Ζωές με αξία

Ο σκηνοθέτης Λάκης Παπαστάθης σε ένα διήγημά του, γράφει μια ιστορία ανθρωπιάς με πρωταγωνιστή τον Μάνο Χατζιδάκι.«Κάποτε ένας μεσήλικας κύριος την ώρα που επέστρεφε στο σπίτι του άκουσε θόρυβο. Κατάλαβε πως ήταν ληστής μέσα. Αμέσως είδε να έχει κάνει φτερά το ολοκαίνουργιο πανάκριβο στερεοφωνικό του.Βγήκε στο μπαλκόνι και αντίκρισε τον ληστή, έναν νεαρό – παρία της ζωής, να ακροβατεί στην μεσοτοιχία με το διπλανό διαμέρισμα και με το στερεοφωνικό στα χέρια του. Έκανε ησυχία για να μην τον τρομάξει και πέσει και σκοτωθεί. Ο νεαρός εισβολέας πράγματι σαν είδε τον ιδιοκτήτη έπεσε στο κενό ευτυχώς από μικρό ύψος. Έντρομος ο ιδιοκτήτης τηλεφώνησε αμέσως στις Πρώτες Βοήθειες κι έπειτα πήγε γρήγορα κάτω να δει σε τι κατάσταση βρισκόταν ο κλέφτης. Τον ρώτησε αν είναι καλά.Τον συνόδευσε στο νοσοκομείο με το νοσοκομειακό όχημα. Στους γιατρούς που τον ρώτησαν από που ήξερε τον νεαρό τραυματία, απάντησε “Είναι συγγενής μου”.
Όλη την ώρα κι αφού οι γιατροί ενημέρωσαν πως δεν διατρέχει κίνδυνο η ζωή του, εκείνος του χάιδευε το κεφάλι.Τον ρωτούσε αν είναι μόνος στον κόσμο, αν έχει οικογένεια. Ο νεαρός αισθανόταν περίεργα και όμορφα, παρά το φόβο που πέρασε. Στο τέλος ο ιδιοκτήτης του είπε »πάρε αυτά για μόλις βγεις από δω μέσα», του έδωσε ένα σημαντικό χρηματικό ποσό και έφυγε, έχοντας ήδη ξημερώσει. Πολλά χρόνια πέρασαν. Τον ιδιοκτήτη συνόδευαν στην τελευταία του κατοικία, στην Παιανία, μουσικοί, τραγουδιστές και η ελίτ της κοινωνίας. Το όνομα του Μάνος Χατζιδάκις. Όταν όλοι έφυγαν και το κοιμητήριο ερήμωσε, ένας νέος άντρας πλησίασε τον φρεσκοσκαμμένο τάφο και έκλαψε με λυγμούς. Ήταν εκείνος ο ληστής, ο παρίας, ο κλέφτης, ο περιθωριακός, που δεν είχε ξεχάσει το φέρσιμο του Χατζιδάκι στη δυσκολότερη – ίσως – στιγμή της ταραγμένης ζωής του».
Μια ιστορία που η αρχή της θα μπορούσε να έχει μια άλλη κατάληξη, ίσως σαν αυτή του Ζακ Κωστόπουλου. Και μπορεί ο Ζακ Κωστόπουλος να μην μπήκε στο χρυσοχοείο για να κλέψει, αλλά η ουσία βρίσκεται μάλλον στο ότι στην ιστορία με τον ληστή στο σπίτι του Μάνου, η ανθρώπινη ζωή είχε μεγαλύτερη αξία από το στερεοφωνικό. Μακάρι να είχε μεγαλύτερη αξία και από τα κοσμήματα του καταστήματος και απλά η αστυνομία να συλλάμβανε τον Κωστόπουλο και να γλύτωνε μια ανθρώπινη ζωή. Βρίσκεται άραγε όμως η σημερινή κοινωνία μας στη φάση ώστε να ζητάμε a priori αυτά τα επίπεδα ανθρωπισμού; Δύσκολη η απάντηση όταν σήμερα στην κοινωνία μας ‘λιντσάρει’ ο ένας τον άλλο για το κάθε τι άσχετο, από ένα σχόλιο στα social, για το αν εμβολιάστηκε, για το αν τρώει κρέας κτλ… κτλ… Πόσοι από μας σε πραγματικές συνθήκες και όχι καθισμένοι στον καναπέ μας, θα είχαμε την ψυχραιμία στο κέντρο της Αθήνας, με τα δεδομένα που υπάρχουν εκεί, να βάλουμε σε προτεραιότητα την αξία της ανθρώπινης ζωής; Ο Μάνος πάντως με τη ‘διαφορετικότητά’ του το έκανε…