Η είδηση μιας άλλης διαφορετικής προσέγγισης της εθνικής εορτής μας, κάνει το γύρο του διαδικτύου τις τελευταίες μέρες και έχει εγείρει ποικίλες αντιδράσεις.
Οι μαθητές και οι μαθήτριες στο Χαλάνδρι παρέλασαν υπό τους ήχους του ύμνου του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) που έπαιζε η Φιλαρμονική Ορχήστρα, κάτι που έχει ξανασυμβεί και στο παρελθόν – η αρχή έγινε το 2003 – για την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.
Στη θέση επισήμων αντί για τον δήμαρχο υπήρχε ένα πανό για τον πόλεμο στο Ισραήλ, που έφερε την «υπογραφή» της Ένωσης Γονέων Χαλανδρίου και έγραφε: «Κάντε ησυχία όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν τα σκοτώνουν».
Μετά τον δήμαρχο, Σίμο Ρούσσο μίλησε ο αντιπρόσωπος της Παλαιστινιακής Αρχής. Ο επιτετραμμένος της πρεσβείας της Παλαιστίνης, Yssef Dorkhom, ο οποίος κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, όπως γίνεται από το 2015, όταν το Χαλάνδρι αδελφοποιήθηκε με την πόλη Ναμπλούς της Δυτικής Όχθης.
Μια διαφορετική παρέλαση και έπεσαν όλοι πάνω στο δήμαρχο Χαλανδρίου. Μια διαφορετική προσέγγιση σε μια ρητορική στρατικοποίησης με την οποία γαλουχούμαστε από μωρά παιδιά. Γιατί το ερώτημα που με βασανίζει από παιδί είναι γιατί να υπάρχει η παρέλαση. Σε τι αποσκοπεί;
Η εξήγηση έρχεται μεγαλόστομη, ότι παρελαύνουμε με στρατιωτικό βήμα προς τιμήν των αγώνων και των θυσιών που έκαναν οι πρόγονοί μας για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι. Το ερώτημα όμως γεννάται ακόμη μεγαλύτερο. Πώς τιμάμε τους ήρωες που θυσιάστηκαν για την πατρίδα μας για την ειρήνη διατηρώντας μια πολεμική πρακτική όπως είναι η παρέλαση και μάλιστα με ξεφτιλισμένο τρόπο, φορώντας μίνι φούστες και τακούνια και χαιρετώντας –με μεταξικά κατάλοιπα- τις αρχές που καμαρώνουν για μια μέρα. Τι θα μας έλεγαν άραγε, αν μπορούσαν όλοι αυτοί που θυσιάστηκαν δίκαια ή μάταια για την πατρίδα τους;
Πώς καταντήσαμε να κάνουμε ήρωα ένα δικτάτορα και να γιορτάζουμε τη μέρα που μπήκαμε στον πόλεμο και όχι την ημέρα της απελευθέρωσης; Ποιο εθνικό φρόνημα ανεβάζει αυτό;
Πώς μπορούμε τη στιγμή που δολοφονούνται εκατομμύρια αθώοι, παιδιά και άμαχοι, εμείς να επιμένουμε να υποστηρίζουμε τον πόλεμο, αυτόν αλλά και κάθε πόλεμο. Πώς είναι δυνατόν με τέτοια δείγματα γύρω μας, να καμαρώνουμε με έναν τόσο στιγμιαίο και υπερφίαλο τρόπο τα βλαστάρια μας να βαδίζουν σε στρατιωτικά εμβατήρια την ίδια στιγμή που σπαρταράνε τα κορμάκια από κάποια άλλα βλασταράκια στα βομβαρδισμένα της Γάζας;
Δεν μπορεί ποτέ ο πόλεμος να φέρει κανονική ειρήνη. Όταν το καταλάβουμε αυτό μπορεί και να έχει μείνει έστω κι ένα παιδί ζωντανό, έστω και μια σπίθα ελπίδας ζωντανή για αυτό τον κόσμο.
Έτσι λοιπόν, με ένα μεγάλο βάρος στην καρδιά θα αναφωνήσω ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ! ΖΗΤΩΣΑΝ ΤΑ ΕΘΝΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΛΑΩΝ!