Ξεκίνησαν τα σχολεία τη Δευτέρα και ο Αγιασμός ήταν η πρώτη μικρή δοκιμασία για τα νέα δεδομένα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία, λόγω κορωνοϊού. Οι γονείς αγχωμένοι, οι δάσκαλοι φρικαρισμένοι και τα παιδιά …όπως πάντα παιδιά!
Στις μεγαλύτερες ηλικίες παρατηρούσα τα παιδιά να αμφισβητούν το μέτρο της υποχρεωτικής μάσκας, αλλά να το τηρούν. Στα δημοτικά το ίδιο με μικρές εξαιρέσεις. Στο νηπιαγωγείο είχε πολλή πλάκα το θέαμα. Τα πιτσιρίκια με τις μάσκες φορεμένες μεν, να κρέμονται δε. Όλη την ώρα έβλεπες τους μικρούς μαθητές να είναι αγκαλιασμένοι και να πειράζουν το ένα το άλλο, με το μέτρο να ψιλοπηγαίνει περίπατο και τις δασκάλες να κάνουν παρατηρήσεις με ματιές αγριεμένες που δεν έπιαναν και πολύ τόπο. Μια εικόνα εντελώς αναμενόμενη και καθόλα φυσιολογική. Εδώ δεν αντέχουμε εμείς για μισή ώρα τη μάσκα, θα αντέξουν τα νήπια που είναι γεμάτα ενθουσιασμό, χαρά και ζωντάνια; Δύσκολο το εγχείρημα…
Έτσι όταν έπιασα τον υπολογιστή μου να δουλέψω και σκεφτόμουν τι είναι αυτό που ζούμε και πόσο τα παιδιά με τον αυθορμητισμό τους και τη χαρά της ζωής, είναι η απάντηση σε όλα, θυμήθηκα μια παλιότερη συνέντευξη του μεγάλου Έλληνα παραμυθά –και Καθηγητή Εγκληματολογίας σε Πανεπιστήμιο της Αγγλίας- Ευγένιου Τριβιζά, στη Ράνια Παπαδοπούλου και το Ενημερωτικό Δίκτυο AlfaVita.gr. Μεταξύ άλλων στη συνέντευξη είπε τα εξής:
«Ποιος ο ρόλος των παραμυθιών στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών;
Ε.Τ.: Tα παραμύθια είναι μέσο μύησης των παιδιών στη ζωή και κοινωνικοποίησής τους σε θεμελιώδεις έννοιες όπως αυτές της δικαιοσύνης, της γενναιότητας και της αυταπάρνησης. Με συμβολικό και αλληγορικό τρόπο μάς μαθαίνουν ότι δεν πρέπει μόνο να υπηρετούμε την πραγματικότητα αλλά να την ξεπερνάμε, ότι έχουμε τη δύναμη να μετουσιώνουμε τις απογοητεύσεις σε εμπνεύσεις, τις κατακρίσεις σε διακρίσεις, την απόγνωση σε γνώση.
Ας μιλήσουμε για τα όνειρα και τους δραπέτες και πιο συγκεκριμένα, από τους «Δραπέτες της Σκακιέρας, το βιβλίο σας που παρουσιάστηκε με τη μορφή όπερας το 1998 στη Λυρική Σκηνή σε μουσική Γιώργου Κουρουπού. Εσείς θα θέλατε να δραπετεύσετε από κάποια σκακιέρα;
Ε.Τ.: Όταν ήμουν παιδί, με μάγευε αλλά και με προβλημάτιζε ο κόσμος της σκακιέρας. Άπειροι συνδυασμοί, ατέλειωτες μάχες, αμέτρητα παιχνίδια και ταυτόχρονα απαραβίαστα σύνορα, προκαθορισμένες κινήσεις, περιορισμένες επιλογές, αυστηρά όρια και σχολαστικοί κανόνες. Αισθανόμουν οίκτο για τα υπάκουα πιόνια που μπορούσαν να κινούνται με συγκεκριμένο μόνο τρόπο, αδιάφορα από τις προτιμήσεις και τα αισθήματά τους. Μόνο η μεταμόρφωση του μοναχικού εκείνου πιονιού σε βασίλισσα με συγκινούσε επειδή χάριζε κάποιο ίχνος ελπίδας. Όλοι κάποιες στιγμές νιώθουμε την ανάγκη να δραπετεύσουμε από την καθημερινότητά μας και τους ρόλους που είτε μας έχουν άλλοι επιβάλει, είτε έχουμε επιβάλει οι ίδιοι στον εαυτό μας. Κι αν δεν το κάνουμε, το φανταζόμαστε. Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν είμαστε όλοι μας δραπέτες.
-Οι συγγραφείς των παραμυθιών, πώς πρέπει να αντιμετωπίζουν τα παιδιά;
Ε.Τ.: Ποτέ δεν πρέπει να τα υποτιμάνε.
-Το παραμύθι πώς οφείλει να προσεγγίζει την πραγματικότητα, μέσω της φαντασίας;
Ε.Τ.: Μεταδίδοντας το μήνυμα ότι όλα είναι δυνατά, ότι πάντα υπάρχει ελπίδα , ότι μπορούμε να απαλλαγούμε από τους γίγαντες που μας απειλούν και τους δράκους που μας δυναστεύουν. Όπως είπε ο Θάνος το κολοκυθάκι «Όσο πιο πολλοί μανάβηδες μας δυναστεύουν, τόσο πιο πεισματικές πρέπει να είναι οι προσπάθειες να χτίσουμε με κέφι και αισιοδοξία μια καινούρια Φρουτοπία».
-Τα παραμύθια μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο;
Ε.Τ.: Μόνο εμείς μπορούμε. Τα παραμύθια όμως μας προσφέρουν οράματα φανταστικών κόσμων που μπορεί να αποτελέσουν πρότυπα αλλαγής του δικού μας κόσμου, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως αυτό…»
Όπως φαίνεται φαντασία έχει και το Υπουργείο Παιδείας και οι υπεύθυνοι για τις τεράστιες που μοιράστηκαν στα σχολεία, αλλά κυρίως τα παιδιά που το διακωμώδησαν μέχρι δακρύων.
Καλή αρχή λοιπόν και λίγο χιούμορ δεν βλάπτει…
Ελένη Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια
