Έχουμε γράψει πολλές φορές για τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί και προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις να πετύχουν κάτι που για όλους τους υπόλοιπους μπορεί να φαίνεται απλό, αλλά για τους ίδιους είναι ένας τεράστιος άθλος.
Με συγκίνηση θυμάμαι την ιστορία του νεαρού Ισπανού Πάμπλο Πινέδα που παρότι έπασχε από σύνδρομο Down, κατάφερε να τελειώσει κανονικό σχολείο και Πανεπιστήμιο και να γίνει δάσκαλος. Αυτή την ιστορία τη διηγηθήκαμε από αυτή τη στήλη πριν από ένα χρόνο περίπου, γιατί μας ενέπνευσε να συνεχίζουμε και να παλεύουμε για τους στόχους μας. Την ίδια περίπου εποχή είχε δημοσιευθεί στο διαδίκτυο ένα άλλο άρθρο για μια παρόμοια ιστορία δύναμης και θέλησης στην Ελλάδα αυτή τη φορά.
Πρόκειται για την ιστορία της Μαρίας, μιας κοπέλας από τη Βόρεια Ελλάδα που κατάφερε να γίνει η πρώτη φοιτήτρια στη χώρα με σύνδρομο Down. Και τέτοιες μέρες που όλοι οι νέοι φοιτητές ξεκινούν τις σπουδές τους, στο μυαλό μου ήρθε αυτή η ιστορία για να ευχηθώ την καλή αρχή στους πρωτοετείς.
Το κορίτσι με σύνδρομο Down και διαβήτη, έκανε το όνειρό της πραγματικότητα, ένα όνειρο για το οποίο πάλευε για 12 ολόκληρα χρόνια και στο τέλος τα κατάφερε.
Όπως διαβάζουμε στην εφημερίδα SENTRA ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ και το ρεπορτάζ του Μάρκου Πετρόπουλου, η Μαρία κάλεσε τον δημοσιογράφο γιατί είχε κάτι να πει:
«Την Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2017, η Μαρία Νίτσα από την Μεσοποταμία, ένα κορίτσι με σύνδρομο Down αλλά και διαβήτη, μας κάλεσε στο προαύλιο του Λυκείου Μεσοποταμίας μια μέρα μετά την εγγραφή της στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών Φλώρινας, όπου πέρασε, έπειτα από 12 χρόνια μελέτης. Φόρτωσα λοιπόν μια κάμερα και πήγα…» αναφέρει στο ρεπορτάζ του ο Μάρκος Πετρόπουλος.
-Θα τραβάς με κάμερα; τον ρώτησε η Μαρία, ενώ o ίδιος προσπαθούσε να βολέψει στο πλάνο εκείνη, την μητέρα της, Ελένη, και την φίλη της και εκπαιδευτικό ειδικής αγωγής στο 9ο Δημοτικό σχολείο Καστοριάς, Βιβή Αντωνίου…
-Ναι, αλλά αν δεν θέλεις, δε θα το δείξουμε, της απάντησε ο δημοσιογράφος.
-Όχι θέλω. Θέλω να μάθει ο κόσμος τι έκανα, λέει η Μαρία..
Κι έτσι, λοιπόν, εκεί, στο προαύλιο του Λυκείου Μεσοποταμίας κάθισαν στα σκαλάκια, η Μαρία, η μητέρα της Ελένη και η Βιβή, και ο Μάρκος Πετρόπουλος ρώτησε τη Μαρία γιατί ήθελε να το κάνουν αυτό. «Γιατί τελείωσα το λύκειο και πέρασα στη σχολή που ήθελα και είμαι πολύ περήφανη για αυτό» λέει η Μαρία. «Και γιατί ήθελα πολύ να γίνει, επειδή μου αρέσουν τα παιδιά»…
Η μητέρα της Ελένη Παπαδοπούλου, μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ εξηγώντας ότι η κόρη της δεν τελείωσε ειδικό σχολείο στην Μεσοποταμία Καστοριάς όπου ζουν, αλλά αντίθετα, «έκανε μάθημα κανονικά με όλα τα παιδιά και δεν ήθελε να την αντιμετωπίζουν ως “ξεχωριστή”». Από την πλευρά της, η Μαρία δήλωσε ότι ονειρεύεται τη στιγμή που θα τελειώσει τις σπουδές της και ως δασκάλα, θα βρίσκεται σε μια τάξη μαζί με μικρούς μαθητές.
Κι αναρωτιέμαι, πόσα σχολεία στην Ελλάδα θα μπορούσαν να καταφέρουν κάτι τέτοιο και πόσες κοινωνίες θα αγκάλιαζαν και θα βοηθούσαν να προοδεύσει ένας άνθρωπος με τέτοιες ιδιαιτερότητες; Για να κοιταχτούμε στα μάτια…
Ελένη –Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια
