Η κορύφωση του απόλυτου δράματος. Μια χώρα στάχτη, μέσα στη στάχτη. 12 χρόνια με μνημόνια, capitalcontrols, ξενιτεμό,τραγωδίες, Covid 19 και lockdown, και τώρα όλη αυτή η ‘γύμνια’ της καμένης γης, φτάνει τον θρήνο αυτής της χώρας στο όριο του ανείπωτου. Η βουβή κραυγή της 81χρονης από την Εύβοια, το συγκλονιστικό στιγμιότυποπου έγινε πρωτοσέλιδο στις μεγαλύτερες εφημερίδες παγκόσμια, βγαλμένη μέσα από αρχαία τραγωδία, δίνει σε μια εικόνα όσα ο τόπος μας είναι σήμερα και δυστυχώς θα είναι και αύριο. Ο πόνος, η οργή, ο θυμός, η αγανάκτηση, η απόγνωση, του λαού μας, από την άλλη, επιτέλους παίρνει φωνή και αλήθεια! Λόγια άμεσα, έντιμα, γεμάτα συναίσθημα και χωρίς ούτε ένα ψεύτισμα, λόγια μέσα στα μάτια, δάκρυα και λυγμοί μπροστά στις κάμερες, λόγια σπαρακτικά μέσα στο φόβο, αλλά χωρίς φόβο. Λόγια καθαρά για το ‘ΩΣ ΕΔΩ!’, λόγια χωρίς χρωματισμούς κομματικούς, λόγια σαν καταιγίδα, των ανθρώπων που το βιός τους καταστράφηκε. Λόγια γεμάτα βρισιές και απειλές για τους κυβερνόντες, για τον ατελείωτο πόνο που προκάλεσαν οι ‘τυχόν αστοχίες’ τους.
Ένας λαός που επιτέλους βρίσκει τη ‘φωνή’ του μέσα στα αποκαΐδια, τόσο μα τόσο κοντά να απαντήσει οριστικά στις ύβρεις που δέχεται εδώ και δεκαετίες από την πολιτική και τους πολιτικούς. Έτοιμος να τους ρίξει στα ‘τάρταρα’ της ιστορίας, εκεί που πραγματικά ανήκουν, έτοιμος να μη δεχτεί ούτε μια κουβέντα παραπάνω ψέματος και εξαπάτησης. Έτοιμος να μη δεχτεί ούτε μια μέρα ακόμα καπήλευσης των κόπων και της οδύνης του. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο χυδαίο από να καπηλεύεται κανείς τον σπαραγμό ενός ανθρώπου για να αποδείξει την κοινωνική του ευαισθησία και το ότι κάνει το χρέος του, εκτελεί την ευθύνη την οποία πληρώνεται να κάνει. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο χυδαίο από τις βαρύγδουπες δηλώσεις των πολιτικών και των αρχόντων, για τη συμπαράσταση και το βάρος της ευθύνης, στο ‘παζάρι’ του λαϊκισμού και των εντυπώσεων.
Είδαμε και ακούσαμε πολλά από όλους αυτούς πριν τον τελικό απολογισμό, μιας και η χώρα ακόμα ρημάζεται από τις φλόγες. Σπεύδουν όπου βρουν κάμερα να τρέξουν και να πουν τις χυδαίες ψευτιές τους, ενώ συμπολίτες μας βιώνουν καταστάσεις ακραίου πολέμου. Σπεύδουν για να μη χάσουν κανένα ψηφοφόρο που θα τους ξανατοποθετήσει στις καρέκλες τους, απ’ όπου μπορούν να κάνουν το ‘αλισβερίσι’ και να εξαργυρώνουν τη δύναμη που πήραν από τον λαό. Είδαμε τους συμπολίτες μας οργισμένους να βρίζουν και να επιτίθενται κατά πρόσωπο, απελευθερωμένοι από τον λυπηρό και εκπορνευμένο καθωσπρεπισμό που επιβάλλουν τα ΜΜΕ, οι κάμερες και τα μικρόφωνά τους. Δυστυχώς δεν είδαμε κανέναν απ’ όλους αυτούς που τους ταΐζουμε, να σκύβουν το κεφάλι με ενοχές και συναίσθηση του τι κακό έχουν κάνει.
Μόνο λόγια προκλητικά και πονηρά ακούσαμε. Να εκμεταλλευτούν ακόμα και το κοινό συναίσθημα συμπόνιας που πότισε τη χώρα. Μέχρι και στα Μποτσάρεια οι δικοί μας ‘πεφωτισμένοι’,στημένοι στη σειρά για την κάμερα, δεν έχασαν ευκαιρία για βαρύγδουπα λόγια, για οδύνη από παγωμένα και ψυχρά μάτια. Ακούσαμε για τον πόνο των ανθρώπων, για αλληλεγγύη, αναξιοπαθούντες, για πέπλο θλίψης, για συμπαράσταση στους πληγέντες και άλλα τέτοια μεγαλόσχημα και γεμάτα οίστρο κοινωνικής ευθύνης. Δυστυχώς δεν βρέθηκε κανείς εκεί να απαντήσει όπως τους έπρεπε, για να χαμηλώσουν λίγο το κεφάλι, για τον ερημωμένο τοπικισμό τους που προμοτάρουν διαρκώς, που έμειναν να διαφεντεύουν ένα άδειο τόπο. Ύβρις και λόγια ‘παχιά’ για το φαίνεσθαι, χωρίς απάντηση, μόνο ανοχή. Εγώ δεν έβρισα…. Ακόμα…
