Τι φταίει που σαπίσαμε σαν κοινωνία; Όλοι αυτό αναρωτούνται τις τελευταίες μέρες. Ο Κολωνός και ο ευυπόληπτος, θρήσκος, οικογενειάρχης τάραξαν τα ήρεμα και αμόλυντα νερά της κοινωνίας μας. Τάραξαν τις ζωές μας, και ποιος ξέρει για πόσο, γιατί έφεραν μπροστά στα μάτια μας όσα στρίβαμε το κεφάλι και δεν έμπαιναν στο οπτικό μας πεδίο. Γιατί ο βούρκος τώρα ξέρουμε ότι δεν λιμνάζει στο σπίτι του γείτονα, αλλά μέσα στο σπίτι μας. Μέσα στο σπίτι μας είναι ο ληστής, ο βιαστής, ο παιδόφιλος, ο δολοφόνος, ο εγκληματίας. Πως είναι δυνατόν άραγε να βρίσκεται μέσα σε ένα σπίτι νοικοκυραίων, γαλουχημένων με τα ίδια ήθη και έθιμα της πατρίδας μας, την ίδια πίστη, την ίδια κουλτούρα; Πως ένας από μας γίνεται ψυχικά άρρωστος; Γεννιέται; Κανείς δεν είδε ένα μωρό εγκληματία… Γίνεται; Και πως γίνεται; Ποιος φταίει που γίνεται; Που βρίσκεται η συνενοχή μας στη δημιουργία των τεράτων αυτών;Κανείς μια μέρα ξαφνικά δεν κάνει κανένα έγκλημα χωρίς να φτάσει σε αυτό σταδιακά, σχεδιάζοντάς το και ανιχνεύοντας τα όρια μέχρι που μπορεί να φτάσει. Αν τα όρια αυτά από την αρχή ήταν στενά, έγκλημα θα ήταν δύσκολο να γίνει. Τι κάνουμε όλοι εμείς για να μπουν αυτά τα όρια; Πόσο μας νοιάζει σοβαρά τι κάνουν τα παιδιά μας στα σχολειά που τα στέλνουμε, τι κάνει η πολιτεία για τους αδύναμους συνανθρώπους μας, ποιοι είναι οι νόμοι και τα δικαιώματα του κράτους μας;
Μήπως οι ζωές μας έχουν μπει στο ‘ρελαντί’ και μόνο το πως να επιβιώσουμε καθημερινά μέσα στην πιεσμένη και συρρικνωμένη ζωή μας, μας ενδιαφέρει όλους μας; Μέχρι να ανατείλει ο ήλιος, δύει και πάλι απ’ την αρχή… Που χρόνος για το τι γίνεται γύρω μας, που χρόνος για εκπαίδευση και ενημέρωση, που χρόνος για νοιάξιμο για το ποιος ζει και ποιος πεθαίνει δίπλα μας. Όλα αφημένα στην τύχη τους, μια κοινωνία αφημένη στην τύχη της, με μεγάλες τρύπες για να μπορεί να περνάει οτιδήποτε, ανεμπόδιστα. Το σύστημα μια χαρά βολεύεται μ’ αυτή την κατάσταση… Κοιμισμένες συνειδήσεις, αρρωστημένα μυαλά, ζωές χωρίς προσανατολισμό, απομόρφωση στα πάντα. Μόνος στόχος ‘να βολευτούμε’ και να ‘πιάσουμε την καλή’ και όσο η φτώχια μεγαλώνει, τόσο μεγαλώνει και ο στόχος αυτός. Αρκεί να είσαι ο ‘τυχερός’ του συστήματος και για τ’ άλλα που υπάρχει χρόνος και βάσεις να ασχοληθούμε. Συνεχίζουμε την παθητική μας ζωή, που έχει και αυτές τις αναλαμπές να μένει ‘άφωνη’ όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη και βλέπει ποια πραγματικά είναι. Όμως μόνο με την σκέψη της συνευθύνης ποιο θα έπρεπε να ήταν το πρώτο που θα κάναμε αύριο το πρωί; Από που θα ξεκινούσαμε να καθαρίζουμε τον βούρκο μας;