μηλιά, είναι μια μικρή στοχαστική όαση, στα τόσα πολλά και άχρωμα που μας περιστοιχίζουν καθημερινά. Με ευαισθησία, φιλοσοφική διάθεση, επαναστατικό χρώμα και ουμανιστικό πνεύμα, με τη γραφή της μας μεταφέρει σε ένα άλλο ‘‘κόσμο’’, που έχει κάτι από τον ρομαντισμό του παρελθόντος, αλλά φέρνει μαζί την αισιοδοξία και την ελπίδα για το μέλλον. Με καλλιτεχνική φλέβα, κόρη του Ευρυτάνα λαϊκού ζωγράφου Λευτέρη Θεοδώρου, η Βασιλική σπούδασε Ηθοποιός στην Δραματική Σχολή ‘‘Μαίρης Βογιατζή Τράγκα’’. Παράλληλα έχει εκπαιδευτεί ιδιαίτερα στον τομέα της πνευματικής και δημιουργικής ανάπτυξης των παιδιών. Τα τελευταία χρόνια, παράλληλα με το θέατρο, ασχολείται με την συγγραφή θεατρικών κειμένων, παραμυθιών και μυθιστορηματικής γραφής. Πριν λίγο καιρό παρουσιάστηκε και αγκαλιάστηκε θερμά το πρώτο της συγγραφικό εγχείρημα ‘‘Υποψήφιος Άνθρωπος’’, με όλο τον στοχασμό του νου και της ψυχής της, ένα κομμάτι του οποίου μας δίνει…
Δημοσίευμα στην Real News για την παρουσίαση του βιβλίου
ΕΠ. Η πρώτη έκδοση του βιβλίου σας ‘‘Υποψήφιος Άνθρωπος’’ εξαντλήθηκε λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του. Πως αισθάνεστε για αυτή την μεγάλη αποδοχή;
ΒΘ. Η αποδοχή του κόσμου με συγκινεί βαθύτατα είναι η αλήθεια! Μου δίνει ένα προμήνυμα ελπίδας κι ενδιαφέροντος για τους συνανθρώπους μας που πάσχουν. Θεωρώ ότι δεν είναι τυχαίο αυτό, καθώς τα συλλογικά ρευστά της ενέργειας που έχει διοχετευτεί σε αυτό το εγχείρημα, από τόσους ανθρώπους που πίστεψαν σε αυτό και το υποστήριξαν είτε με την τέχνη τους είτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, διακρίνονται από μία πιο εκλεπτυσμένη μορφή αντίληψης. Ουσιαστικά αυτή την αλήθεια εισέπραξε ο κόσμος και ανταποκρίθηκε θετικά!
ΕΠ. Ποιο είναι το μήνυμα που θέλατε να δώσετε με το πρώτο σας συγγραφικό εγχείρημα;
ΒΘ. Το μήνυμα του βιβλίου είναι η αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμισμού… η απλότητα της ύπαρξης, χωρίς τυφλές φόρμες τεμαχισμού και “τμηματοποίησης” του κόσμου. Το όραμα της ζωής, που είναι ή ίδια η ζωή, μέσα στην οποία αυτουπάρχουμε αδιαίρετα στην πραγματικότητα.
ΕΠ. Μπορεί σήμερα να ο άνθρωπος, όπως το δηλώνει και το όνομά του, να κοιτάει ψηλά;
ΒΘ. Μας τοποθετώ σαν σύνολο ως “Υποψήφιους” και αυτό γιατί θεωρώ ότι έχουμε πολύ προσωπική εργασία για να μπορέσουμε να αποταυτιστούμε από την εικονική κι εξωτερική θεώρηση της ύπαρξης μας και να μπούμε σε κάτι βαθύτερο που όλοι φέρουμε εντός μας…Στο μέτρο της αφύπνισης μας και σύμφωνα με την εσωτερική μας ωρίμανση, φυσικά και μπορούμε να κοιτάξουμε ψηλά… κι όχι πια σαν μία συνηθισμένη εικονοπλασία του νου, αλλά σαν μία επέκταση του συνειδησιακού μας γίγνεσθαι! Όταν λέμε ¨ψηλά” δεν εννοούμε μία χωρομετρική στάθμη, αλλά μία ευρύτερη συλληπτικότητα που μας αποδεσμεύει από τον σύνηθες ατομισμό, ο οποίος δυστυχώς φέρει την διαιρετικότητα των πραγμάτων. Μιλάμε επι της ουσίας, για μία άχρονη και άχωρη κινητικότητα που αγκαλιάζει αδιαίρετα τον κόσμο! Δυστυχώς ο άνθρωπος σήμερα, αυτοσυρρικνώνεται σε ψευδαισθητικές απόψεις, βασισμένες υποσυνείδητα στον φόβο, στην ενοχικότητα και στις προκαταλήψεις. Έτσι κατακερματίζεται η προσωπικότητα του και η εικόνα του είναι ελλειμματική. Προσωπικά ελπίζω ότι αυτό θα αλλάξει, γιατί αναδύεται μία δίψα αυτογνωσίας στην ατμόσφαιρα και βλέπουμε να δημιουργούνται ισχυροί πυρήνες ομαδικότητας και ενσυνειδησίας!
ΕΠ. Μέσα από το βιβλίο σας, την πορεία σας ως ηθοποιός και τις δράσεις σας, φαίνεται ότι έχετε ένα έντονο ενδιαφέρον για την κοινωνία και τον άνθρωπο. Από ποια ανάγκη ή πίστη σας προκύπτει αυτό;
ΒΘ. Αυτό προκύπτει από το προσωπικό μου σημείο εκκίνησης. Είναι ένα κύμα ορμής που δεν μπορώ να ελέγξω. Έχει βέβαια μέσα του και ένα ρομαντικό υπόβαθρο σκέψης, δεν το κρύβω. Αρνούμαι πεισματικά να πάρω μέρος σε αυτό το θέατρο του παραλόγου που ζούμε σε κοινωνικό επίπεδο… Δεν αποδέχομαι τις αυθεντίες και δεν θέλω να ταυτιστώ με τις διαχωριστικές πεποιθήσεις, που μας έχουν εμποτίσει τον εγκέφαλο… Αν μας έβλεπε κάποιος από ψηλά, θα θυμίζαμε μαριονέτες…ήρθε η ώρα λοιπόν να κόψουμε τα σχοινιά και να πιστέψουμε ο ένας στον άλλον. Αυτό προϋποθέτει πίστη στον εαυτό μας! Έχουμε όλοι το δικαίωμα να ζούμε σαν πρωταγωνιστές της ζωής μας και όλοι έχουμε την ίδια ανάγκη, μην γελιόμαστε…όλοι θέλουμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε… μήπως τελικά αυτό που μας ενώνει, είναι πιο ισχυρό από αυτό που μας χωρίζει;
ΕΠ. Ποια είναι η παρακαταθήκη που σας έδωσε ο πατέρας σας, Λευτέρης Θεοδώρου;
ΒΘ. Ο γλυκός μου μπαμπάκας! Είναι ένας άγγελος και η παρακαταθήκη του πολύτιμη! Έβαλε τους πρώτους σπόρους προβληματισμού σε μένα, από πολύ μικρή ηλικία. Με μεγάλωσε με κλασσική μουσική και κάθε εβδομάδα ερχόταν με ένα βιβλίο στο χέρι, να μου προτείνει να διαβάσω…χωρίς ποτέ να μου επιβάλλει κάτι από όλα αυτά βεβαίως. Σαν παιδί το ενδιαφέρον μου δεν ήταν έκδηλο , καθώς το κρατούσα κρυμμένο, στα πλαίσια μίας κοινωνικής δομής που απείχε μακράν από τις ιδέες που λάμβαναν χώρο στις μεταξύ μας συζητήσεις. Μου έκανε πάντοτε εντύπωση, στα τρυφερά εκείνα παιδικά χρόνια, που έβγαζε ακόμη και το μυρμηγκάκι που θα έβλεπε στο σπίτι, να μην πατηθεί από λάθος. Πως να μην εκτιμώ αυτόν τον Άνθρωπο λοιπόν; Τον χάζευα όταν βυθιζόταν σε κάθε του πίνακα. Κάθε έργο και μία πτυχή του εαυτού του, σε μία σύνθεση Ολότητας.
Ποτέ δεν σταμάτησε να μου λέει: ¨Μην σε στενοχωρεί ο κόσμος, θα αργήσει να αλλάξει… να θυμάσαι πάντα να ζεις με τη δική σου βούληση που θα πρέπει να απελευθερώνεις καθημερινά”! Αυτός είναι ο καλλιτέχνης κι άνθρωπος Λευτέρης Θεοδώρου και του χρωστάω πάρα πολλά γι αυτό που ρισκάρω να είμαι.
Θεατρική παράσταση ‘‘Άραβες ποιητές’’ Στιγμιότυπο από θεατρικό δρώμενο