Γράφει:
ο Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος
Συγγραφέας, Αρθρογράφος
& Ραδιοφωνικός Παραγωγός
theofanhspap@outlook.com
Κι εγώ Μαζεύω μαργαρίτες απ’ τον αγρό της ψυχής σου. Κ.Κ.
Προσφάτως είχα την χαρά να διαβάσω την ποιητική συλλογή της φίλης ποιήτριας Καίτης Κουμανίδου «Αμφίδρομος Καθρέπτης» των εκδόσεων ΑΩ. Ξεκινώντας από το υπέροχο εξώφυλλο του βιβλίου θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω πως ο πίνακας είναι έργο της ιδίας της ποιήτριας μιας που είναι και ζωγράφος. Η κίτρινη βάρκα είναι δοσμένη στον κάθε αναγνώστη του βιβλίου για ένα ταξίδι αλλιώτικο – όπως η ίδια σημειώνει: «Ένα τραγούδι αναζητώ/ αλλιώτικο από τ’ άλλα/» – ο πίνακας ονομάζεται «Κίτρινη» όπου υπάρχει και το ομώνυμο ποίημα:
«Βάρκα ξεβαμμένη
ξεφλουδισμένες σάρκες τα γράμματα
[…]
Χέρια προσμένουν τα σπασμένα κουπιά
ν’ αδράξουν τη δύναμη του ταξιδιού
το μέλλον εκφράζουν μ’ απορία
κάλεσμα κάνουν ιερό.»
Την ποιητική συλλογή προλογίζουν οι: κα Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ – ποιήτρια και μεταφράστρια, κ. Δημήτρης Βαρβαρήγος – συγγραφέας και ο κ. Τάσος Λέρτας – Δρ Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, σκηνοθέτης, ηθοποιός, συγγραφέας και πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.
«Απόψε θα σου τραγουδήσω/ τα τραγούδια των αστεριών/
που μάζεψα για να στολίσω/ το πληγωμένο σου κορμί/ απόψε θα σου τραγουδήσω/»
Το βιβλίο κοσμούν και αρκετοί πίνακες της ίδιας της ποιήτριας.
Διαβάζοντας τον «Αμφίδρομο Καθρέπτη» αισθάνεσαι πως δεν πατάς στη γη αλλά ήδη η μαγεία των λέξεων και των ποιητικών νοημάτων σε μεταφέρει σε έναν κόσμο συμπαντικό.
«Είμαι η Σελήνη/ της νυχτιάς ο ανθός/η κλειδούχος ονείρων κι ελπίδων/
στην ανύσταχτη/ μοναξιά της σιωπής/
Εγώ, η Σελήνη/ η βασίλισσα της μαβιάς νύχτας/ το άλλοθι της ζωής/»
Έχει καταφέρει με έναν μοναδικό και αριστοτεχνικό τρόπο να συνδέσει το κάθε ποίημα με το επόμενο ώστε η κίτρινη βάρκα να οδεύει όλο και περισσότερο σε συγκινήσεις μεγαλύτερες. Τα κουπιά της βάρκας είναι καμωμένα για ανθρώπους πάσχοντες. Για τυραννισμένους ήρωες.
Κάποιοι ενδεικτικοί στίχοι από ποιήματα:
«Ετούτη την άγρια σιωπή/ κανείς δεν την αντέχει/»
«Σε συλλογίζομαι/ μέσα στη νύχτα μοναχή/ κλειδώνω την πόρτα/ Εδώ θα χωριστούμε… είπες/»
«Έρωτας ήσουν θαρρώ/ ή όνειρο του ανέμου/»
«Συντηρώ τη Ζωή μου/ σωπαίνοντας/»
«Άραγε πότε θα φτάσει/ η ποθητή στιγμή για σωτηρία/»
Στα ποιήματα απουσιάζουν τα σημεία στίξης είναι άλλωστε από μόνες τους οι λέξεις τόσο καλά ακονισμένες που δεν χρειάζονται την αρωγή τους. Η ποιήτρια Καίτη Κουμανίδου γράφει:
«Έπεσε το βιβλίο απ’ τα γόνατα/ το φως της λάμπας θαμπό/ δεν έχω απαντήσεις για τον ουρανό/»
Κι όμως μέσα από τους στίχους της δίνονται οι μεγάλες αλήθειες ακουμπισμένες με τρόπο προσεκτικό στα πέταλα των λουλουδιών.
Ο πόνος διάχυτος όπως και η λύτρωση.
«Σ’ εκείνο το παγκάκι/ με τα κόκκινα φύλλα/ έδωσα τ’ όνομα σου/
ήθελα τόσο να είχαμε κάτσει μαζί/ να σταματούσα το χρόνο/ και τις στιγμές που χάσαμε να μάζευα/»
κι αλλού διαβάζουμε:
«Κι ο πόνος πάντα ίδιος/ με την ελπίδα ανθοφορεί/ σα λύτρωση/»
και
«Την πόρτα άφησα του ονείρου ανοιχτή/»
Τέλος, η ποιητική συλλογή έχει βραβευτεί ως βιβλίο έτους 2017 από τον Ε.Π.Ο.Κ.
«ΕΑΛΩ»
Εάλω η αγάπη
πουλήθηκε
Εάλω η ψυχή
προδόθηκε
Εάλω το κορμί
κατακρημνίστηκε
Εάλω η αλήθεια
έρμαια υποτάχθηκε
Ατέλειωτη ύπαρξη
σώθηκε η γη
κάτω από τα πόδια μου
και που να χτίσω την ψυχή μου
στην απουσία σου ασυμβίβαστη
Συντηρώ τη Ζωή μου
σωπαίνοντας