Το οργισμένο πλήθος έξω από το σπίτι της παιδοκτόνου της Πάτρας, έτοιμο να πάρει το νόμο στα χέρια του, με την λέξη ‘κρεμάλα’ στο στόμα, τις κατάρες και το μένος, είναι μια εικόνα της ηθικής κοινωνικής κατάπτωσης και της παρακμασμένης εποχής μας. Πόσο στ’ αλήθεια είμαστε όλοι μας κομμάτι αυτής της κοινωνίας και πόσο βαθιά έχει προχωρήσει η παρακμή αυτή στις ζωές μας; Για την εγκληματολογία ο κάθε άνθρωπος είναι εν δυνάμει δολοφόνος, βιαστής, εγκληματίας. Τι σημαίνει άραγε ‘εν δυνάμει’; Ποιες είναι οι συνθήκες που μετατρέπουν σταδιακά ένα αγγελικό μωρό απ΄την ώρα που γεννιέται σε φονιά, βιαστή, εγκληματία;Πόσο εύκολο είναι να φτάσουμε ‘απαρατήρητοι’ σ’ αυτή την πραγματικότητα, χωρίς να υπάρξει ‘φρένο’ από το κράτος δικαίου και πρόνοιας στο οποίο υποτίθεται ότι ανήκουμε;
Ζούμε ακόμα σ’ ένα κόσμο όπου πιστεύουμε ότι ένα έγκλημα τιμωρείται και διορθώνεται με τη θανατική ποινή, τα αντίποινα και την αυτοδικία. Ζούμε ακόμα σ’ ένα κόσμο που το πιστεύουμε αυτό γιατί δεν υπάρχει η παιδεία, η εκπαίδευση, η κοινωνική και κρατική μέριμνα για να στηριχτούν οι ανθρώπινες ζωές στον πρώτο πυρήνα μέσα στον οποίο δημιουργούνται, στις οικογένειες. Στις κοινωνίες μας, που μέχρι σήμερα στην γειτονιά ο αρραβώνας ενός νέου ζευγαριού αναφέρεται με το χαρακτηριστικό ‘τα τελειώσαμε’ για να περιγράψει την αμοιβαία υπόσχεση δυο ανθρώπων να δημιουργήσουν μαζί οικογένεια και κατ’ επέκταση ζωή. Πάντα ρωτούσα και γιατί δεν λένε ‘τ’ αρχίσαμε;’ Μάλλον γιατί για τις κοινωνίες μας η δημιουργία οικογένειας ήταν η απαλλαγή της πατρικής οικογένειας από ένα θηλυκό που ‘περίσσευε’ και ήταν χρήσιμο μόνο για τεκνοποιία και άρα για τα πατριαρχικά πρότυπα, κτήμα του άντρα που θα την έπαιρνε.
Τι έκανε τη Μήδεια να σκοτώσει τα παιδιά της; Η εκδίκηση της για τον άντρα της που την εξαπάτησε. Τι έκανε την παιδοκτόνο της Πάτρας να σκοτώσει τα δικά της; Η εμμονή της να φέρνει πίσω μ’ αυτό τον τρόπο τον άντρα της, όπως λένε για τα κίνητρά τηςστο ανθρωποκτονιών. Η μητρότητα διαχρονικά χωρίς αυταξία, οι γυναίκες χαομένες, φοβάμαι σήμερα πολύ περισσότερο μέσα στην προσπάθεια χειραφέτησής τουςκαι τις όποιες γυναικείες κατακτήσεις, μέσα σε κοινωνίες όπου δεν υπάρχουν υποδομές να τις στηρίξει σε κανένα επίπεδο. Χωρίς σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία, χωρίς προγράμματα οικογενειακής στήριξης στα νέα ζευγάρια, χωρίς ψυχολογική υποστήριξη ειδικών στις κρίσιμες φάσεις της λοχείας, ούτε καν μέσα στα μαιευτήρια, χωρίς νόμους και δομές που να διασφαλίζουν τους πολίτες και θα διορθώνουν κοινωνικές παθογένειες. Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω. Όλοι μας είμαστε κομμάτι αυτής της ίδιας πραγματικότητας που σκοτώνει κάθε μέρα ‘τα παιδιά της’.