Στην κινέζικη φιλοσοφία, το Γιν-Γιανγκ περιγράφει πως φαινομενικά αντίθετες δυνάμεις μπορούν να αλληλοσυμπληρώνονται και να είναι αλληλεξαρτώμενες στον φυσικό κόσμο και πώς το ένα μπορεί να δημιουργήσει το άλλο χάρη στη μεταξύ τους αλληλοσύνδεση. Κάτω από τη σκιά των εγκλημάτων του φετινού καλοκαιριού, ο δυισμός αυτός μέσα από την φωνή ενός άντρα και μια γυναίκας, έχει την ορμή μιας νέας ισορροπίας που επιβάλλεται να έρθει στις κοινωνίες μας. Τα κείμενα των δυο καλλιτεχνών έντονα, όπως και η εποχή μέσα στην οποία εκφράζονται…
Ζήσης Ρούμπος
“Αυτήν την σκατίλα της πατριαρχίας την έζησα, την διδάχτηκα καλά. Γεννημένος το ’76, πρόλαβα να δω τις γυναίκες στις μαζώξεις να μαζεύουν τα πιάτα, ενώ οι άντρες καπνίζαν τα τσιγάρα στα σαλόνια. Σαλόνια που δεν ξεβρωμίζανε από την αντρίλα ποτέ.
Πρόλαβα να ζήσω το “η γυναίκα σπίτι με τα παιδιά αλλιώς στην μάνα της” και το “αυτή βάφει το μαλλί, είναι πουτάνα”. Το παιδικό μου αυτί άκουσε σε καφενείο τους “μεγάλους” να μιλάνε για “γκόμενες” λες και ήταν αμάξια.
Άμα κανένας φίλος ήταν πιο τρυφερός με την γυναίκα του, έτρωγε σίγουρα παντόφλα.
“Σ’ αγαπώ, θα πεις μονάχα τη μέρα που παντρεύεσαι.” Συμβουλή συγγενή, στο παιδικό μου αυτί. Έζησα, άκουσα, έμαθα να τις μειώνω τις γυναίκες. Να επιβάλλομαι. Έθρεψα για χρόνια μέσα μου ένα τέρας. Το ισχυρό φύλο. Μέχρι που είδα πόσο ανίσχυρος είμαι μπροστά σε αυτά που μπορεί να μου προσφέρει η γυναίκα. Οι γυναίκες. Η γυναίκα μου.
Για χάρη τους, έκανα ψυχανάλυση. Να σπάσω το γαμημένο απόστημα, να χυθεί από μέσα όλη η σκατίλα του άντρα και από άντρας, να γίνω άνθρωπος.
Έζησα κι άλλα, που δεν γράφονται. Μου δίνει ελπίδα που μαζί με τους φίλους μου, μεγαλώνουμε παιδιά, που βλέπω το παρελθόν να πεθαίνει.
Καμία συμφιλίωση με το τέρας.
Να πάτε ψυχανάλυση μάγκες. Να το σκοτώσετε, το μόνο που αξίζει θάνατο. Το τέρας που μας φυτέψανε οι παλιοί. Κι όσο το τρέφουμε, μέρος του προβλήματος θα είμαστε κι εμείς.
Είναι ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ. Συγγνώμη που υπήρξα κάποιος που τον ενοχλούσε η λέξη. Είναι το τέρας δυνατό, μα εμένα με κάνει η γυναίκα μου δυνατότερο.”
Κλέλια Ρένεση
«Πριν από 2 χρόνια ακριβώς, κρατούσα την 2 μηνών κόρη μου γυμνούλα, ακριβώς όπως τη γέννησα και όπως γεννήθηκα και εγώ. Την προετοίμαζα να μπει πρώτη φορά στην αγκαλιά της θάλασσας και να μάθει να θεραπεύεται απ’ αυτήν. Γυμνές κι οι δυο σε χορό με τα κύματα. Όπως στην κοιλιά της μάνας μας.
Όσα αίσχη και να γίνουν, όσο κι αν η πατριαρχική κοινωνία αρρωσταίνει τις κόρες μας, τόση και περισσότερη κόντρα θα υψώνουμε εμείς. Για τις αδελφές μας, τις κόρες μας, για τα θηλυκά όλου του κόσμου. Όχι ανόητε. Το σώμα μας δεν είναι το πεδίο βολής σου, ούτε τόπος εκτόνωσης σου, ούτε καν στη διάθεση σου.
Είμαστε αρχέγονα πανίσχυρα οντά μαγικά, με εντολές πανάρχαιες και γνώσεις μυστικές. Γεννάμε τη ζωή και τη θεριεύουμε, κρατάμε το σύμπαν στη θέση του, γεμίζουμε την πλάση με αγάπη και φροντίδα.
Αν σε ένα γυναικείο κορμί, εσύ βλέπεις μόνο το σκεύος ηδονής σου κι όχι το μεγαλείο του, είσαι ανάπηρος σε όλα τα τερέν, και τσάμπα σου δόθηκε το δώρο της ηδονής.
Δεν θα φοβίσετε τις γυναίκες να πλάσουν τον κόσμο που ονειρεύτηκαν. Δεν θα μειώσετε ούτε πόντο το μεγαλείο μας και την αποστολή μας.
Είμαστε γυναικάς, είμαστε ελεύθερες, είμαστε οι μανάδες, οι γιαγιάδες και οι προγιαγιάδες σας κι οποίο τσογλάνι ασελγεί πάνω μας θα το φάει το μαύρο σκότος.
Καμιά μόνη, καμιά μόνη, ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ».